Stopover Panama & rondreis Costa Rica We hebben een bezoek gebracht aan het Panama kanaal tijdens een stopover in Panama. Daarna zijn we naar San José in Costa Rica gevlogen voor een rondreis door het land. |
Vrijdag 18 mei 2018 Vandaag normale tijd op, want we hadden gelukkig gister het merendeel al ingepakt. Nog even de paar laatste dingen doen, Gizmo een kus gegeven en hup we konden op pad naar Amsterdam. Het parkeren ging lekker vlot, we konden meteen in een busje naar Schiphol stappen. Bij de KLM balie ging het ook redelijk vlot. Van die grondstewardess mocht Youp nog even achter de balie mee helpen de koffers te labelen en werden we op betere plekken gezet. De security was veranderd, we hoefden al ons water en de laptops er niet meer uit te halen, alleen moest Jantine 4x door de bodyscanner. Bij de gate konden we eigenlijk meteen door de incheck en zaten we als allereerste in het vliegtuig bijna helemaal achterin. Maar dat was niet erg, want hier was ineens een stuk rustiger in het vliegtuig. Er werd ons al meteen gezegd dat we na het opstijgen meteen mochten wisselen van plekken: en zodoende hadden wij 4-en heerlijk 7 plekken. Youp en Yfke konden dus languit liggen. Yfke heeft hier een paar keer gebruik van gemaakt, Youp enkel het laatste uurtje. Die was veel te opgewonden van het vliegen en alle filmpjes op zijn eigen scherm en de koptelefoon etc. We kwamen prima op tijd aan in Panama met 7 uur tijdsverschil, dus rond 17.00 uur lokale tijd en 24.00 uur Nederlandse tijd. Het regent dat het giet met donder en bliksem, maar wel snoeiwarm. Echt drukkend heet alsof het gaat onweren, maar dat deed het al. De douane komen we erg snel door, want onze koffers zijn doorgelabeld naar Costa Rica. Hup weer een stempel in onze paspoorten, alleen bij customs had Jantine zo haar best gedaan om 4 formulieren in de vullen in het vliegtuig, bleek er maar 1 per gezin nodig te zijn geweest. We zoeken onze hoteltransfer en moeten daar een half uurtje op wachten. Youp vermaakt zich wel door naar alle piloten die hier rond lopen "hallo" te roepen en te zwaaien en geloof meL er liepen hier best veel piloten rond. We trekken trouwens nu al veel bekijks met de kids. Het busje komt dus wel en hup op weg naar ons hotel. Panama city ziet er anders uit dan we hadden verwacht, veel moderner, heel veel hoogbouw en heel veel nieuwsbouw. Verassend Westers zeg maar. Zo tegen 19.00 uur zitten we op onze hotelkamer: waarom dit hotel 4 sterren heeft, mag Joost weten. Gelukkig is het er redelijk schoon. Erik gaat op zoek naar water in de lokale supermarkt en naar wat avondeten, terwijl de kids nog rondspringen op de bedden. Wat een enorme lol hadden ze daarin, maar ineens is het kaarsje bij hun ook echt leeg en binnen 1 minuut slapen ze allebei. Tegen half 9 komt Erik terug met water en 2 pizza's, die wij maar voor de helft op hebben. We zijn ook moe en voor ons gevoel is het nu 4 uur in de nacht. We stappen dus ook onze bedden in en zzzzzz. |
Zaterdag 19 mei 2018 Tegen 4.00 uur in de ochtend (voor ons gevoel is het 11.00 uur in de ochtend) hebben de kids voor hun gevoel genoeg geslapen en dat laten ze ons weten: ze staan beiden weer op "aan" zeg maar. Tegen half 7 zitten we dan ook beneden om uit te checken en om te ontbijten. Toast en pancakes vandaag, best prima. Terwijl we ook nog de bruiloft van prins Harry op de televisie zien. We hadden vandaag een Panama tour geboekt, dus die meneer kwam ons keurig rond 8 uur ophalen in zijn Santa Fee. We hadden blijkbaar een privé tour vandaag, enkel met ons vieren. We rijden eerst naar het Panama kanaal, naar de Miraflores sluizen. Daar zien we hoe 2 grote boten de eerste sluizen passeren, met van die treintjes ernaast. Youp kijkt zijn ogen uit en wij worden ook weer bekeken. Eerst ziet iedereen Youp lopen en is het al lachen en "cute" etc en dan zien ze Yfke pas bij Jantine op de rug in de draagzak. Nou al die dametjes hier vinden het weer erg leuk. We doen het museum ook nog even, niet heel boeiend. Wel levert dit kanaal per dag tussen de 10 en 15 miljoen euro op en was het decennialang Amerikaans grondgebied. We denken er serieus over na om zelf ook een kanaal te graven :-) Met onze gids rijden we nog even naar de volgende sluizen in het kanaal, dus van San Miguel. Inmiddels is het heerlijk zonnig buiten, met een strakblauwe lucht. We hadden gisteravond nog even opgezocht: 60% kans op regen en onweer, maar voorlopig erg mooi. En aangezien we in Panama alleen handbagage hebben, zit onze zonnebrand in de koffers naar Costa Rica, want we mogen geen vloeistoffen mee in de handbagage. We rijden terug naar de stad: eerst nog een lokale souvenir markt bezocht: best heel leuk, alleen zitten we op dag 1 van de reis en willen we nog niet te veel zooi kopen. Alleen Youp krijgt een soort drum met Panama erop. Verder naar de Amador dam, welke 3 eilandjes verbindt en Panama City zelf tegen hoog water beschermd. We krijgen hier een heel mooi uitzicht over de stad te zien, al vindt Youp het steentjes gooien in het water leuker. We maken een paar familieportretten en rijden weer terug, naar het oude historische deel van de stad: Casco Antiguo. Mooie koloniaal aandoende huizen, maar met hele nauwe straatjes: niet geschikt voor alle auto's en parkeren kan nergens. Dus af en toe stapt er 1 van ons uit en maakt wat foto's. Inmiddels is het 12.30 uur en rijden we weer terug naar ons hotel, waar we onze rugzakken hadden achter gelaten. We lopen nog even naar de dichtstbijzijnde supermarkt: die is enorm groot en heeft echt alles. We kopen daar als lunch wat broodjes en drinken en eten dit in de lobby van het hotel weer op. Daar besteld Erik een Uber taxi, die er binnen 4 minuten ineens staat en dus moeten we nog bijna haasten. Onze chauffeur heet Carlo en spreekt geen woord Engels, zoals eigenlijk bijna iedereen hier. Maar al rijdende geeft hij ons zijn telefoon met google translate erop, en dan de gesproken versie, dus zo hebben we zowaar nog een conversatie. Een hele aardige kerel, zoals eigenlijk iedereen hier, alleen kan hij niet rijden, want best vervelend is voor een taxichauffeur. Jantine komt misselijk bij het vliegveld aan. Hier zijn we vlot door de douane heen, met enkel onze handbagage en gaan we bij de gate wachten. Yfke kruipt wat rond en Youp vermaakt zich met afzetlinten. We mogen met de kids weer vroeg het vliegtuig in: we zitten deze keer op de aller achterste plaatsen en helaas zit deze vlucht vol: dus Yfke op schoot. Al slaapt die al voor take-off en moeten we wekken om uit het vliegtuig te gaan. Al is dit de enige keer ooit dat het kind op schoot NIET in de gordels hoeft. Normaal echt bij iedere vlucht krijg je zo'n babygordel die je aan je eigen gordel haakt. Dus wij navragen bij een stewardess, maar nee hoor die hebben ze hier niet en we krijgen te horen dat het "zo alleen maar veiliger is toch". En ondanks dat het maar een uur vliegen is: krijgen we toch een gratis maaltijd en een gratis drankje: zelfs sterke drank. Youp zat deze keer bij het raampje een heeft ons op ieder vliegtuig gewezen wat hij gezien heeft, en dat zijn er best veel op 2 vliegvelden. We worden weer een uurtje jonger deze reis. In Costa Rica zou het volgens weerplaza ook weer bagger weer zijn, maar de zon schijnt weer en het is lekker warm. Jantine was dik in spanning: zouden onze koffers goed doorgelabeld zijn en die 24 uur overstap hebben overleefd? En ja hoor: de allerlaatste 3 koffers waren die van ons. De douane en customs ging weer vlot, dus we konden snel naar buiten, waar iemand met een bordje met onze naam erop stond. Hoppa onze rit naar het hotel is prima geregeld. San Jose ziet er heel anders uit dan Panama city. Nog weinig hoogbouw gezien en meer armer voor ons idee, met meer straatvuil en kapotte huisjes. Al is ons hotel supermooi, bijna chic zelfs. Ja ja 5 sterren. We hebben een hele grote kamer met 2 grote bedden, dit gaat helemaal goed komen. Het zwembad wordt ook al gespot, alleen zijn we hier nu te moe voor. We doen nog even boodschappen bij een lokale supermarkt en willen dit op onze kamer op eten. Alleen vallen zowel Yfke als Youp onderweg in slaap. Youp echt letterlijk al lopende: struikelt hij een paar keer, bleek hij met ogen dicht te lopen. Terug op de hotelkamer, eten Erik en Jantine de net gekochte broodjes, terwijl de kids verder slapen: Youp bij Jantine in bed deze keer, Yfke in haar tent en Erik alleen in een tweepersoonsbed. |
