DE EERSTE BERICHTEN STAAN ONDERAAN. LEES DUS VAN ONDER NAAR BOVEN.
Dinsdag 3 april
Rond 8.00 uur lokale tijd (en dus 3.00 uur Braziliaanse tijd) geland in Parijs. Een stwardes wees ons tijdens het landen npg wel even op de Eiffeltoren en het Louvre wat wel grappig was. We dachten met 1,5 uur ruim de tijd te hebben voor onze overstap, maar we moesten lang taxien, een enorm eind lopen, we stonden bijna buiten, 3x door allerlei controles, slecht aangegeven gates etc. Dus ondanks goed doorlopen konden we uiteindelijk meteen doorlopen naar onze stoelen en hadden we geen tijd meer over. We zaten met zijn 6-en op 1 rij bij de nooduitgang, dus heerlijk veel beenruimte en gewoon weer KLM-personeel en een piloot die we verstonden.
Geland op Schiphol, waar Jan en Martha uiteraard eerst even moesten roken, maar dit maakte geheel niet uit, aangezien we erg lang op onze koffers moesten wachten.
Brenda's ouders stonden haar al op te wachten, dus na wat laatste grappen afscheid genomen van de rest. Hanz stond ons zowaar al beneden op te wachten en wij konden dus meteen op weg naar huis.
Einde van deze mooie en gezellige reis!
Maandag 2 april
Vandaag onze laatste dag in Rio en wij ontdekken wat we ons toch een beetje misrekend hadden met de hoeveelheid geld wat we gepint hebben en dus hebben we nog zo'n 120 reals over. Dus na eerst lekker tot relaxed te hebben ontbeten op pad om dit uit te geven. Inmiddels had Jantine al contact gehad met Marlou die ook nog wel 2 havaianas wilde, dus wij weer naar deze havaiana store. Een paar dagen eerder hadden we hier al 15 paar gekocht, en die verkoopster herkende ons echt wel, maar ze wilden nu geen korting meer geven, mits we weer 5 paar kochten....dus wij hebben onze 2 paar maar op de counter achtergelaten en zijn wat geirriteerd weggelopen. Rondje gelopen in de wijk, en met een taxi naar naar Rio Sul, een groot en chiq winkelcentrum, waar ook een havaiana-store zat. echter de grootste maat was 39, dus helaas. Terug gelopen naar copacabana, maar inmiddels was het flink warm en benauwd en was het al 11.30 uur en moesten we om 12.00 uur onze hotelkamer verlaten. dus toch uiteindelijk na 10 havaiana-winkels in en uit te zijn geweest, toch weer beland bij de 1e winkel en hier 2 paar gekocht. Daarna bij de supermarkt nog even een fles wijn om mee te nemen, mant qua sterke drank zaten we al aan onze maximale invoertax.
Daarna na even heerlijk in het zwembad op het dak van ons hotel gezwommen (lees afgekoeld) en nog 2 boompjes met Martha en jan opgezet. Omgekleed voor de terugreis en om 14.00 uur stond Rodrigo klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Afscheid nemen van Rachel, welke nog 6 weken in haar eentje gaat rondreizen door Brazilie.
Aangekomen op het vliegveld bleek Rodrigo nog op wintertijd te staan, en dus vertrek onze vlucht ineens een uur eerder dan gedacht. We kregen van Air France nog de mogelijkheid om een dag langer te blijven, aangezien onze vlucht overboekt was, maar omdat wij beiden donderdag weer moeten werken, toch maar mee met deze vlucht.
We dachten allen nog even taxfree te kunnen shoppen, maar uiteindelijk hadden we hier echt geen tijd meer voor, omdat we vroeger vlogen en omdat er maar 1 sneu winkeltjes was wat enkel snoep en Portugeese boeken en tijdschriften verkocht.
We zaten fijn achterin, met niemand meer naast ons en met Trudy en Brenda achter ons en Jan en Martha links van ons. Jammer van die asociale mensen voor ons die de gehele vlucht met hun stoel volop naar achteren zaten, en zelfs tijdens het eten (ook niet toen de stewardes het ze vriendelijk vroeg) naar voren wilden gaan, waardoor wij dus soms flink klem zaten.
Ondanks de turbulentie (waarvoor de piloot gedurende de vlucht 5x omriep dat de gordels weer dicht moeten en iedereen weer moest gaan zitten) toch redelijk goed geslapen.
________
Zondag 1 april
Na een dus zeer kort nachtje in wederom een superwarme hotelkamer, toch maar even de wekker gezet om ons ontbijt niet te missen. Daarna besloten we lopend over Copacabana strand te gaan, naar Ipanema strand en naar de Ipanema zondagmarkt. Ons hotel zit vlak bij het strand, dus zo gezegd zo gedaan. Wat een fantastische pluimage van mensen kom je op zo'n boulevard tegen zeg! Dik, dun, jong, oud, bruin, wit en iedereen op slippertjes en in bikini. Geen badpak gezien, ook niet voor de 80-plussers of 100+ kg-plussers, dus leuk om te kijken. Al ging de interesse van Jan en Erik meer uit naar al die stringetjes en volle billen van de knappere Braziliaanse dames.
Aangezien Brenda toch wel een flinke kater heeft en haar maaginhoud niet echt op zijn plek wilde blijven zitten en aangezien wij te blank zijn voor dit weer en deze zon, besloten we met Trudy maar een taxi terug naar ons hotel te nemen. Hier wachtte ons goed nieuws: Na 2,5 onwijs warme dagen op onze hotelkamer, was na 4x klagen eindelijk de airco gemaakt!!! Ole, zowaar wat koelte. Daarna maar eerst alvast even ingecheckt om daarna een tijdje te luieren.
Nu net alvast 30 uur van tevoren voor onze vlucht ingecheckt en zijn we een beetje aan het luieren.
Halverwege de middag hebben we even een dook genomen in het zwembad op het dak van het hotel, nou ja een duik, het bad is 5 meter lang, 2 meter breed en ongeveer 50cm diep. Maar goed, het verfrist dan wel weer. Aansluitend kwamen ook Jan en Marta naar boven en dus hebben we daar nog zitten kaarten.
Aan het einde van de middag zijn we nog even naar het strand gewandeld want Jantine wilde toch even met de voetjes in het Copocabana zandstrand en de zee. Daarna weer terug gegaan naar het hotel om in de hal nog even met Jan en Marta te kaarten. Daarna zijn we met z'n zevenen weer wat gaan eten op de boulevard.
Na het eten hebben we ook met z'n zevenen bij een strandtent nog wat gedronken om daarna naar het hotel terug te gaan.