Zondag 20 mei 2018 Vanochtend begon helaas alweer erg vroeg. De jetlag is ons systeem nog niet uit, en de kids waren dus al om 4.15 uur in hoogste paraatheid. De hele ochtend dus maar sussen die hap totdat het laat genoeg was voor het ontbijt. Het ontbijt was op zich prima in dit hotel. Het is zeker niet voor niets 5 sterren, je merkt het zeker wel. Na het ontbijt terug naar de kamer om ons om te kleden voor het zwembad. Dit ligt op de 3e verdieping waar wij ook zitten dus het is de gang uitlopen en we zijn er. Het is geen groot zwembad maar dat hoeft ook niet. Het ligt beschut onder twee 'tenten', in de zomer zal het nodig zijn, maar nu is het water daardoor extra koud terwijl het toch 27 graden is buiten. Nou ja, als je er eenmaal in ligt is het best lekker. Even lekker met de bal spelen en Youp vermaakt zich met een leeg waterflesje. Na een half uurtje zijn we het wel weer zat en dus terug naar de kamer om weer om te kleden. Vervolgens op naar de stad om hier eens te gaan rondkijken. Dus maar weer een Uber besteld en slechts 1 minuut later konden we op pad. Helaas bleek het museum waarvan we het adres hadden ingevoerd te zijn verhuist, en wij hadden nog het oude adres te pakken in de Uber app. We werden dus netjes gebracht naar de opgegeven locatie, maar die was dus fout, en pas halverwege het daadwerkelijke centrum. We vonden het ook al zo goedkoop ;-) Nou ja, daar stonden we dus in een wijk waar je niet wil zijn eigenlijk. Dus maar snel op zoek naar een andere Wifi spot om weer een nieuwe Uber te scoren. We liepen een sportschool binnen in de hoop op een Wifi access point daar. Dat was er wel, maar enkel de baas wist het wachtwoord. Gelukkig was er ook een vriendelijke bezoeker die zijn telefoon wel even open zette als access point waarna we met die van ons konden inloggen op de zijne en zo in de Uber app weer een nieuwe auto konden regelen. Die was er weer binnen 2 minuten. En hop, daar gingen we dus weer op pad. Ditmaal kwamen we wel netjes in het centrum aan. We wisten al dat het centrum van San José niet heel veel te bieden zou hebben. Maar er waren toch enkele bezienswaardigheden. Naast het jade- en goudmuseum was een plein waar een demonstratie gaande was van Venezuelianen. Het ging er vreedzaam aan toe, dus maar even een kijkje genomen. Daarna doorgelopen de straat in, en al snel kwamen we een supermarkt tegen. Hier maar even een broodje gehaald als lunch en wat drankjes als water, fruitdrank en een yoghurtdrank. We konden er zo weer tegen en liepen dus verder. Een stuk verder lag links het Nationale theater. Voor San José geld dit als een must-see, maar als het zo moet dan kunnen we in Rotterdam het groothandelsgebouw ook wel als toeristische must-see bestempelen, en toch denken we dat dit weinig toeristen zal aanspreken. Op datzelfde pleintje waren er ook waterfonteintjes waar een aantal kinderen doorheen renden. Tja toen wilde Youp ook wel. Dus daar 10 minuutjes gespeeld en hij kwam zeikenat terug. Helaas ook iets eerder dan hij zelf wilde, want alhoewel gewaarschuwd om niet te rennen omdat het glad was, deed hij dat toch en dus was het boem en lag meneer op de grond. Even janken dus, voornamelijk van de schrik. Yfke dus maar in de drager gedaan en Youp maar even in de buggy. En weer verder. Uiteindelijk kwamen we nog bij een oud postkantoor. Dit gebouw was wel mooi om te zien. Bij dat plein lag ook een McDonalds, en die hebben meestal Wifi, dus daar maar een gekeken voor een nieuwe Uber terug naar het hotel. Wifi hadden ze wel, maar alleen voor betalende klanten, dus er moesten verplicht ook nog twee milkshakes verorberd worden..... De nieuwe Uber om terug naar het hotel te rijden stond er ook alweer binnen 2 minuten. Dat gaat echt als een speer steeds. Dus al snel zaten we weer in een autotje terug richting het hotel. We weten nu ook dat het foutje vanochtend een minuut of 10 omrijden was en zo'n 3,5 dollar extra heft gekost, schade dus erg beperkt, maar een verhaal rijker. Eenmaal terug in het hotel maar even op bed gaan liggen om te rusten. Iedereen was moe en wilde dus wel even rusten, behalve Yfke. Die was wel moe, maar er aan toegeven is een tweede...... Om half vijf was het wel weer tijd om ons op te maken om naar een restaurant te gaan. Het stond al vast waar dat ging zijn, want in San José zit ook een TGI Friday en dus zouden we daar gaan eten. Dus Uber nummer 4 van de dag werd besteld. Ook nu was die er al binnen 4 minuten en dus kon de trip beginnen. In 25 minuten waren we ter plekke voor totaal $6,24. Daar komt in Nederland een taxi net voor voorrijden. Bij TGI Friday bestelden we ons vaste gerecht. Gezien het een voorgerecht betreft bestellen we dat samen altijd 4x en dan maken we er zo een hoofdgerecht van. Prima dus, maar toen we het eenmaal geserveerd kregen bleek de portiegrootte een stuk groter dan normaal, met 3 van die porties hadden we nog meer dan genoeg gehad. Beetje jammer dus, want het ging helaas dus niet op. Maar het was wel weer lekker zoals gewend. Het was er wel erg rumoerig, want er hingen 19 grote TV schermen binnen waarop de finale van een voetbalwedstrijd te zien was. Daarna dus weer met een nieuwe Uber terug naar het hotel. De chauffeur had ook op de radio die wedstrijd aan staan. Toen het op penalties neer kwam moest hij het toch wel even zien en dus moest de Uber app met routeplanning het ontgelden voor live beelden van die wedstrijd. Hij wist kennelijk waar het hotel was. We kregen nog wat uitleg over de beide teams die in de finale stonden, helaas niet het team waar hij fan van is. Net voordat we bij het hotel waren viel de beslissing door een gemiste penalty. We zijn gelukkig toch veilig in het hotel aangekomen. Nu even inpakken voor morgen want dan worden we vroeg opgehaald om naar Tortuguero te gaan voor 2 nachten daar. |
Maandag 21 mei 2018 Vanochtend stond de wekker vroeg om 5.30 uur. Maar die was uiteindelijk niet echt nodig, want net vijf minuten ervoor waren Youp en Yfke wakker, en wij dus ook. Gelukkig zijn ze bijna door de jetlag heen. We zouden vandaag om 6.30 uur worden opgepikt dachten we. Maar om 5.35 uur ging de telefoon op de kamer dat de chauffeur er al was. Wij zeiden dus dat we snel zouden inpakken. Vlak voordat we klaar waren belden ze weer. Wij gaven aan dat we max. tien minuten later beneden zouden zijn. Uiteindelijk stonden we dus een minuut of vijf later daadwerkelijk beneden. Maar wat bleek, het duurde toch te lang dus de bus was weer vertrokken maar zonder ons dus. Het busje zou nog wat hotels langs gaan en dan eindigen bij hotel Radisson. Wij dus maar weer een Uber besteld en op naar het Radisson hotel. Eenmaal daar aangekomen kwamen andere mensen net het hotel uit gelopen en moesten hun koffers nog worden ingeladen. Wij dus snel aangemeld en ze waren verbaasd dat we er zo snel waren, we waren immers net twee minuten later daar dan zij zelf. Maar goed, we made it….maar beetje stressvol was het wel. Vervolgens moesten we dus een rit maken met dat busje van zo’n 3,5 uur. Meteen nadat we San Jose uit waren zitten we gelijk in de groene natuur: meteen het eerste National park, wat erg mooi was om te zien. Voordat we bij de plek waren waar we zouden ontbijten maakten we ook nog een fotostop bij een uitzichtpunt op de actieve vulkaan, ons even onbekend welke het nu was. Maar wel mooie aswolken in de lucht. Daarna reden we door naar het restaurant waar we konden ontbijten in buffetvorm. Het was volgens zeggen een echt Costa Ricaans ontbijt en we vonden het best lekker, al laten we de bruine bonen als ontbijt nog wel even liggen. Na het ontbijt konden we ter plekke nog even in de vlindertuin kijken. Dit vonden de kids wel leuk. Ook bleek de andere groep die verderop in het restaurant ook had ontbeten een Nederlandse groep te zijn die met Kras aan het rondreizen was. Hun route ging andersom t.o.v. die van ons en dus zou hun reis er na Tortuguero zo’n beetje op zitten. Die groep was ook onderweg naar Turtle Beach Lodge in Tortuguero. Eenmaal weer onderweg maakten we nog drie stopjes bij een luiaard die we onderweg tegen kwamen en bij een bananenplantage en ananasplantage. Uiteindelijk kwamen we om 10.30 uur aan in de haven van La Pavona waar we zouden overstappen op de boot. Dit was echt zo gebeurd, en dus waren we een kleine tien minuten later alweer onderweg met een bootje. De Kras groep zat ook bij ons. Onderweg zaten we echt in de jungle, alleen zijn de meeste dieren op dit tijdstip niet erg actief, en dus kwamen we weinig tegen. We zagen een schildpad, een leguaan en wat vogels, maar verder eigenlijk alleen maar natuur, wat wel echt schitterend is hier. Bij aankomst in de lodge werden de sleutels uitgedeeld en konden we naar de hutjes. Na een kwartiertje werden we verwacht in het restaurant voor de lunch. Die was best goed en in buffetvorm. We zagen nog een hele grote kever aan een lamp hangen die even later ook nog eens bleek te kunnen vliegen. Na de lunch snel terug naar de kamers om even om te kleden en de krokodil, de bal en Yfke’s zwemband op te blazen. Daarna op naar het zwembad. Hier was het water dit keer lekker warm, het hotel ervoor was het steenkoud. Na een half uurtje waren de kids het weer zat en dus werd er even uitgerust in de hut. Om 19.20 uur zijn we naar het restaurant gegaan om hier van het buffet te eten. Het was best aardig met kip, pasta, rijst, enz. Goed te doen, al was Youp niet echt in z’n hum. Yfke heeft wel aardig wat pasta gegeten. De avondtour ging niet door omdat het onweerde en dat te dichtbij was. Morgenavond weer een kans. Alhoewel het regende dat het goot namen wij de paraplu’s ter hand en gingen dus terug naar de kamer. Dan maar op tijd slapen want om 5.15 uur gaat de wekker morgenochtend…… |
Dinsdag 22 mei 2018 Ja hoor, zijn de kids lekker door de jetlag heen, moesten we vanochtend om 5.15 uur op om op tijd te zijn voor de ochtendtour hier op Tortuguero. Om 5.45 uur werden we verwacht in de koffiebar om daar vandaan om 6.00 uur richting een bootje te lopen waarmee we een rondvaart zouden gaan maken. Al onderweg van het kleine stukje van de kamer naar de koffiebar bij de receptie zagen we ‘hauler monkies’ in de bomen zitten. We zagen een moeder en jong, waarbij het jong zijn moeder probeerde te volgen al springend van boom naar boom. Youp vond het ook een mooi schouwspel en het vingertje wees ze steeds na. Na wat koffie en iedereen de nodige crackers konden we naar de boot. Iedereen mocht weer een zwemvest aan voordat we konden vertrekken. Ook Youp en Yfke kregen een kleinere maat zwemvest en Youp wilde die natuurlijk zelf weer aan trekken. Eenmaal onderweg was het goed zoeken naar ‘wildlife’ om ons heen. De eerste twee vogels werden al snel gespot bij de lodge waar we overnachten. Onze gids en de schipper waren beiden getraind om wildlife te spotten en zagen dus van alles dat wij absoluut nooit gezien zouden hebben. Zo kwamen we vleermuizen tegen, schildpadden, leguanen en diverse vogels. Over alles kregen we uitleg wat we nu eigenlijk zagen. Bij terugkomst stond het ontbijt op ons te wachten. Aansluitend zouden we een wandeling gaan maken door de jungle, maar de Amerikaanse schoondochter van de eigenaar van het resort kwam ons vertellen dat kinderen het soms niet erg leuk vonden met de vele insecten. We vroegen dus ook maar even aan onze gids wat hij vond. Zodoende hebben we de wandeling verplaatst naar 14.00 uur en dan alleen samen met de gids. Als de kids het dan niet leuk vinden breken we de wandeling af en gaan we terug naar het resort. Maar voor het zover is gaan we maar eens eerst weer zwemmen, wat echt weer superheerlijk is: cool zwembad, lekker warm, strakblauwe lucht: plonzen maar. Na de lunch meteen op pad: pfff we hebben lange broeken en lange sokken etc aan en allebei 1 kind op de rug: we zweten ons al rot voordat we ook maar 1 stap in het regenwoud hebben gezet. Gelukkig overigens kregen we grote laarzen te leen, want na de hoosbui van gisteren was het halve pad erg modderig. Het regenwoud was verder erg cool: alle geluiden, de bomen, de insecten en het ongedierte. De kids vonden het trouwens allemaal prima, hebben geen kick gegeven en sliepen allebei een uur van de anderhalf uur. We hebben meerdere rode giftige kikkers gezien, spinnen, witte vleermuizen, apen, allerlei vogels, leguanen etc. Het was een coole tocht, alhoewel cool……man man man door de luchtvochtigheid hadden we allebei geen droge draad meer aan ons lichaam. Dus terug in ons hutje eerst even afgekoeld onder de ventilatoren en daarna het zweet heerlijk weer ins het zwembad afgespoeld. De kids vonden het zwemmen allebei weer erg leuk en spetterden erop los. Nu weer allemaal in lange broeken en in de deet voor het avondeten, want meteen erna begon om 20.00 uur de avondtour. Gister ging die niet door i.v.m. de regen en het onweer, dus wij in deze hitte ook nog maar onze poncho’s aangetrokken, want als het hier dus begint, dan begint het dus ook meteen goed zeg maar. Reddingsvesten uiteraard ook om en hup in de boot. Gelukkig hadden we een prima avond en is er geen druppel gevallen. Yfke was al tijdens het eten in slaap gevallen, dus slaapt de gehele boottocht bij Jantine in de draagzak op de buik. Het is een heel bijzondere boottocht: echt in het pikkedonker een stuk varen door het regenwoud. 2 gidsen mee en die zien kikkers en vogels blijkbaar op verre afstand (of het zijn nepperds en zitten deze beesten altijd op die plek). Ook speciaal voor Youp heel veel kaaimannen gespot, want die wilde erg graag een krokodil zien. En dan ineens springt onze kapitein van de boot in het water, pakt een kaaiman beet en stapt zo de boot weer in….of Youp hem wilde aaien. Nou dat wilde hij wel, het was echt wel supergaaf en zo indrukwekkend dat die daarna ook in slaap valt tegen Erik aan. Wij spotten nog vele andere kaaimannen, maar ook wasberen, kingfishers, herrons, kikkers etc. Alleen jammer dat we de jaguar niet hebben kunnen spotten, maar het was echt megacool. Tegen half 11 zijn we terug, de kids leggen we meteen over in hun mandjes en die slapen lekker weer door en wij vallen niet lang daarna in slaap. |
Woensdag 23 mei 2018 Helaas maar weer de wekker gezet, want om 7.00 uur begint het ontbijt en om 8.00 begint het uitchecken. Youp werd overigens midden in de nacht wakker, riep ‘Krokodil” en viel weer in slaap. Bij het ontbijt hadden ze lekkere cornflakes deze keer, alleen jammer van de ongekoelde lang houdbare melk altijd. En dat het uitchecken vanaf 8.00 uur en de boot pas om 9.00 uur vertrekt, komt omdat dat uitchecken verschrikkelijk traag verloopt, niet normaal. Maar uiteindelijk alle rekeningen van het resort voldaan en hup in de boor terug naar het vasteland. Onderweg kwamen we nog weer vanalles tegen wat op de foto kon worden gezet. Helaas gingen we zo snel voorbij aan een grote varaan dat die goed te bekijken was. Aangezien de mensen in de boot naar verschillende plekken gaan, zitten wij uiteindelijk alleen met ons 4-en in hetzelfde busje dat ons hiernaartoe heeft gebracht. We zitten een stuk ruimer dan de heenreis dus. Lunch is onderweg, best prima, maar 3x per dag warm eten is niet aan ons besteed en zeker niet als er iedere keer rijst en bruine bonen op het menu staan. En we hebben vandaag heel veel files gezien. Gelukkig veruit de langste was de tegenover gestelde richting, maar wij hebben ook aardig vast gestaan, zodoende zijn we pas rond 15.00 uur terug in ons hotel in San Jose. De kids hebben echt geen kick gegeven, Yfke heeft nog lekker een paar keer geslapen en Youp heeft alle liedjes gezongen die hij kent. Terug in San Jose en ons Studio hotel: Deze keer helaas een kleinere kamer dan de vorige keer (we hadden een upgrade) en een verdiepinkje lager. We horen wel waarom het zwembad hier zo koud was: de verwarming is stuk. Dus we besluiten niet nog een keer te vernikkelen net als de vorige keer, daarom doen de kids een tukje op de hotelkamer en gaan we uiteindelijk tegen een uur of 6 op pad naar een supermarkt en naar iets om te eten. We besluiten lekker snel en makkelijk een pizza te eten bij Papa Johns, want die zit naast ons hotel. Een prima pizza en heerlijk na al dat lokale eten van de afgelopen dagen. Nog even met zijn allen douchen en hup de mandjes weer in. |
Donderdag 24 mei 2018 Vannacht heerlijk geslapen in deze prima bedden. Om 8.00 uur de wekker gezet, want om 9.00 uur zal onze huurauto afgeleverd gaan worden. Het ontbijt was deze keer extra lekker, want we hadden gisteravond in de supermarkt plakjes Edammer kaas gekocht en een pot chocopasta. Nou de boterhammen gingen er nu bij de kids helemaal in, al zijn we nu wel heel erg toeristisch bezig. Onze auto voor deze vakantie blijkt een erg grote, vrij nieuwe en hele mooie Mitsubishi SUV te zijn waar 7 man in zouden kunnen. De kinderstoelen zijn voor de verandering ook eens prima, dat is in sommige landen echt wel een stuk slechter geregeld. Al is het even puzzelen in de hitte hoe de gordels van Yfke nu werken. Maar we kunnen op pad. Het duurt even en dan zijn we San Jose met al zijn voorsteden ook weer uit. Langs slingerende bergweggetjes met overal groen en bosschages. Weer erg mooi en bijna nergens zwerfvuil, wat in bijvoorbeeld Azië echt veel slechter zou zijn. Ons doel: La Paz Waterfall Gardens. Dit is een soort kleine dierentuin, maar dan midden in de natuur met een rivier ernaast die 3 grote watervallen heeft. We spotten de slangen, de luiaard, de papagaaien, de toekans, de ganzen, de verschillende apen, de kikkers en nog veel meer. En bijna overal loop je tussen de dieren of er erg vlak bij. Mooi opgezet dus. En de vlindertuin is enorm met heeeeeel veel vlinders: de kids vinden het hier wel mooi. Ondanks dat het nu ‘maar’ 23 graden vandaag is, is het wel enorm luchtvochtig, dus we zweten ons wel wat af. Dan door naar de 3 grote watervallen: ja die zijn supermooi. Alleen wilde Youp nu ook bij papa op de rug en dus kreeg Jantine de rugzak terwijl ze Yfke al de hele tijd droeg. Oftewel: ze werd net een klein pakezeltje. Gelukkig konden we onderaan de berg het shuttle busje terug naar boven nemen, dat scheelde heel wat trappen. Alleen waren we de jungle cats vergeten en dus gingen we nog een keer terug naar binnen: coole poema’s en jaguars gespot en volgens Youp leken ze op Gizmo onze kat. Ja dat mocht onze kat willen. Hup de auto weer in, want het begint nu te onweren. Alleen niemand knippert ook maar met zijn ogen wanneer het hier fel onweert en gaat gewoon verder met waar hij mee bezig is. We vinden het best heel fel en dichtbij klinken met als hoogtepunt onderweg: we zien zo pal voor ons de bliksem in slaan: echt met een vuurvonk aan de onderkant: WOW! De kids slapen echter lekker op de achterbank, al valt Youp telkens helemaal naar voren al knikkebollend en dus maakt Erik een soort tuig-constructie van de draagzak, zodat hij niet meer naar voren kan. Het avond eten is bij de Rancho Perla: een restaurant helemaal achteraf, maar welke volgens internet de beste van de stad La Fortuna zou zijn. Nou het was er inderdaad superlekker: Erik een enorme biefstuk en Jantine de kip fajitas: enorme porties, voor weinig geld en superlekker. De kids eten lekker fishfingers en patatjes. We rijden naar ons resort: het Volano Lodge en Spring resorts, waar wij als VIPS worden ontvangen: we krijgen een polsbandje met VIP erop, er staat een fles champagne in onze kamer klaar, samen met chocolaadjes en nootjes. Nou dit voelt prima. De vulkaan kunnen we nog niet zien, want het is compleet donker buiten, maar ze zeggen dat die er morgenochtend vroeg erg mooi uitziet en dat we heb zo vanaf ons prive terrasjes kunnen zien. We zijn benieuwd. De kids vallen snel in slaap en wij gaan lekker aan de champagne: mmmmm decadent hoor. |
Vrijdag 25 mei 2018 Na een prima nachtje hebben Erik en Jantine om 6.00 uur even op ons terrasje buiten gegluurd naar de vulkaan: en ja hoor strakblauwe lucht en een hele mooie Arenal vulkaan in onze achtertuin. Even wat foto’s gemaakt en nog terug in bed gekropen. Om half 8 maar de wekker gezet, want we hebben om 9.00 uur een tour op de planning staan. Het ontbijt was uitgebreid en nu het daglicht is, zien we pas in wat voor cool en groot resort we zitten: meerdere zwembaden, thermale baden, watervallen, jacuzzi’s etc. En pal naast de ontbijtruimte een speeltuin, dus Youp had razendsnel zijn boterham op, want die wilde spelen in die speeltuin. Heel minimaal bepakt en bezakt op naar onze tour om maar zo min mogelijk te hoeven sjouwen. Daar bleek iedereen Yfke en Youp weer erg interessant en lief te vinden en ons raar dat we met ze gingen hiken. Nou we hebben ze dik in de zonnebrand en deet gezet en op onze rug hoeven ze weinig te doen, dus dat komt goed. Wij dachten een soort boomtoppen pad te gaan volgen over wat hangbruggen a la Maleisie, maar het was bittere ernst: 3 uur flink stevig doorstappen met gids bergop door hoogland regenwoud. Dit is weer een heel ander regenwoud dan het laagland regenwoud van Tortuguero, maar wel even warm, benauwd en vochtig. Dik boven de 30 graden, gelukkig schaduw van de bomen, maar wel heel vochtig: we zweten weer lekker. De gids laat ons wat giftige slangen naast het pad zien, evenals wat interessante bomen en planten. Ook nog een paar coole hangbruggen overgestoken om op het verste punt even bij een mooie hoge waterval te kijken. Precies toen we bijna dachten van pfffff hoe lang nog, bleken we terug te gaan en dit was uiteraard heuvel af, wat echt veel lekkerder relaxt lopen is dan heuvel op. Aan het einde nog een paar ‘howler monkey’s’ gespot: die kunnen echt een enorm lawaai maken. In het restaurant een heerlijke koud drankje op, om af te koelen en daarna met de skytram de heuvel op. Grappig maar niet super bijzonder. Wel boven een mooi uitzicht over het Arenal meer. Terug naar ons resort, de kids sliepen binnen een minuut op de achterbank. We eten lekker de late lunch in het zonnetje op ons terras bij de kamer met uitzicht op de vulkaan, voor we besluiten te gaan plonzen. Costa Rica zou alleen Costa Rica niet zijn, wanneer het weer niet ineens binnen 10 minuten compleet omsloeg. Dus wij allemaal in badder-kostuum en ingesmeerd, ready om te plonzen letterlijk aan de badrand: gaat het me ineens onweren. Ja dan durven we er toch niet in te springen. Het werd even wat minder heftig, dus toen zijn de durfals Jantine en Youp er toch even ingesprongen, want Youp wilde zo graag zwemmen. Maar toen het letterlijk begon te stortregenen zijn we er maar weer uitgegaan. We konden nu alleen niet naar onze kamer terug, ook al was die vlakbij, zo hard regende het. Dus een drankje op en maar gevraagd of ze leenparaplu’s hadden. Die hadden ze niet, wel een ritje in een busje vanaf het zwembad naar onze kamer, zodat we toch droog thuis kwamen. Daar lekker gechilled op de kamer om daarna weer te gaan eten in het restaurant van gister, omdat het gister zo enorm lekker was. Maar eigenlijk moet je dat nooit doen, het kan alleen maar tegenvallen. We werden bij aankomst wel meteen herkend, maar de biefstuk van Erik was toch kleiner, dunner en minder mals dan die van gister helaas. Het was nog prima te doen, maar niet zo superlekker als gisteren. Weer naar ons resort, waar Yfke binnen 2 minuten in haar tentje in slaap valt en Erik helemaal blij is, wanneer hij erachter komt dat we Fox op de tv hebben en hij dus de formule 1 kwalificatie morgen kan zien. Wij gaan nog wat computeren (lees: Erik) en wat lezen (lees: Jantine) |
Zaterdag 26 mei 2018 Erik was vanochtend al wat vroeger wakker om de kwalificatie van de Formule 1 te kijken en te zien hoe Max het zou doen. Maar die had z’n auto weer eens plat gereden en zodoende moest er een nieuwe gebouwd worden waardoor er niets te kwalificeren viel. Lekker dan. Gelukkig was het niet heel veel vroeger en dus niet veel later konden we op naar het ontbijt al opgetuigd in onze zwemkleding. Het ontbijt is in dit resort flink uitgebreid dus er keus genoeg. Na een goed ontbijt konden we naar het zwembad. We wilden eigenlijk naar het bad bij de bar omdat dit het mooiste was, maar daar aangekomen bleek iemand bezig te zijn met de schoonmaak ervan en stond er geen water in. Die ging dus niet door. Dan maar even een stukje voor het restaurant kijken naar dat bad. Maar dat was 40 graden en daarmee te warm voor de kids. Dus die dan ook maar niet. Dan dus maar het zwembad voor het restaurant, die was prima. Daar naast was een pierenbadje waar Yfke met haar zwemband om zelf heen en weer kon lopen. Dat badje werd het uiteindelijk dus. Na een uurtje badderen werd het tijd om ons om te kleden aangezien we om 11.00 uur een boottocht gepland hadden op het Arenal meer en we daarvoor ook nog even moesten uitchecken, ofwel eerst alles de auto in. Nu is dat op zich zo gebeurd want we gebruiken alles zo uit de koffers dus die zijn ook zo weer dicht. Eenmaal ingepakt en uitgecheckt reden we naar het Arenal meer. Hier moesten we een paar minuten wachten voordat het bootje er was, helaas in de miezerregen. De boot was gelukkig overkapt, de regen deerde ons daar verder weinig en de zijkanten konden open blijven. We hadden met ons vieren wel een privétour en de boot dus helemaal voor ons alleen. De bergen rondom het meer oogden mystiek met de hangende bewolking op delen tegen de berg. De boottocht was verder helaas weinig boeiend. Dus weer terug naar het hotel, want alhoewel uitgecheckt mochten we de faciliteiten wel nog tot 17.00 uur gebruiken. Direct achter de receptie lag nog een zwembad en een whirlpool waar we nog niet waren geweest. De whirlpool was niet overdreven warm, dus die werd het. Even met z’n vieren lekker chillen in dat bad. Na een klein uurtje werd het weer tijd om aan te kleden om door te kunnen rijden naar onze volgende bestemming, de Cano Negro. Nadat de bestemming met GPS coördinaten was ingevoerd konden we onderweg. Al snel gingen we van de hoofdweg af en stuurde de navigatie ons over een weg waar we uiteindelijk de auto daadwerkelijk in de 4x4 stand moesten zetten om er overheen te komen. Gaten, kuilen, enorme keien, het was bijna geen weg meer te noemen. Maar we zijn er doorheen gekomen. Na enkele kilometers belandden we weer op een ‘normale’ asfaltweg en konden we meters maken. Aangezien de totale rit maar net iets meer dan 2 uurtjes bedroeg konden we in één keer door. Helaas bleken we 28km voor de eindbestemming weer een grindweg ingestuurd te worden. Hier ook weer flinke