________
Zaterdag 31 maart
Vandaag stond de stadstour door Rio op het programma. We vertrokken om 8 uur richting het Christusbeeld. Onderweg bleek al snel dat het beeld in de wolken stond en dus werd het plan omgegooid. We reden toch maar eerst naar de suikerbroodberg, zo genoemd omdat hij toch wel erg op een suikerbrood leek. 2x met een grote kabelbaan-gondel omhoog en daar stonden we met ons mooie uitzicht. Erg jammer dat het toch nog wel heiig / mistig was, dus we konden niet alles zien, maar wat we zagen was mooi.
Met 2 kabelbanen weer naar beneden, op naar de wijk Lapa, waar een kunstenaar een trap met allerlei mooie tegel gemaakt heeft. Ook veel Hollandse tegeltjes met afbeeldingen van ons koningshuis, Delfs blauw en spreuken als: "alleen kan je niets, maar samen kun je alles".
Door naar een enorme Cathedraal met een afwijkende vierkante vorm (Sin Sebastian), met plek voor 2000 personen! Daarna met ons busje naar de oude wijk, met nog oude koloniale gebouwen, oude bibliotheek, oude steegjes etc. ook de markt werd nog even bezocht, waar Brenda nog verse kokosnoot op had. (hebben wij al 4x eerder op, en het blijft helaas niet echt lekker, dus wij pasten hier even). Ook de beroemde tribunes van het carnaval nog even op de foto gezet.
Koffie met een lekker mokka-gebakje op en hier vond juist Erik de koffie-bonen erg lekker om zo te eten ;-). De oude wijk Santa Catharina was ook leuk om even doorheen te lopen, weer met oude gebouwen, sommige wel wat vervallen.
Aangezien de temperatuur al lekker 30+ was en zonnig en we dus zicht hadden, gingen we nu dus op pad naar het Christusbeeld. Door het Tijuana-park, een mooi stuk tropische jungle midden in Rio, kwamen we boven aan de berg aan. 220 traptreden of wat roltrappen verder, kwamen we bij het beeld aan. En het was erg druk! Iedereen wilde op de foto, velen ook met de armen gespreid, dus was af en toe flink duwen en trekken en vooral liggend op de grond foto's maken, om jezelf met het beeld erop te fotograferen! Maar ole ole ole, wij hebben nu alle huidige 7 wereldwonderen gezien!!! Dus even een moment van bezinning, maar wat voelt dat goed.
Terug naar ons hotel, om nog even wat Havaianas te kopen, coole Braziliaanse slippers, dus uiteindelijk liepen Brenda, Martha en Jantine met gezamelijk 15 paar slippers de deur van die winkel uit.
Nog even naar het beachvoetbal staan kijken en even wat swingende sfeer geproefd. Daarna weer terug naar het hotel.
Voor de avond gingen we naar Lapa terug om de Salsa sfeer te proeven en lekker uit eten te gaan. We hebben gegeten in een soort all-you-can-eat-BBQ restaurant, daarna naar een soort markt, waar ook veel straatmuziek werd gedraaid. Dus al gauw de voetjes van de vloer in een samba en aan de Cairaipinha's (of hoe je dat ook schrijft). Daarna naar nog flink wat barretjes en enige cocktailtjes erbij.... Hebben beloofd verder niets over deze avond te zeggen, want "what happens in Rio, stays in Rio" of zoals onze gids Rodrigo zei: Er bestaan geen zondes onder de evenaar.
Wel enkele wist-u-datjes:
- De mannen hier zijn klein, dus hun ooghoogte ligt op onze borsthoogte, fijn voor de dames
- Trudy, Jan en Martha pas om half drie terug waren
- De rest pas rond 5 uur....
- Onze gids goed de samba kan dansen
- Cairaipinha's soms echt enorm zure sloten kunnen zijn
- Jantine's schoenen door een niet-nader-te-noemen persoon (niet Erik) zijn ondergekotst
- De taxi terug lang moest wachten voordat iedereen zat en onderweg nog even aan de noodstop moest
- Het ontzettend gezellig was
________
Vrijdag 30 maart
Vanochtend hebben we nog even zitten chillen bij het zwembad en nog even gekaart. 's-middags werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan om door te vliegen naar Rio de Janeiro. Op het vliegveld moesten we wel weer een tijdje wachten en het vliegtuig had een korte vertraging. We vetrokken om 16.20.
De vlucht zelf voorliep voorspoedig, de vlucht duurde ook maar 1 uur en 45 minuten. Aan het begin van de avond kwamen we aan in Rio de Janeiro. Na de koffers weer op te hebben gehaald (die van Erik is nog altijd de laatste, in dit geval waren er nog slechts 3 koffers na die van Erik op een vol vliegtuig), liepen we door de hal in. We zagen echter niemand van Fox staan. Jantine en Brenda liepen vervolgens verder de hal in om te zoeken. De reisleider bleek even naar het toilet te zijn geweest en was een Braziliaanse vent van 30 jaar die zeer goed Nederlands sprak terwijl hij dit hier had geleerd en niet in Nederland. Dat is voor ons toch wel weer makkelijk.
De rit naar het hotel duurde een kleine drie kwartier. Na te zijn ingecheckt en alles op de kamers te hebben gedropt konden we Rio in om wat te gaan eten. We besloten op de boulevard van Copocabana eens te kijken of we hier iets konden vinden. Dit was vrij makkelijk en dus schoven we aan op een overdekt terras. Het eten was prima, enkel erg erg veel.
Na het eten zijn we met Brenda en Rachel nog op zoek gegaan naar een leuk barretje. We belandden uiteindelijk bij een strandtent en zijn hier de rest van de avond blijven zitten. Rond 01.45 kwamen we terug in het hotel om eindelijk te gaan pitten.......
Donderdag 29 maart
Vandaag weer vroeg de wekker, we raken er zowaar bijan aan gewend om om 6.00 uur op te staan deze vakantie ;-). Ontbijten en om 7.15 uur het busje in. We moesten volgens Ana namelijk erg vroeg zijn, om de eerste trein te kunnen halen naar de verste waterval, zodat het nog niet zo druk zou zijn. Dus wij snel weer Brazilie uit en Argentinie weer in ( weer 2 stempels in ons paspoort erbij) en op naar het park. Eerst met de trein naar 'Devil's mouth', een indrukwekkende waterval, maar je wordt er door alle nevel erg nat.
Daarna het 'upper track' van alle watervallen gelopen. Het blijft echt superschitterend om zoveel watervallen en zo onwijs veel water te zien stromen! 275 watervallen in totaal en 2,7 kilometer lang! Dat maakt deze watervallen de grootste van de wereld, al is het ons nog steeds niet geheel dudielijk hoeveel water hier nu per seconde stroomt, aangezien Ana het dan over liters, kubieke liters, keer miljoenen etc heeft, maar het blijft een boel water.