keien, maar nog net niet zo dat de auto weer in de 4x4 stand moesten. Deze weg liep uiteindelijk 28km door en bleef dus slecht tot nagenoeg bij het eindpunt. Op de achterbank werden de kids wel wakker geschud door alle hobbels en bobbels en Youp begint spontaan te zingen “welkom op de Biba boerderij”. Net een paar honderd meter voor het hotel was daar ineens weer het asfalt. De accommodatie bestand uit voornamelijk twee-onder-een-kap huisjes. Vooraan bij de straat lagen de receptie en het restaurant, de rest verder naar achteren het terrein op. De eigenaar hier heeft een hond Lulu en die kwam al direct met een tennisbal bij Youp aan lopen. Die kon dus gelijk aan de bak want Lulu wilde dat hij die weg zou gooien. Nu is Youp natuurlijk niet de beroerdste dus die was lekker bezig terwijl mama met Yfke al in de kamer waren en papa alle spullen weer naar binnen mocht dragen. Tegenover ons huisje lag het zwembad, dat zullen we morgen wel gaan gebruiken. De zon schijnt niet meer en we hebben nog een night-tour op het programma staan. We kunnen nog even rusten voordat we gaan eten bij het restaurant. Qua eten is de keuze niet heel erg groot, het valt nog mee. De gebruikte ingrediënten schijnen voor 80% van eigen bodem te zijn, want het is een ecologisch resort dat veel zelf verbouwd. Na het eten trekken we in het huisje onze regenjassen aan, klaar voor de night walk. Bij de receptie trekken we nog wat plastic zakken om onze schoenen om die niet heel vies te maken. We krijgen ter plekke zaklampen uitgereikt en we kunnen onderweg. Aan de overkant van de straat lopen we een terrein op en even later door het woud. Jantine moest zichzelf wel een beetje overwinnen, want die vindt het best eng, zo in het pikkedonker door de jungle. Met voorop een gids die met een machete wat weghakt, overal ongedierte en spinnen en muggen. Hier vinden we ook verschillende soorten kikkers en diverse insecten. We proberen ze op de foto te zetten maar dit lukt niet altijd even goed door gebrek aan licht of juist teveel licht waardoor de foto’s overbelicht raken, Gelukkig vinden we ook de felgroene kikker met rood/zwarte ogen en gele pootjes die we vaak zien wanneer je iets zoekt over Costa Rica. Na een uurtje lopen staan we weer terug bij het hotel. Het is dan ook wel weer mooi geweest en we gaan teug naar het huisje. Yfke drinkt haar fles en valt meteen in slaap, Youp kijkt nog even een filmpje op de tablet en valt kort daarna ook in slaap. Gelukkig maar want morgenochtend staat de wekker voor 5.20 uur vanwege de boottocht om 6.00 uur. |
Zondag 27 mei 2018 Vandaag begon de dag al vroeg om 5.20 uur. Even iedereen weer klaarmaken en gelijk maar even een beetje in de deet of Citronella. Toen we ons huisje uit stapten werden we al door de eigenaar opgewacht die aangaf dat we de autosleutel mee moesten nemen. Die hadden we al mee dus gelijk door naar de receptie. Vanuit hier mochten we met de auto achter een jongen op een quad aan rijden richting de pier waar een bootje voor ons klaar lag. Toen we aan boord waren, wederom een privétour met ons vieren, en weg begonnen we varen werd er aan de overkant al meteen een mooie leguanensoort gespot. Een felgroen diertje dat afsteekt tegen de begroeiing. In de Cano Negro blijken zoveel vogels te zitten dat het hier niet voor niets het ‘birds paradise’ wordt genoemd. Gedurende de hele boottocht was er continu wel iets of meerdere vogels te zien. We zagen ook weer verschillende kaaimannen in het water, Youp z’n favorieten om te zien. Hij wilde ze met name laten schrikken, want dan schieten ze uiteraard weg. 1x zo onverwachts, dat Youp ook van schrik helemaal los kwam van zijn stoel. We zagen ook lepelaars, ooievaars, ibissen, schildpadden, Kingfisher’s in diverse soorten en ook vele andere vogels waar we de namen al weer van kwijt zijn. Ook zagen we bovenin de bomen nog drie leguanen liggen. Na een dik uur is Youp het wel een beetje zat, voornamelijk omdat hij honger heeft, we ontbijten pas bij terugkomst. Om Youp ‘zoet’ te houden moet er ook ‘zoet’ worden gegeven en dus kost het ons een hele rol Choco Mentos. Zodoende draaide hij weer bij en vond hij het toch nog leuk om allerlei dieren te zien. Eenmaal weer terug bij het de steiger ging Jantine daar bijna doorheen omdat ze een kunststof plank door trapte. Nu schenen die dingen vrij bros te zijn, want er waren al zeker 12 andere gaten waar iemand doorheen was gegaan, erg veilig was de steiger dus kennelijk niet. Het was maar een klein stukje terug lopen naar de auto, maar vlak voordat we er waren had Youp een speeltuin gezien. De auto bleef dus nog even staan, eerst nog even door naar de speeltuin. Het ontbijt moest dus ook nog maar even wachten. Nadat Youp de glijbaan grondig getest had en Yfke haar eigen voorstelling had gegeven met luid geraaskal op het dorpspodium konden we alsnog terug naar Campo Cano Negro waar het ontbijt al bijna klaar stond. Het ontbijt bestond uit toast met roerei en gebakken rijst, met daarbij een bordje watermeloen en ananas. Jantine had weinig trek en Youp hield het ook al snel voor gezien. Hij vond dat hondje Lulu ook wel honger had en heeft zijn complete portie roerei en rijst aan Lulu gevoerd. Zelfs een deel van Jantine’s roerei moest er aan geloven. Arm hondje, als z’n darmen dat maar houden, als zal hij met de toeristen hier wel wat gewend zijn. Na het ontbijt heeft Erik even wat foto’s doorgezonden, althans, nee niet echt ‘even’ want het internet is enorm traag hier en de wifi werkt alleen bij de receptie. Maar goed, Jantine is ondertussen naar de kamer gegaan om om te kleden voor het zwembad, en Youp probeerde de eigenaren zo gek te krijgen om een balletje te vinden zodat hij weer met Lulu kon spelen. Het balletje was onvindbaar en een mango vond Lulu niet fijn om in de bijten. Dan maar andere spelletjes spelen. Nadat iedereen uiteindelijk was omgekleed en in de zonnebrand zat konden we het water in. Op de rand van het zwembad lag een levensgrote en levensechte kaaiman. Na wat aftastende bewegingen zag Youp dit ook in en werd dat dus z’n favoriete speeltje in het zwembad. Papa heeft dat ding wel 80 keer mogen aangooien zodat hij het weer terug kon gooien. Uiteindelijk waren we het zwembad weer zat en liggen we weer met z’n vieren in de kamer om even wat te rusten. Vanmiddag mogelijk nog maar even in het zwembad en om 16.30 nog een keer met de boot een stukje varen om de zonsondergang te zien. Je moet wat hé ;-) Uiteindelijk is het nog een keertje zwemmen niets geworden. Ten eerste omdat Yfke 4 uur bleef slapen en Youp ook bijna 3 uur en tegen de tijd dat die slaapkoppen eindelijk wakker waren, de regen met bakken uit de hemel kwam. We zijn dus nog maar even op de kamer gebleven tot het weer droog was. Omdat het inmiddels al kwart over drie was geweest en we nog niet geluncht hadden, zijn we maar even naar het restaurant voor gelopen om in elk geval iets te gaan drinken. Omdat het al zo laat was besloten we het hier ook bij te laten, voor de kinderen hadden we nog oatmeal cookies met rozijnen en zo hebben we er zelf ook wat op. Om 16.00 uur zijn we terug naar het huisje gegaan om ons nog even in te smeren met deet en om de rugzak te vullen met wat mee moest voor nog een boottochtje tijdens zonsondergang. Jantine moest uiteindelijk snel nog even wat binnen leggen van de zwemattributen terwijl Erik al met Yfke en Youp klaar stond. Dus we spraken af dat Erik met de kids naar de auto zou gaan en dat Jantine de videocamera, draagzak van Youp en de rugzak zou meenemen. Toen Jantine even later bij de auto kwam had ze geen draagzak bij zag Erik, maar die vond net die van Yfke achter in de auto en dus was die ook niet nodig want het ging juist om Yfke. Maar goed, wij rijden dus het straatje uit en wat blokjes om om weer bij de pier te komen waar we eerder ook al vertrokken waren. We stappen uit en willen de spullen pakken, maar geen rugzak te bekennen. Jantine bleek dus uiteindelijk met enkel de videocamera op zak de kamer te hebben verlaten. Gelukkig zit de rest van Jantine aan elkaar vast anders was ze dat ook steeds kwijt. Zo zoeken we dagelijks een kwartier naar zwarte dan wel witte sokken van Jantine en is ook de vitamine D van Yfke aan de lopende band door Jantine weer elders verstopt. Iets terug stoppen op dezelfde plek is kennelijk lastig. Enfin, Erik kon dus terug naar het hotel rijden om op de kamer de rugzak te gaan halen. Ondertussen kon Jantine met de kids al naar de boot. Als Erik dan ook eindelijk terug is met rugzak, kan de tocht beginnen. We zien eigenlijk voornamelijk dezelfde vogels dan in de ochtend, maar echt veel en veel minder. Enkele vogels zijn juist nieuw, die zagen we niet eerder. Youp vond het echter wel welletjes na 4 uur vogels spotten in een boot op 1 dag en dus hadden we hem beloofd dat hij ditmaal in het midden van de boot wel een spelletje op de tablet mocht spelen. Dat had hij onthouden want we waren nog niet weg of hij vroeg er al om. Eenmaal terug bij het hotel hebben we gelijk gegeten. Beiden namen we een pasta. Iets voor achten zijn we terug in ons huisje en krijgt Yfke d’r avondfles. Opnieuw zoeken we naar vitamine D en mama’s witte sokken, en uiteindelijk ligt iedereen om 20.15 uur op bed. Terwijl Yfke en Youp gaan slapen maakt Erik het blog weer up-to-date en kijkt Jantine Arrow op de tablet. Morgen weer een dag. |
Maandag 28 mei 2018 Vanochtend hoefden we niet heel vroeg op te staan omdat er niet heel veel op het programma stond. We zouden vandaag eigenlijk enkel rijden naar Rincon de la Vieja hetgeen een rit van zo’n 3 uur zou zijn. Aangezien Yfke om 7.15 uur wakker was zijn we toen maar opgestaan, we waren nu toch wakker. Dus weer even het ritueel doorlopen dat we altijd hebben wanneer we gaan verkassen, snel koffers weer op orde maken en alles dicht gooien. Vervolgens kan er al wat mee als we toch naar het ontbijt lopen. Dus hup twee koffers en een rugzak de auto in en dan naar het ontbijt. Bij de hotelreceptie staat de eigenaar en die spreekt Erik en Youp aan of ze aapjes willen zien. Tja dat wil Youp wel, dus even snel een ommetje gemaakt om wat ‘spider monkeys’ in de boom te zien slingeren. Helaas was er toen net even geen camera mee. Het ontbijt bestond net als de dag ervoor uit toast met roerei en gebakken rijst met bonen. Jantine en Youp waren dus al snel aan het kijken waar hondje Lulu was want die had een grote portie klaarstaan….. Na het ontbijt namen Youp en Yfke kort afscheid van Lulu, Youp wilde Lulu wel mee nemen naar huis maar helaas en konden de overige spullen worden gehaald om in de auto te zetten. Kort erna konden we vertrekken. Allereerst mochten we dezelfde 24km hobbel de bobbel terug over onverharde weg, en dan hebben we het niet over een mooi geplaveid grindpad. Kortom dat stukje duurde 50 minuten. Daarna konden we even een stukje doorrijden tot het volgende dorp. Hier wilden we eigenlijk US dollars gaan pinnen. Bij de eerst bank stond echter een rij van 20 man voor de automaten, dat werd hem dus niet. De 2e bank had geen Maestro, de 3e bank alleen colones en de 4e bank gaf aan dat er vandaag niet meer gepind kon worden op basis van ‘withdrawal’. We konden dus nog wel 100.000 colones bemachtigen wat ongeveer een waarde vertegenwoordigd van €155. Dan dus maar weer onderweg en proberen in een volgend dorpje. Na een tijdje rijden kwamen we weer in een ander dorp en dus probeerden we het daar nog eens bij een bank. Maar ook hier weer hetzelfde verhaal dat er niet meer kon worden gepind vandaag: de limiet was bereikt. Maar we hadden nog niets gepind. Lekker dan, zo komen we dus niet aan geld en moet alles met de Visa. Morgen nog maar weer eens proberen dan. Een stukje verder in het dorp was een supermarkt waar wel snel even wat haalden voor tussen de middag en weer een nieuwe watervoorraad in sloegen, want water gaat hard hier met die temperaturen. Dus maar weer onderweg. Na een tijdje rijden hield het asfalt helaas weer op en kwam er weer een stuk onverhard. Wel iets beter dan de eerdere weg. Vanuit deze weg gaf de navigatie op een gegeven moment aan dat we links moesten, maar dat was echt een smal zandpad. Tja we hebben een 4x4 dus laat maar gaan. Het pad viel echter wel mee, al zat een bruggetje in dat zo steil omhoog en omlaag dat je de weg bij het omhoog gaan niet meer zag en na het bruggetje was het maar hopen dat het grind na het bruggetje ook daadwerkelijk aansloot op het bruggetje. Dat was gelukkig zo. Nog een paar honderd meter mochten we linksaf slaan alwaar het asfalt weer begon. Uiteindelijk kwamen we ergens uit voor een gesloten poort over de weg. Hier zat een oud mannetje dat op ons af kwam en waar we 2x 700 colones mochten aftikken omdat we over private property zouden gaan. Het hek mocht daarna open. Zo’n 50 meter verder was er weer een hek, die 50 meter was dus het private property. We overwegen om dus straks in Heerjansdam ook een hek te plaatsen aan het begin van het doodlopende stukje dijk waar we als het goed is kunnen gaan wonen. Maar goed, we komen uiteindelijk om 13.15 uur aan bij het hotel. Nog iets te vroeg want de kamers zijn pas vanaf 14.00 uur klaar. De receptionist oppert om terug te rijden naar de Rio Negro Hot Springs en dat is dus ook wat we maar gaan doen. Met onze hotelbandjes zijn die bovendien included, dus als het niets blijkt te zijn is het niet zo erg. We moeten wel zo’n 15 minuten terug rijden naar de hot springs. Ze zijn gelukkig goed te vinden en dus parkeren we en kunnen we gaan omkleden. We dachten slim te zijn om even de buggy mee te nemen, maar na de kleedhokjes was het nog een paar honderd meter over een vrij grof grindpad langzaam naar beneden met aan het eind nog trappen ook. Dan werkt de buggy niet best. Maar ja, we moesten toch maar even doorbijten. Uiteindelijk kwamen we achteraan bij enkele thermale baden uit in verschillende temperaturen. Eigenlijk was er maar ééntje die we geschikt vonden om ook Youp & Yfke in mee te nemen, die was 37 graden. De overige baden waren veel te warm. Daar hebben we dus even lekker in liggen poedelen terwijl we om beurten even naast het bad een cakeje aten als lunch. Na iets meer dan een uur waren we het weer zat en zijn we er weer uit gegaan. Erik en Youp konden al deels aankleden, de rest kon pas weer helemaal vooraan bij de kleedhokjes, dus eerst weer even terug daar zien te komen. Eenmaal weer terug in het hotel waren we zo ingecheckt en konden we naar de kamer. Youp had al een speeltuin ontdekt en wilde eigenlijk spelen daar, maar helaas moesten eerst even alle koffers naar de kamer. Toen we dat gedaan hadden brak echter een flinke bui los en is het niet echt droog meer geworden. Dus maar even gerust op de kamer waarna we aan het begin van de avond naar het restaurant zijn gegaan. Hier konden we kiezen tussen a-la-carte of een buffet. We kozen toch maar voor a-la-carte omdat we niet super veel honger hadden en het buffet ons bovendien niet zo aansprak. We bestelden uiteindelijk een pizza en fajitas met kip en wat te drinken. Youp die trok dat niet meer en viel boven zijn bord in slaap. Dat konden we nog net weg trekken en dus sliep meneer verder op zijn kinderstoel. Yfke had echter Duracells en die ging nog even door. Toen we even later terug op de kamer kwamen waren beiden echter zo in dromenland. Even rust voor papa en mama……. |
Dinsdag 29 mei 2018 Vandaag worden we allemaal zo net na 7 uur wakker, wat prima is, want om 8.15 uur moeten we bij het startpunt van onze hike van de dag zijn. Eerst ontbijten: onze kamer zit prima: dicht bij de receptie, dicht bij het zwembad en dicht bij het restaurant. Het ontbijt viel wat tegen met zoveel toeristen hier, maar Youp en Yfke eten allebei hun boterhammen en melk wel op. Op naar het startpunt, waar wij wederom een privé gids met ons vieren toebedeeld krijgen. Allemaal in de zonnebrand en deet en hup op pad. Eerst een stukje met een busje en dan wandelen maar. Het is weer warm en vochtig in de jungle, en toch weer een heel andere jungle dan alles wat we eerder hebben gezien. Het pad is echt prima: goed geplaveid al gaat het wel op en neer en zweten wij toch weer lekker. Al slapen de kids om beurten op onze ruggen. We krijgen uitleg over bepaalde bomen, over insecten en leguanen. We zien een aantal ‘White-faced monkey’s” voorbij slingeren en horen de “howler monkey’s”. Die maken echt een mooi brul geluid. Ook zien we talloze leguanen en insecten. Totdat Youp ineens roept vanaf de rug van Erik dat hij een groot beest ziet lopen. Jaja, hij had eerder al olifanten gezien in de bomen, dus we negeren hem maar. Totdat Jantine het ook ineens zag: een heel cool zwart groot beest, met een lange staart en een harige zachte vacht. Echt zo naast ons, cool om te zien, helaas niet op de film kunnen krijgen en hoe die nu heet, geen idee? We zien een mooie waterval en we lopen weer in geothermisch gebied hier, dus borrelende modderpoelen, dampende fumeroles, groen/geel sulfiet op de stenen en een zwavelgeur. Deze aardse activiteiten hebben we eerder gezien, maar ze blijven fascinerend om te zien. Youp vindt het vooral cool om overal stenen in te gooien. Na een uur of 3 zijn we weer bij het startpunt en hebben we weer geen droge draad aan ons lijf. Terug in het busje, waar we nog wat anderen op moeten pikken bij de hotsprings van gisteren. Daar bleek ook een waterval te zijn waar Erik en de kids nog heen zijn gewandeld, maar waar Jantine even geen zin meer