Heerlijk geluncht in de zon, want inmiddels is het fijn iets van 27 graden, volop zon en strakblauwe luchten! Het 'lower track', bood weer veel uitzichten op alle watervallen. Daarna gingen Brenda, Rachel en wij ons opmaken voor onze boottrip. Alles wat niet nat mocht worden in een groene waterdichte zak, schoenen uit, zwemvasten aan en gaan met die powerboat, of zoals Jan het zei: "we worden zeiknat in deze boot en betalen er nog voor ook!".
Deze boottrip was werkelijk waar supercool, met goede snelheid over de rivier en ja hoor: 4x onder een waterval door, echt drijf en drijfnat, lekker afgekoeld, maar echt zo gaaf! Wat een kracht heeft dat water en wat hebben wij geen droge draad meer aan ons lijf, maar wat een lol.
Bij het uitstappen, enig chaotisch omgekleed in droge kleren, want we gaan nog een jungle-tour maken op een open jeep. Deze gids gaf nog wat uitleg of alle flora en fauna en na wat dikke spinnen te zijn tegengekomen, terug naar Ana, Martha, Jan en Trudy.
Weer de grenzen Argentinie en Brazilie over, met weer stemels, naar ons hotel. Nu lag het zwembad gelukkig in de volle zon, maar echt veel warmer werd het water er niet op. Nog fijn liggen zonnen en 2 'boompjes' met Jan en Martha opgezet (wat een mazzel hebben Martha en Jantine toch weer altijd in onze laatste slagen, he Erik).
ZO lekker weer uit eten.
_______
Woensdag 28 maart
Na een nachtje slapen in de bus werden we al om 7 uur gewekt voor het ontbijt. We lagen nog te slapen en waren er nog lang niet, dus zo vroeg was wel wat jammer. Het ontbijt bestond uit twee kleine zoete croissants en wat melba achtige toastjes met smeerkaas en jam. Dit alles werd nog afgerond met een broodje met kokos en nog iets zoeters erin. mmmmmmmmmmmm.......not
Nou ja, we kwamen uiteindelijk net na half één aan op busstation Iguazu aan de Argentijnse kant. Hier werden we opgewacht door de engelstalige reisleiding die Fox had geregeld. De reisleidster Ana bleek goed Engels te spreken, een pré. We kregen duidelijke uitleg over wat ons te wachten stond, dit bleek voor vandaag al het bezoek te zijn aan de Braziliaanse kant van de watervallen en de mogelijkheid tot het maken van een helicoptervlucht over de watervallen. Maar eerst moesten we de grens weer over naar Brazilië. Dit was waarempel snel gepiept. De rit daarna was ook maar iets van 5 minuten tot we aan kwamen bij de plek vanwaar de helicopter op steeg. Aangezien we niet achteraf spijt willen krijgen van iets wat we niet doen gingen we samen met Brenda dus de helicopter in voor een vluchtje van 10 minuten. Maar de waterval van bovenaf is wel spectaculair, dat moet gezegd worden. Kijk de foto's beneden maar.
Na de helicoptervlucht reden we een klein stukje verder waar we de entree tot het park moesten betalen. Daarna konden we met het busje een stuk verder er in rijden om vervolgens met een pad naar beneden te lopen met uitzicht op delen van de watervallen. Ook hier waren weer spectaculaire uitzichten, maar naar verluid is de Argentijnse kant morgen nog mooier. We gaan dan ook varen en zullen dus zeiknat worden, maar dat terzijde.
Na de watervallen reden we door naar het hotel om in te checken. Er zou een zwembad zijn dus de verwachtingen waren hoog. Na te zijn ingecheckt en te zijn omgekleed dus naar het zwembad. Dit bleek an sich nog wel redelijk, echter lag het compleet in de schaduw en dus was het steen en steenkoud. Jantine zou zich wel even niet laten kennen en sprong er later als eerste in. Maar ja, er stond nergens hoe diep het was, en dat bleek dus maar net iets van 1 meter te zijn in het midden, dus Jantine klapte haar enkel en kon de traantjes nog maar net bedwingen. Het devies is dan goed koelen en dat lukte dan wel weer prima in dit ijzige zwembad.
Om 19.00 spraken we af om met z'n zevenen naar beneden te lopen op zoek naar een restaurant. Na enkele straten te zijn gelopen en al een keer te hebben gevraagd aan iemand in een winkel waar een leuk restaurant zat deden we een tweede poging door iemand te vragen. Ditmaal wel met resultaat, we vonden een leuk restaurant dat ook al door de reisleidster was genoemd. Qua keuze op de kaart waren we redelijk eensgezind, 5 steaks Chimichurri, 1 steak Champions en 1x four cheeses pasta voor Jantine. De steaks waren echt onwijs lekker en enorm groot. En met enorm bedoelen we echt enorm, ongeveer 14cm lang, 6cm breed en zo'n 5cm dik. Een flinke homp dus.
Na het restaurant hebben we in een soort wegrestaurant achtig iets nog een ijsje gegeten, koffie gedronken of zoals Brenda nog een aardbeientaartje met koffie. Het hotel bleek daarna erg kortbij en dus was het weer op naar bed aangezien de wekker morgen alweer gaat om 6 uur.
Dinsdag 27 maart
Vandaag was het voor het grootste deel van de groep de laatste dag van hun vakantie. Vandaag zouden zij terug vliegen naar Nederland. Aangezien iedereen om 10.00 uit de kamers moest kwamen we nagenoeg iedereen bij het ontbijt nog tegen en kon er afscheid worden genomen. De groep zou om 13.00 in het hotel worden opgehaald, ons groepje van 7 pas om 18.00.
Aangezien we de dag nog voor ons hadden liepen we eerst naar het theater waar je een rondleiding kon doen. Helaas had de reisleiding de kosten hiervan niet vermeld en dus bleek ter plekke dat we het niet meer gingen halen van de pesos die we nog hadden. Iedereen was immers bezig om op de laatste dag het geld zo goed als op te hebben gemaakt. Na nog even wat foto's en een plattegrond van de zaal te hebben bekeken besloten we er niet naar binnen te gaan. We liepen achter het plein nog wat rond richting metro om naar Palermo te gaan, een wijk in Buenes Aires waar kon worden geshopt en waar het uitgaansleven zich in de avond bevindt. Hier hebben we op een terrasje wat gedronken.