in had, dus die heeft lekker op een bankje zitten soezen in het zonnetje. Terug in ons resort even geluncht met de leftovers van gisteren op de bankjes voor onze kamer, zodat Yfke lekker buiten kan knoeien en niet binnen. Daarna omgekleed om te gaan zwemmen. Tenminste, dat was het plan, alleen wat het water echt steen- en steenkoud, dus verder dan onze middels zijn we er niet in geweest. Ach, we zijn lekker afgekoeld en de kids hebben even vanaf de kant kunnen spetteren. We kleden ons weer om en willen nu de slangen en kikkers en vlinders wel gaan bewonderen nu de zon nog schijnt. Dit kan binnen 15 minuten zo omslaan weten we inmiddels. We krijgen per toeval dezelfde privé gids als vanmorgen en dus wandelen we er zo heen. Heel veel terrariums, waar we iedere keer de slang zoeken. Sommigen zijn een beetje verstopt, de dikke Boa constrictor kan dat niet. Aangekomen bij de laatste bak, bleek er een andere meneer al de slang fijn te hebben losgelaten voor ons, die slingert zo op het pad voor ons. We kunnen namelijk op de foto met de slang, speciaal voor ons. Nou Erik en Youp durven dit wel, Jantine en Yfke passen even. Echt zo stoer van Youp. Door richting de vlindertuin, waar we een enorme kever vinden. Die wil Youp ook wel aaien en even op zijn hand houden. Weer zo stoer! Hij vraagt spontaan weer of hij de slang nogmaals mag aaien. De vlindertuin is ook weer mooi, hier kijkt Yfke ook weer haar ogen uit en wijst Youp alle vlinders aan. We zien even verderop nog wat coole gifgroene en rode kikkers in bakken zitten en wandelen nog naar een uitkijkpunt, waar je de vulkaan Rincon de le Vieja nog kan zien en aan de andere kant de Pacific Ocean. Terug naar ons resort, waar we gaan dineren. Vandaag met een droge zonsondergang en een smakeloze pizza, waar we allemaal van snoepen. Terug op onze kamer waar Yfke zo slaapt en Youp nog even een verhaaltje voorgelezen wordt door papa. Daarna gaat hij ook een beetje rusten in bed, terwijl papa het blog doet en mama nog een aflevering van Arrow kijkt Mama had een heerlijk massage geboekt voor deze avond maar die werd helaas afgezegd door het resort. |
Woensdag 30 mei 2018 Wederom geen wekker vandaag, we worden gewekt door de kids en zien dat het een stralende zonnige dag buiten is. Even ontbijten met wat toast en eieren. We besluiten nog 1 mooie waterval op dit Hacienda terrein te lopen, en daarna uit te checken. Dus zo tegen 9.00 uur gaan we op pad. Het is nu al bloedheet, gelukkig is het een korte wandeling vandaag, Weer door mooie natuur en we eindigen bij een coole hangende trap, naar beneden naar de waterval. Youp heeft dit wankele ding helemaal zelf afgelopen, stoere kerel. De waterval zelf was ook weer mooi. Terug naar de auto wandelen, het begint alweer erg warm te worden, pffff. We pakken onze zooi weer in de auto, terwijl Youp nog even de speeltuin onveilig maakt en hup we gaan op pad. Vandaag moeten we bijna 2 uur rijden en na een uurtje zijn we in Liberia: best een grote en moderne stad. Helaas moeten we wel 10 banken langs om eindelijk eens dollars te kunnen pinnen. We waren namelijk aardig blut en hadden dringend dollars nodig. Bovendien is het hier 39 graden, dus wanneer Erik dan weer ergens probeert te pinnen, smoren de andere 3 weg in de auto. Gelukkig uiteindelijk toch gelukt, zodat we vanavond weer geld hebben om te eten ;-) We gaan nog even een supermarkt in, waar we ook wat kleurpotloden en papier en een schaar voor Youp en luiers voor Yfke scoren en we kunnen weer verder op pad naar de kust. De thermometer blijft tussen de 35 en 39 graden schommelen, de airco kan het met moeite op 22 graden in de auto krijgen. Onze navigatie staat denken we afgesteld op de kortste weg en niet op de snelste weg, dus ze stuurt ons al de hele reis zo af en toe over onverharde miniweggetjes binnendoor en zo ook vandaag weer. We besluiten eerst naar Playa Grande te rijden, kijken of we hier nog een schildpadden tour kunnen boeken, maar helaas: het is niet het juiste seizoen nu hiervoor. Dan maar naar Tamarindo, maar ons coole volgende hotel. Alleen is dit hotel zo nieuw, dat de weg ernaar toe nog niet in onze navigatie staat. Dus wij via kleine onverharde weggetjes gezocht. Soms moeten keren en de weg gevraagd hebbende, zijn we er toch uiteindelijk gekomen. Ze erkenden bij de receptie meteen dat het moeilijk te vinden was en dat het nog nergens staat aangegeven. Dit is wel een poepiechiq hotel met een endless pool met een mooi uitzicht over de baai en de Pacific Ocean. Er hoort ook nog een beachclub bij beneden aan het strand, dus we besluiten vandaag daar heen te gaan met het shuttle busje. Ook hier een leuk zwembad, zo pal aan het strand. Nog even de kids in de branding laten spelen maar toch weer in het schone zwembad beland. We zien dat het Happy Hour is en we bestellen iets te veel cocktails van de menukaart. Hik, superlekker, maar rauw aankomend zo zonder lunch en met deze temperaturen. De kids spartelen erop los en krijgen een gewone aardbeien milkshake. Veel Amerikanen hier en een beetje Ibiza lounge gevoel met van die mellow muziek de gehele tijd. Na 2 uur spetteren besluiten we hier ook te eten: spareribs en tenderloin biefstuk. We smullen er van en zien de zon achter ons zo mooi in de zee zakken. Wat een geluk dat we hier zo met elkaar dit mogen mee maken. ZO bijzonder. Even afgerekend (even slikken vandaag van de prijs) en terug met het shuttle busje naar ons hotel bovenaan. De kids slapen echt zo, die waren doodop, al zat Yfke wel heel erg onder hat zand vanavond. We lezen nog wat en slaan nog een flesje witte wijn achterover. Wat zullen we zo lekker slapen allemaal. |
Donderdag 31 mei 2018 Vanochtend stonden we weer op tijd op omdat we vandaag gingen verkassen naar Samara, een andere strandplaats iets zuidelijker t.o.v. Tamarindo. Eerst maar eens lekker naar buiten kijken vanaf het balkon, want we hebben zeker een mooi uitzicht. Ook het zwembad moeten we nog even gaan proberen, dus daar gaan we na het ontbijt naar toe. We doen dus al onze badkleding aan met nog T-shirts er overheen en lopen naar het ontbijt. Dit valt in principe wat tegen voor dit hotel, voor ons het duurste hotel van de reis, maar daar is het ontbijt helaas niet naar. Na enkele toasts met roerei, pasta of pindakaas zijn we klaar voor het zwembad. Het water bleek hier van een goede temperatuur, niet zo steenkoud als de dag ervoor. Youp en Yfke vermaakten zich verder prima. Na een uurtje badderen werd het toch tijd om onze koffers weer even te sluiten en terug naar de auto te brengen. Om 10.15 uur reden we bij het hotel weg in de richting van Samara. Onderweg zouden we nog een stopje maken in Nicoya, volgens enkele websites de moeite van een stopje waard. Onderweg moest Youp poepen, en we moesten nog drie kwartier rijden. Dus dan maar op zoek naar een toilet. Na een minuut of tien reden we langs een winkel. Daar dus maar even gestopt en binnen vriendelijk gevraagd of Youp naar het toilet mocht. Dat was gelukkig geen probleem en dus kreeg Erik de sleutel mee van een poort naast de winkel om naar het toilet te kunnen dat na de poort achteraan naast de winkel lag. Youp kon zijn behoefte hier wel doen, maar toiletpapier was er niet, dus we hopen maar op een hard poepje. Na deze (sh)pitstop konden we onze weg naar Nicoya vervolgen. Eenmaal daar aangekomen zagen we toch niet zoveel dat de moeite van een bezoek waard was. Ja het was een iets grotere plaats, maar dat was het. Vlak voordat we Nicoya binnen reden zagen we wel een Subway. Dus dan maar even terug naar de Subway voor de lunch. Hier namen we een broodje tonijnsalade en een broodje Chicken Teriyaki. Deze maar even tot een menu gemaakt met toevoeging van drankjes en cookies. Tja dat ging er wel in, we waren al langere tijd niet meer bij de Subway geweest. Daarna dus weer door naar Samara. Helaas was er wat miscommunicatie en werd qua coördinaten de volgende mogelijk stop ingevoerd, een plek aan het strand waar ’s-avonds mogelijk schildpadden zaten. De laatste 20 minuten er naartoe was het asfalt weer verdwenen en werd het weer een lekker stuk door zand en grind ploeteren. Ter plekke regende het enorm. Erik is binnen nog gaan vragen maar er was hier niet veel te doen. Dus dan maar richting het informatiepunt van Samara alwaar we onze dolfijnentour van de dag erop zouden moeten bevestigen en waar we ook konden informeren of er nog schildpadden waren gezien. Na een korte stop hier konden we door naar het hotel. Hotel Giada is niet het mooiste hotel van onze reis, maar in Samara wel één van de besten. Na te zijn ingecheckt en alle spullen naar boven te hebben gesjouwd, zijn we te voet maar even het dorpje gaan verkennen. Aan het einde van de straat