Na het terrasje hebben we nog even door een winkelstraat gelopen om uiteindelijk weer bij de metro uit te komen. We zouden ons nu verplaatsen naar een andere wijk waar we met de bus doorheen waren gekomen en waar een leuk pleintje was (Santelmo) waar we wat konden eten. Omdat Brenda het koud had en ook Jantine nog wel een trui wilde stapten Erik en Brenda eerder uit de metro om nog langs het hotel te gaan voor warmere kleding. Zij liepen vervolgens iets van 20 minuten om ook bij het pleintje te komen. Het was wel een flink eind maar toch. Onderweg bleek er weer een demonstratie aan de gang zoals er veel zijn in Buenes Aires. Ditmaal werd een hoofdweg geblokkeerd.
Eenmaal op het pleintje bleken de andere 4 er al te zijn en binnen te zitten. Gelukkig werd er opgelet en werden wij vanuit het café al snel op het plein gespot. Zo konden we snel aansluiten. Als lunch namen we een hamburger en een schnitzel. Van beiden hebben we betere gehad, maar het was te doen. Tijdens het eten kregen we zowaar nog een klein optreden erbij van de tango die op een podium werd gedanst.
Aangezien het inmiddels ook halverwege de middag was begonnen we stilaan terug richting hotel te lopen. Onderweg bezochten we nog een kerkje. Eenmaal in het hotel zat reisleidster Monique in de hal en was bezig met haar eigen administratie. We kregen nog een korte uitleg over de laatste dagen en over de mogelijke excursies daar. Uiteindelijk bleek het busje zo'n 40 minuten eerder te arriveren. Maar ja, we moesten toch nog even naar een kiosk voor water, frisdrank, e.d. De chauffeur moest dus maar even wachten, hij was te vroeg. Van de allerlaatste pesos werden er nog wat zaken gekocht waarna we het busje in gingen op weg naar de busterminal. Hier waren we al snel, al om 18.00 waren we daar. Lekker op tijd dus, de bus zou pas om 19.40 vertrekken. In de terminal was nergens plaats als enkel bij de aanwezige cafetaria's. We gingen hier dus maar zitten en deden alsof onze neus bloedde.
De bus arriveerde op tijd. De koffers werden gelabeld en daarna konden we de slaapbus in. Hier staan de stoelen ver van elkaar af en er zitten tussenschotten voor enige privacy. De stoel kan bijna 180 graden plat worden gelegd en er is een aansluitend voetenbankje. Iedere plek heeft zijn eigen entertainment scherm met koptelefoon. Ach dit was best uit te houden, enkel was Erik te lang om ook zijn benen in ligstand te kunnen strekken.
In de bus kregen we na nog een stop bij een ander busstation ook wat te eten. Helaas was dit niet veel soeps. Wel kregen we een lekker wijntje bij het eten. Net voordat we uiteindelijk na het kijken van een film wilden gaan slapen kregen we nog een glaasje champagne. Ach, dan slapen we goed zeg maar.............
Maandag 26 maart
Vandaag zouden we terug vliegen naar de bewoonde wereld, naar Buenos Aires. Helaas was er geen plek meer op de rechtstreekse vlucht, maar moesten we met een tussenlanding in Ushuaia vliegen. Zo gezegd zo gedaan, allemaal ingecheckt, niemand hoefde bij te betalen voor de extra kilo's bagage.
Wat een fun deze vliegdag, hebben er zeker wat grijze haren bij gekregen. Wat was er: We vlogen in een oud vliegtuig een Mcdonnall Douglas. Het begon al bij de landing bij Ushuaia: Jantine zit uit het raampje nog wat foto's te maken en ziet in de diepte de luchthaven al liggen en wijst die nog even aan aan Erik. We dachten echt, dat aangezien we nog zo hoog zaten we een extra rondje gingen vliegen, maar nee hoor: plots maakt ons vliegtuig een echt scherpe bocht naar links en neemt me een duik met de neus naar beneden. Vervolgens ligt Ushuaia aan een baai, ingeklemd tussen besneeuwde bergen en het Beagle Kanaal, dus echt windvlagen en dus turbulentie! Maar vooruit, toch heelhuids geland. Onze groep mocht blijven zitten, de rest er allemaal uit, schoonmaak erin en wij wat foto's maken van de cockpit (hangt gewoon een gordijntje voor ipv een deur, mag allemaal nog hier blijkbaar). Gesprekje met een stewardes leerde ons, dat dit vliegtuig al 28 jaar oud was en nog maar 3 vluchten ging maken voordat hij met pensioen mocht. Ben blij dat we dit voor onze volgende vlucht nog even hoorden....
En daarna het vertrek naar Buenos Aires. Ushuaia heeft 1 landingsbaan welke loodrecht in het Beagle kanaal eindigd, dit ter info. We gingen echt te langzaam weg, voor ons gevoel kwamen we echt laat pas los, gaf de piloot ineens geen gas meer ofzo, of kwam er een enorme windvlaag, want echt waar zonder overdrijven en we hebben zeker al wat vluchten gehad: we kwamen echt niet los en zagen ons zo het kanaal in rijden. Het vliegtuig hield echt even goed in, dus Erik zei al: Het wordt een herstart, maar nee hoor, we zijn toch los gekomen. Maar helaas: we kregen geen hoogte en bleven echt een flinke tijd al schommelend met flinke turbulentie op niet al te grote hoogte boven het kanaal hangen!!! Waarschijnlijk door alle flinke windvlagen die hier voorkomen, maar pff knepen hem toch wel een beetje!
Gelukkig was de landig weer perfect, hier is het nu weer fijn 21 graden en zijn weer in ons mooie 4 sterren hotel Castelar aangekomen.
's-avonds was het tijd voor de tango diner show. We werden met een busje opgehaald om naar een grote theaterzaal te worden gebracht die ingericht was als restaurant. Binnen 4 minuten na binnenkomst kregen we de menukaart in handen gedrukt en volgde aanstonds het eerste glas wijn. Een tweetal minuten erna stond de serveerster weer bij ons om de bestelling op te nemen. Wederom twee minuten later stond het hoofdgerecht op tafel....... dit was een eetfabriek.
Het hoofdgerecht en het dessert volgden uiteindelijk net zo snel. Binnen een uur waren er drie gangen doorheen gegaan. Daarna begon de show. Deze was best gevarieerd en er was een live orkest aanwezig dat goed zichtbaar was omdat deze juist hoger zaten dan de dansers. Aangezien er flink wat wijn doorheen ging (glas leeg = vullen, alles was inclusief), werd iedereen wat meliger en dus werd de voorstelling goed bekritiseerd!! Na de voorstelling werden we vlot weer naar het hotel gebracht waar we om 00.30 aan kwamen.
We hebben vervolgens met Wilco en Brenda nog een poging gedaan een café of iets dergelijks te vinden maar die op de straathoek zag er niet gezellig uit. We zijn daarna dus maar naar bed gegaan.
Zondag 25 maart
We hadden de Moreno gletsjer natuurlijk al vanaf land gezien en zijn er ook opgeweest. De gletsjers eindigen echter in water, en dus is het ook mooi ze te bekijken vanaf een boot. Vandaag bezochten we dan ook een aantal gletsjers, beginnend met de grootste: de Upsala gletsjer. We vertrokken wederom vroeg uit het hotel om op tijd aan te komen en de betere plekken aan boord van het schip te kunnen bemachtigen. Deze missie slaagde wel, er was slechts één stel dat voor ons de boot op ging.
Aangezien de gletsjers nogal uit elkaar liggen hebben we de hele dag op de boot gezeten en totaal zo'n 250 kilometer gevaren. Bij elke gletsjer bleven we een tijd lang liggen en draaide de catamaran links en rechtsom om iedereen aan boord goed zicht te geven op de gletsjers. We maakten dan ook flink wat foto's, het blauw lijkende ijs is niet te beschrijven en alles was echt supermooi! Mooie gletsjers, mooie ijsschoten, en de hele dag een fantastisch zonnetje. Wist je trouwens dat na Antarctica en Groenland, deze ijsvlaktes de 2-na grootste ter wereld zijn! Toch waren we aan het einde van de middag toch wel weer blij weer voet aan vaste wal te zetten.
Na terug naar het hotel te zijn gereden hebben we nog even wat gerust om daarna weer met een groepje naar het centrum te lopen om een terrasje te pikken. We streken neer op hetzelfde terrasje als de dag ervoor. Na het terras liepen we de straat opnieuw door op zoek naar een geschikt restaurant.
Je zou verwachten dat je met een groepje van 10 man verschillende meningen hebt, maar iedereen had juist zoiets van het maakt ons niets uit, en daarmee is er niemand die echt een keuze maakt. Ofwel duurde het lang voordat we er uit waren. Uiteindelijk zaten we in een restaurant van dezelfde eigenaar als de dag ervoor. Het eten was wel prima.
Na het eten zijn we samen met Wilco naar de bar gegaan waar het terras van was. Hier hebben we nog wat zitten drinken totdat we net na enen uiteindelijk toch maar een terug gingen naar het hotel met een taxi. We waren pas om 01.45 terug in het hotel, een late avond dus, maar we konden de dag erop 'uitslapen' tot 08.30.
Zaterdag 24 maart
Vandaag gingen we richting de Perito Moreno gletsjer. Deze lag niet al te ver van Calafate. Wederom moesten we al vroeg weg om er op tijd te zijn. Vandaag was het echter wel echt de moeite waard. Na onderweg een paar korte stops te hebben gemaakt met panoramische uitzichten kwamen we aan bij de gletsjer. Hier hadden ze nette paden gemaakt om de helling af te lopen om dichter aan de voorkant van de gletsjer te kunnen komen. Dit was nog altijd op gepaste afstand want als een stuk afbreekt krijg je een behoorlijke vloedgolf.
Vanaf deze plaats hebben we flink wat stukken ijs zien afbreken en ook op foto en video kunnen vastleggen. Allereerst hoor je echt het ijs knappen en dan valt een hele schaal ijs het water in. Erg gaaf om te zien. Hier hebben we dan ook bijna anderhalf uur staan kijken naar het ijs. Aan de voorkant is deze gletsjer zo'n 60 meter hoog boven water en nog eens 120 meter onder water.
Na de gletsjer van de voorkant te hebben bekeken vertrokken we richting haventje om hier de overtocht te maken naar de andere kant van het water. Hierbij voeren we op een niet al te korte afstand langs de gletsjer. Als je er voorlangs vaart is hij meteen een stuk hoger dan je aanvankelijk dacht. Eenmaal weer aan wal zetten we koers naar de linker flank van de gletsjer. Eenmaal aan de rand van de gletsjer werden de ijzers ondergebonden om het ijs op te gaan. We kregen eerst nog uitleg hoe te lopen op het ijs maar dit was niet onze eerst keer en dus ging het best aardig......... bij Erik dan. Jantine vindt het toch nog helemaal niks en was dus samen met Marta erg voorzichtig. Erik kreeg juist steeds de waarschuwing om op het pad te blijven dat de rangers aangaven. Maar ja, daar kunnen niet de mooiste plaatjes worden geschoten hé. En aangezien Erik op ijs eenmaal sneller is dan de rest in vergelijking met op het land moest deze toch wel even af en toe in een spelonkje kijken. Uiteindelijk eindigden we op de gletsjer met een echter Jameson Whiskey on the Rocks, uiteraard bestaande uit gletsjerijs.
Eenmaal weer terug op land was het nog een stuk teruglopen naar de boten. Na even te hebben gewacht konden we met een catamaran weer terug naar de overkant en reden we aansluitend met de bus in drie kwartier terug naar Calafate. Na nog even te zijn bijgekomen op de kamer zijn we nar beneden gelopen het centrum in om hier te eten. Jantine heeft nog een familielid uit de etalage gered door een kabouter te kopen. Daarna namen we plaats in het naast dit winkeltje gelegen restaurant. Hier was de pizza en de raviolie erg lekker. Wederom kwam bij de betaling weer niet alles netjes uit maar we zijn er uiteindelijk toch weer uitgekomen. Daarna nog snel even boodschappen doen want morgen wordt het een lange dag op de boot dus moet er al wat mee.
__________
Vrijdag 23 maart
Vandaag na het ontbijt op pad naar weer de grens van Chili naar Argentinie. Deze richting op zijn ze gelukkig een stuk minder streng than the other way around, dus ff wat stempels gehaald en niet gecheckt of door een scanner gehaald. Wel samen met Brenda met een lelijke Argentijnse douane-beambte genaamd Singh staan flirten, was wel humor. Verder in de bus achterin zitten kletsen.
Calefate ligt aan het Lago Argentino, met 1-na grootste meer van Argentinie. Dus wij na inchecken in onze volgende hotel door gewandeld naar de lagune en het meer. De laguna schijnt vol vogels te zitten, maar aangezien wij nog steeds geen fanatieke vogelspotters zijn, besloten we maar even weer naar het centrum te lopen. Heerlijk op een terrasje in de zon met Brenda, Rachel en Wilco zitten genieten en om ons heen zitten kijken. Toch maar wederom weer even gepint, aangezien we na het betalen van de excursies van morgen en deze drankjes nog maar 23 peso totaal over hadden (€4,10). We kwamen er wel achter dat wanneer je je pincode niet invoert, er echt geen geld uit zo'n automaat komt, ook niet na 10x proberen...
Aangezien we nu wel weer centjes hadden, meteen even gaan shoppen: weer een cool souvenir voor in onze verzamel-kast gescoord: een Matte (soort theekop, waar ze hier met een soort RVS-rietje kruiden thee uit drinken).
Robert sloot bij onze groep aan, dus lekker met zijn 6-en gegeten: Erik weer een Argentijnse steak uiteraard, maar die van de BBQ in Ushuaia was toch beter.
Na weer omhoog naar ons hotel gelopen te zijn en nog wat water bij de supermarkt gescoord te hebben, liggen we nu in bedje dit blogje te typen. Morgen weer vroeg op!
Donderdag 22 maart
Vandaag eindelijk wat later op, om 7 uur pas. Eerst ontbijten, dit was net als het diner niet om over naar huis te schrijven. Uiteindelijk zaten we om 08.15 in de bus om park torres del paines in te gaan. Dit was niet ver van het hotel verwijderd. We hadden ons lekker warm gekleed als volgens Monique nodig zou zijn. We hebben dat geweten.
In het park hadden we mooie uitzichten op het torres del paine massief. Dit massief is deels besneeuwd en tussendoor zijn in totaal in het park 4 gletsjers te vinden. We hebben een flink deel door het park gereden om het massief van alle kanten goed te bekijken. We hebben flink wat stops gemaakt waarbij prachtige plaatjes geschoten konden worden. Ook waren er een aantal condors die over vlogen op de thermiek.
In het park hebben we ook een wandeling gemaakt naar een waterval. Hier was het nog wat windiger dan we al hadden gehad, je kon nog net blijven staan. Na deze waterval zijn we eerst ff gaan lunchen met de broodjes die we al bij hadden. Er stond zoveel wind dat toen de eigenaar zelf even buiten liep deze de deur los liet en deze met een noodslag dichtsloeg waarbij de ruit met een luide knal in duizend stukken brak. Gelukkig stond er niemand bij de deur..........
Na de lunch reden we een heel stuk naar de andere kant van het massief om dichter bij een gletsjer te kunnen komen. Hier liepen we eerst een heel stuk over een soort strand van grind waar we uiteindelijk best een mooi zicht hadden op een gletsjer een aantal kilometer verderop en een afgebroken stuk ervan dat in het meer dreef. Aan het einde van het strand konden we nog een stuk omhoog om naar een uitzichtpunt te gaan. Ook dit hebben we dus maar gedaan.
Daarna zijn we terug gereden naar het hotel alwaar we nu even rust houden en een aantal dames aan de zumba zijn geslagen in het restaurant. 's-avonds hebben we de broodjes gegeten die we in de middag al hadden gekocht. Daarna hebben we nog een tijdje zitten kaarten, zowel klaverjas als daarna nog pesten. Daarna weer bedtijd........
_____
_____
Woensdag 21 maart
Na een niet al te beste nachtrust (aangezien iedereen snurkte en het hotel nogal gehorig was), toch na ons ontbijt weer op pad. Volgende bus in, maar deze was erg klein, pffff, voelen ons na 2 minuten al als sardientjes in een blikje! Koffers pasten er ook niet meer in, dus die staan wat op de eerste banken en achterin.
Vandaag van Puntas Arenas naar Puerto Natales. En we komen weer in super mooie vergezichten terrecht. Gelukkig mooi weer, zonnetje, wel wat frisjes en een straffe wind, maar het zicht is perfect. De besneeuwde bergen komen weer in zicht.
Lunchen lekker in het centrum, een heerlijk pizza voor Erik en uiteraard spaghetti bolognese voor Jantine (wat een verrassing). Daarna naar de supermarkt, aangezien we de volgende 2 dagen in een natuurpark wederom in the middle of nowhere zitten. Na nog wat souvenirs voor onze verzamelkast gekocht te hebben, op pad naar het Torres del paine national Park. Onze hostellerie zit om 200 meter van het park, zodat we hier de komende 2 dagen ons wel goed zullen vermaken.
Uizicht vanaf onze hotelkamer is weer magnifiek: over het gehele Torres-massief, dus besneeuwde toppen en gletsjers!
's-avonds hebben we gegeten in het hotel. De keuze was pasta met vissaus of kip met rijst. Alhoewel we als veilige keuze de kip namen bleek dit echt geen goed plan. Het was echt üüüün kippepoot en een bolletje rijst. Als toetje was er iets dat leek op arretjescake. Voor dit schamele eten durfden ze 25 dollar per persoon te vragen, met de goedkoopste fles witte wijn kwam de rekening op 67 dollar. Ach ja, morgenavond regelen we ons eigen eten wel weer.......
Dinsdag 20 maart
Er is er 1 jarig, hoera hoera, dat kun je wel zien, dat is ERIK!!! Ja hoor 35 vandaag alweer! En om dit heugelijk feit te vieren, moesten we vandaag om 4.00 uur ons bedje uit, zodat we om 5.00 uur al op pad konden. Vandaag zou namelijk een lange reisdag worden. Dus Erik is fijn om 4.15 uur door een wat slaperige groep toegezongen en gefeliciteerd, gebeurd hem ook niet iedere dag.
Dus om 5.00 uur in de bus, stoel maar even in de achterste stand en nog even wat uurtjes proberen te slapen. Via Tolhuin en Rio Grande naar San Sebastian, waar de Argentijnse grens ligt. Deze ging nog vrij simpel: wat fomulieren ingevuld, bus uit, in rijtje wachten, formuliertjes inleveren, wat stempels erbij, en bus weer in. Dan een stuk niemandsland en dan de Chileense grens. We waren al gewaarschuwd, dat deze wat strenger konden zijn, dus absoluut geen vleeswaren, kaas, melk, fruit etc, anders kreeg je een dikke boete. Hier moesten we vooral wachten in een flink winderig tochtgat, weer wat fomuliertjes ingevuld en achtergelaten, wat stempels in je paspoort erbij en daarna door de scanner. Was wel komisch, maar duurde wel even dus. Niet echt vriendelijke mensen bij deze grensovergang in the middle of nowhere.
Verder naar de ferry om Vuurland helaas alweer te verlaten. Bus erop, iedereen eruit en 20 minuten overvaren. Wij hebben als enigen de gehele tijd buiten boven op het dek gestaan, waaiden echt bijna weg en was niet echt warm, maar was echt heerlijk zo uitwaaien en we hebben bovendien dolfijnen gezien! Was weer erg leuk.
Verder in de bus, waar Erik bij een koffiestop nog wat chocolaatjes heeft getrakteerd, waarna we eind middag in ons hotel in Puntas Arenas aankwamen. Een oud gebouw, midden aan het plaza en dus het centrum, maar echt vergane glorie. We hadden wel 4 bedden tot onze beschikking, dus konden logees hebben vannacht!
Even wezen wandelen in het centrum, langs een supermarkt, voor wat lokale alcohol voor in onze verzameling (Pisco), om daarna met Brenda, Rachel, Wilco en Robert in een soort apres-ski / bruin ondergronds cafe, wat te drinken en wat te eten. Was gezellig. Terug in het hotel hebben we met Brenda en Wilco nog even zitten kaarten op onze hotelkamer, waarna we 2 dingen konden concluderen: Pisco is niet echt lekker, maar je word er wel snel aangeschoten van en Wilco speelt vast vals, want die won alles (onee, Jantine ook 1 keer).
__________
Maandag 19 maart
Om 08.50 werden we opgehaald door de jeep om een tochtje te gaan maken door de bossen met daarbij een authentieke barbeque. Vanuit Ushuaia was het een klein uurtje rijden naar het gebied waar we het bos in gingen. Onderweg maakten we een eerste stop bij een husky farm. De huskys die met name in de wintermaanden gebruikt worden voor het vervoer moeten natuurlijk in de zomermaanden ook ergens blijven.
Na deze stop reden we door richting het bos waar we doorheen zouden gaan rijden. De chauffeur was een nogal jolige vent die regelmatig even van zich moest laten spreken en zelfs een camera afpakte om te filmen terwijl hij uit de auto stapte en de auto stapvoets zelf door reed. Maar de tocht was erg grappig, flink 4-wheel drive, door kuilen en over hobbels, dus flink schudden, maar ook avontuurlijk!
Uiteindelijk kwamen we aan bij zijn 'restaurant', een hutje in het bos met een barbeque plaats er bij. Er werd aangegeven dat we drie kwartier kregen om rond te wandelen terwijl hij samen met een chauffeur van een andere jeep het eten klaar maakte. Op een gegeven moment werden we geroepen dat het eten klaar was. Ook de vossen hadden dit inmiddels door en dus kwamen er twee vossen rond de barbeque plaats zitten. Zij kwamen echt dichtbij om de vleesresten en broodjes op te pikken die hen werden toegegooid. Dat was wel leuk om te zien.
Het eten was echt heel goed, zelden hebben we zo'n lekkere steak geproefd. Maar daar staan de Argentijnen dan ook om bekend. Ze vonden wel dat wij Hollanders te weinig aten, er bleef namelijk flink wat vlees over. Na de uitgebreide barbeque reden we langs het water af om uiteindelijk via het bos weer richting geasfalteerde weg te rijden. Een stukje terug was er nog een mogelijkheid om te kajakken. Met z'n vieren namelijk we twee kajaks en gingen we nog een stukje het meer op dat daar lag. Om de spullen droog te houden lieten we de camera in de jeep. Er zijn wel foto's gemaakt door andere mensen in onze jeep die van Brenda haar camera hadden gekregen voor het maken van wat foto's. Die kunnen we echter pas terug in Nederland kopieeren. Na het kajakken reden we terug naar de stad alwaar we net voor 5 uur terug waren. Hier hebben we wederom bij tante Sara maar wat gedronken. We spraken af om rond 20.30 weer bij het hotel weg te gaan om wat te gaan eten en namen vanuit het centrum een taxi naar het hotel. Hier aangekomen bleek reisleidster Monique net bezig om de paieren op het prikbord te hangen voor de dag erop, vertrektijd 5 uur in de ochtend !!!! Toen de dames ook terug waren in het hotel toch maar even de plannen gewijzigd om eerder te eten in het hotel. We liepen om 20.00 naar de lokale pizzeria om die hier te halen en in het hotel op te eten. Helaas bleek de pizzeria gesloten en dus haalden we maar broodjes en wat salade bij de supermarkt. Die hebben we vervolgens opgegeten en aansluitend met een flesje bubbels nog een tijdje gekaart. Met name Brenda blijkt na iets meer als een glaasje al aardig ver heen te kunnen gaan........maar was wel supergezellig!
Zondag 18 maart
Vandaag hadden wij in de ochtend een treinritje gepland door het Lapataia National Park. Hier mochten de gevangenen vroeger na goed gedrag bomen komen kappen. De achtergebleven boomstronken zijn er tot de dag van vandaag nog en geven een trooste aanblik.
Na de treinrit werden we door de bus weer opgepikt om even ergens koffie te gaan drinken. Daarna hebben we een korte wandeling gemaakt door het park om daarna weer terug richting het centrum van Ushuaia te rijden.
Van hieruit hadden we in de middag een boottrip over het Beagle kanaal naar de vuurtoren en aansluitend een bezoek aan pinguins en zeerobben. Eenmaal op de catamaran kon de tocht beginnen. We waren de haven nog niet uit of één van de motoren van de catamaran begon te sputteren. We dobberden een kwartiertje rond voordat de motor weer aan de praat was. Een stuk verder lag een klein eilandje met vogels en robben. Toen we vanuit hier verder wilden varen weigerde de motor echt dienst en duurde het weer ruim 20 minuten om deze gestart te krijgen. De kapitein besloot ons af te droppen bij een nadurig eilandje om hier even een wandeling te maken terwijl hij probeerde de motor te repareren.
Op het eilandje was weinig te zien, er stond voornamelijk erg veel wind. Zie de foto hiernaast, de dames met hun haar los.....
Bij terugkomst bleek de motor niet gerepareerd te zijn en dus moesten we wachten op een ander schip dat ons op de terugweg zou oppikken. We gingen vervolgens terug naar de haven en de tocht werd afgelast. Geen pinguins voor ons dus. We zouden wel ons geld terug krijgen. Eenmaal aan wal dus naar het havenkantoortje voor het geld terug te halen. Hier kregen we echter een ingevuld formulier en de melding dat we naar een ander kantoor moesten elders in de stad. Wat ze er niet bij zouden is dat dit kantoor zondags dicht was, en dus liepen we voor jan met de korte achternaam naar dit kantoor. Geld innen kan wel op zondag, retoureren niet. Dat was dus een taak voor de reisleidster. Uiteindelijk zijn we aanbeland bij cafe/restaurant tante Sara. Hier hebben we chocomel gedronken met baileys en Erik een biertje (nou ja laat dat tje maar weg).
Een beetje eerder dan de rest van de groep gingen we alvast naar het restaurant waar we die avond met z'n allen zouden eten. Dit is met name prettig voor de reisleidster want zoals bekend, betaalt die bij het binnenhalen van wat grotere groepen zelf niets. Erik probeerde hier de krab, dat zou hier namelijk één van de specialiteiten zijn. Jantine had het wat moeilijker met de kaart en koos uiteindelijk voor iets met lamsvlees. Deze keuze bleek helaas ongelukkig, het leek een beetje op hachee maar dan droger en zout. Lekker was het niet. De krab was op zich wel aardig maar ook niet om over naar huis te schrijven. Het werd wel laat die avond want het duurde ruim anderhalf uur voordat we uberhaupt wat te eten hadden.
__________
Zaterdag 17 maart
Vandaag hadden we een vlucht op het programma om naar Ushuaia in Vuurland te gaan in het zuiden van Argentiniüü, het meest zuidelijke stadje op de kortste afstand tot de zuidpool en ook wel 'het einde van de wereld' genoemd. De vlucht die we hadden vertrok vroeg, om 06.20. Ofwel vertrokken we al om 04.20 in het hotel en dus hadden we een wake-up call om 03.45.....
Eenmaal in het vliegtuig gingen de meeste mensen nog wat rusten of wat lezen, het was rustig. Rustig totdat een man twee stoelen achter ons uit een nachtmerry wakker schrok en op zijn harst een schreeuw uit slaakte. Iedereen keek natuurlijk meteen om wat er aan de hand was, maar het was verder niets. Voor de rest voorliep de vlucht rustig en landden we zo'n 3 uur later in Ushuaia.
Na te zijn ingecheckt was het nog even verzamelen om weer het financiele deel af te handelen, de excursies voor de twee volgende dagen. Daarna zijn we met verscheidene taxi's naar het centrum gereden daar het hotel op een klein uurtje loopafstand zit van het centrum. Met de taxi ben je er in iets meer dan 10 minuten. In het centrum zijn we eerst maar eens wat gaan lunchen, het was inmiddels al 12 uur.
Vanuit Ushuaia vertrekken in de zomermaanden boten naar Antartica. In Ushuaia is eigenlijk verder weinig te beleven, er is een museum in de vroegere gevangenis waar in de jaren 50 argentijnse criminelen werden opgesloten. We zijn er na de lunch even heengelopen maar er was weinig te zien. Dus hebben we in de middag maar even een restaurantje opgezocht om hier met een klein groepje wat te drinken. Uiteindelijk zijn we vanuit het centrum een klein uurtje terug gelopen naar het hotel. Vlakbij het hotel hebben we nog even wat inkopen gedaan zodat we vanavond in het hotel even wat eten. Vanavond gaat er gekaart worden...........
Vrijdag 16 maart
Vandaag eerst ontbijt om om 8.45 uur op pad te gaan naar onze fiets-standplaats. Eerst even met onze gids door mooie straten gelopen, wederom vol mooie oude gebouwen, daarna een fiets uitgezocht. Fijn met helm op, dat beloofd wat.
Veel mooie parken, waterpartijen, standbeelden van Evita, San Martin, consulaten, mooie gebouwen etc gezien. Fietsen viel ook best mee, waren soms drukke wegen, maar die goot rijd best goed.
Rond 14.00 uur waren we klaar en besloten we eerst even te gaan lunchen. Wij naar een mooi oud cafe, cafe Tortoni, waar we op gewezen waren en waar al een rij wachtenden buiten stond, om een plaatsje te bemachtigen: 1 eruit en 1 in. COmpleet oude sfeer binnen, met glas in lood en hout, maar erg leuk. Lekker weer een tostie-iets op, waarna we met zijn 5-en nog even flink gewandeld hebben door de stad. Naar de haven, lang de pleinen en op een terrasje lekker een colaatje gedronken, of wat het nu een sprite? of een fresh orange juice? Heineken of Corona? De serveerder snapte ons totaal niet en wij hem niet, maar is allemaal redelijk goed gekomen.
Nu terug in ons hotel om de zonnebrand en alle uitlaatgassen van ons af te spoelen, en after sun te smeren, want we zijn lekker verbrand.
__________
Donderdag 15 maart
Zoals gezegd: best lekker kunnen slapen, dus rond 8.45 uur lokale tijd geland in Buenos Aires. Door de douane, pff wat een gedoe, lange rijen, 1 grijs meneertje die de stempels aan het uitdelen was, dus duurde al met als 1,5 uur voordat we daar doorheen waren. Bovendien snapten we het spaans-talige immigratie-formulier niet, dus wij maar wat ingevuld en er werd uiteindelijk geeneens naar gekeken!
Allemaal opgevangen door onze reisleidster Monique, om door de gaan naar ons 1e hotel, een chique hotel in het centrum, vlak bij die enorme 12 baans laan dwars door de stad (av. 9 de Julio 9de). Even inchecken, daarna hebben we samen even gepint en een tostie-tje op een terrasje als lunch gegeten.
Om 14.00 uur begon de stadstour, wij in de bus, langs de wijk Ricoletta, met de begraafplaats van Evita Peron, langs Playa Mayo, waar de dwaze moeders nu al 30 jaar hun protestrondjes lopen. Best indrukwekkend met die borden met verdwenen familieleden erop. Daarna het parlementsgebouw, mausoleum van San Martin, en de wijk La Boca, met uiteraard het stadium van de Boca Juniors maar ook met allemaal bont gekleurde golfplaten huisjes. Al wat tango's gezien op de terrassen, dus was leuk.
Buenos Aires lijkt ons sowieso een gezellige, bruisende en kleurrijke stad, vol met oude kolonaiale gebouwen. Bovendien doet een zonnetje en 27 graden buitentemperatuur ook wel wat voor je plezier!
Na de stadstour, even wat met zijn 4-en wat op een terras met wederom live muziek wezen drinken, om daarna lekker wat te gaan eten met uiteindelijk 8 man. Gezellig buiten en Erik heeft zijn 1e Argentijnse steak al op! Ze eten hier trouwens laat, dus hebben we meteen onze jetlag overwonnen.
Woensdag 14 maart
Vandaag nog even de laatste zaken ingepakt, daarna wachten om op weg te gaan. Onze dank gaat weer uit naar Hanz, ten eerste omdat hij ons wederom wilde wegbrengen en dat in het spitsuur, maar zeker omdat hij dit keer, ja ja, 15 minuten TE VROEG was. Zijn we niet gewend, dus applaus voor Hanz. Ónderweg nog even lekker wat gegeten en toch ondanks de files, waren we prima op tijd op Schiphol. Meteen de goede ingang, want daar stond onze Fox-mevrouw ons al te verwelkomen. We waren al ingecheckt voor beide vluchten, dus hup onze koffers af gegeven en douane door. Bij de gate spotten we al wat fox-labels aan tassen, dus beetje onze groep checken.
Vlucht naar Parijs was zo voorbij, daarna fijn even zoeken op Charles de Gaulle naar gate E37, maar ook daar ingecheckt. Gelukkig hadden we heerlijk 2 plekjes helemaal achterin met niemand naast ons, en een schermpje in de stoel voor ons, maar daar hebben we bijna geen gebruik van gemaakt: onze luikjes vielen al snel dicht en gingen pas ergens boven Brazilie pas weer open.