loop je zo het strand op, dus dat hebben we ook maar even gedaan. Youp kon mooi stenen en takken in de branding gooien, hij vond het fantastisch. Na een stukje over het strand banjeren zochten we de hoofdweg weer op die parallel achter alle strandclubs en surfscholen liep. Nog even liepen we opnieuw het informatiepunt binnen om nog even te kijken voor een folder van de tour de dag er op, maar helaas was die er niet. Een stukje verderop kochten we nog even een koude cola om de weg terug te vervolgen. Onderweg had Youp nog even een onderonsje met een straatverkoper. Eenmaal bij het hotel was het weer even omkleden om daarna weer in het zwembad te springen. Even een half uurtje afkoelen. Na het zwembad zijn we weer omgekleed en in de richting van een ander strand gereden waar mogelijk nog schildpadden zouden zitten. Onderweg daarheen zouden we het beste even kunnen gaan eten bij Coco’s volgens de man van het informatiepunt. Maar Coco’s was moeilijk te vinden. Toen we die eindelijk wel hadden gevonden bleek dat het een beachclub was van een hotel en dat je ter plekke maar tot 15.00 uur kon eten. We konden het wel proberen bij het hotel zelf. Ook dat was moeilijk te vinden, maar we zijn er gekomen. Het bleek een heel chique hotel, beneden moesten we ons aanmelden en ons kenteken werd genoteerd. We vreesden al voor de prijzen op de kaart, maar die vielen juist erg mee. Het was wel een erg mooi plekje met uitzicht over de oceaan. Helaas bleek het wel erg lang te duren voordat ons eten klaar was, en doordat we zo hadden moeten zoeken was het ook al later dan we hadden gewild. Na het eten moesten we nog een kwartiertje door rijden maar ditmaal dus in het pikkedonker. Eenmaal op het strand dat we zouden moeten hebben is Erik op pad gegaan met telefoonlampje en camera, maar helaas tevergeefs. Of ze zitten er niet meer gezien het seizoen, of we waren gewoon te laat, want ze schijnen rond de schemering het strand op te gaan. Niets aan te doen dus. Nu moesten we nog over de slechte niet geasfalteerde weg terug voor 45 minuten rijden en bij slecht zicht, want daar staan ook geen lantaarnpalen en adaptive lights hadden we niet. Gelukkig zijn we uiteindelijk weer heelhuids bij het hotel aangekomen. Nu nog even wat lezen en rusten, morgenvroeg weer op tijd op om uit te checken voordat we richting de dolfijnentour gaan. |
Vrijdag 1 juni 2018 Allemaal goed geslapen: Erik en Youp in het tweepersoonsbed, Yfke in haar tent en Jantine in 1 van de 2 eenpersoonsbedden. Was lang geleden dat die in een eenpersoonsbedje had gelegen. Ontbijt is redelijk, gelukkig hadden we zelf beleg voor op onze toasten. Op zoek naar onze gele catamaran voor onze dolfijnentour. We parkeren de auto maar gewoon vlak voor het strand ergens onder een palmboom en hopen maar dat we niet worden leeg geroofd. Er blijkt een Amerikaans jong stel met ons mee te varen, prima dus. De kids krijgen allebei een kinder zwemvest aan en nu nog door de branding een beetje droog in de boot zien te komen. Lukt gelukkig aardig. Er werd ons wel verteld, dat ze maar in 70% van de gevallen dolfijnen kunnen spotten, dus we zijn benieuwd en hopen voor het beste. Gelukkig staat de kapitein in verbinding met andere boten, want na bijna een uurtje varen worden we de juiste kant op gedirigeerd en ja hoor: echt een enorme groep van dolfijnen, volgens de gids zeker 100! Wij hebben er nog nooit zoveel bij elkaar gezien en soms springt er af en toe 1 in de lucht. En er zwemmen de hele tijd een aantal dolfijnen voor ons bootje met ons mee. Echt een heel mooi moment, genieten met elkaar dus. Al heeft Yfke geen dolfijn gezien, want die slaapt op het moment suprême. Wel lief van 1 van de gidsen die aanbied om op Yfke te passen aan boord in de schaduw, terwijl wij drieën voorop met onze voetjes in de zee zo de dolfijnen van erg dichtbij kunnen zien. Youp vindt het ook prachtig. We varen na een uurtje dolfijnen spotten weer terug naar de kust om te gaan snorkelen. Jantine probeert samen met Youp even te gaan zwemmen, maar Youp vindt het doodeng. We zwemmen ook best nog een heel eind uit de kust en er zijn nog grote golven, dus erg verwonderlijk is het niet dat hij het zo eng vindt. Na 2 minuten zitten we weer aan boord. Daar had één van de mensen van de organisatie een watermeloen en een ananas gesneden om gezamelijk op te eten. en dat alles met een drankje erbij, waaronder zelfs een biertje als je wilde. De mannen aan booord wilden dat wel. Erik maar één dan want die moest nog rijden. Eenmaal terug op het strand liepen we terug naar de auto om hier eerst onze voeten schoon te maken voordat de schoenen weer aan konden. Daarna konden we op pad van de kust waar we zaten naar Monteverde. De bedoeling was om na een half uurtje te gaan lunchen, zodat de kids daarna kunnen gaan slapen en wij meters kunnen maken. Maar de kids slapen beiden al binnen 2 minuten, blijkbaar was de bootreis best indrukwekkend. Jantine haalt bij een supermarkt nog snel wat koekjes en cake zodat wij in ieder geval wel iets te eten hebben. Het laatste uurtje naar ons hotel, gaan we helaas het asfalt weer af: onverharde wegen vol gaten en kuilen, hobbel de bobbel. De kids meteen wakker, maar vinden dat gehobbel erg grappig, Erik als chauffeur alleen wat minder. De uitzichten zijn wel weer erg mooi: heuvels vol groen landschap. Weer anders dan we eerder ergens hier hebben gezien. En aangezien we de hoogte in gaan, daalt de temperatuur van 36 naar 26 graden, vinden we niet zo heel erg. Ons hotel is snel gevonden, in een dorp vol Amerikanen. Weer een chiq hotel, maar er zit ook een hele schoolklas van Amerikaanse teenagers met iets te veel hormonen. We besluiten even af te koelen in het zwembad, prima, om daarna wat te gaan eten. We eten vandaag vroeg, want om 17.30 uur worden we in ons hotel opgepikt voor een avondwandeling. Het wordt 1 grote pizza, die we met ons vieren delen. Yfke drinkt wel bijna 2 glazen ananassap zo weg. Klokslag 17.30 uur worden we opgepikt en rijden we achter onze gids aan naar de plek voor onze wandeling. Het is een populair plekje, ook weer met al die Amerikaanse scholieren. Gelukkig hebben wij een tour samen met 2 Fransen, een klein clubje dus. Onze poncho’s aan, kids op de rug, zaklamp mee en gaan. Monteverde ligt ook en tussen 2 bergeketens in, dus hier regent het eigenlijk 365 dagen per jaar. Ik zou er depressief van worden, maar het geeft wel mooie natuur. We zien armadillo’s, een aantal beesten die een kruising zijn tussen apen en een katachtige hoog in de bomen (Kinjura’s of Oranjies ofzo???) en kikkers, apen, insecten, wandelende takken, wandelende blaadjes etc. En ja hoor: op een gegeven moment krijgt onze gids Eduardo op zijn walkietalkie te horen waar de luiaard is gespot: dus wij ineens in het pikkedonker met een noodgang dat bos doorkruist, best spannend om uiteindelijk met 50 luidruchtige andere toeristen met zaklampen naar de boomtoppen te turen. Dat arme beest was allang doodsbang en dus weg, helaas. Nog wel een coole viperslang in de bomen gezien. We zijn na 2 uur struinen best moe en blij dat we terug naar ons hotel mogen. De kids slapen weer snel en wij proberen op te drogen, al hebben we het gevoel dat hier nooit iets droog wordt. |
Zaterdag 2 juni 2018 Helaas vandaag de wekker, want om 7.00 uur komt Eduardo ons weer oppikken voor de dagtour door het Monteverde reservaat. Het ontbijt is deze keer prima en best uitgebreid, dus hoppa zo achter Eduardo aan op pad. Poncho’s maar weer aan, kids op de ruggen en op pad. Vandaag kregen we 2 dames uit New York met ons mee. Eduardo was niet zo spraakzaam of oplettend vandaag. 1 luiaard van veraf zien hangen in een boom, slapende en dus best verborgen. Wel een tarantula en wat hagedissen en wat vogels. Verder veel stilte en wandelen. Het is een nevelwoud, dus continu nevel overal. Yfke slaapt de halve tijd en Youp vindt het wel best. Na 3 uurtjes lopen, gaan we nog even naar de kolibri tuin. Daar waren er gelukkig heel veel van, alleen vliegen ze veel te snel voor de camera. Pfff, moeilijk om op de foto te krijgen, maar gelukt. Youp wijst iedere kolibri aan en geeft jan en alleman een high five en iedereen vindt Yfke weer schattig. We rijden terug naar het dorp en hebben een lunch in het Treehouse restaurant. Een heel cool gebouwd restaurant, rondom een nog grote levende en groeiende boom in het midden. Echt heel leuk gemaakt. Erik neemt een sandwich en Jantine alleen wat chocolade mousse, tis tenslotte vakantie ;-) We rijden weer over hobbel de bobbel weggetjes naar de SkyWalk en SkyTram. Eerst 2 uur wandelen met privé gids Elvis. Dit was een hele aardige en coole kerel die van alles vertelde en van alles liet zien. Tig tarantula’s gezien, gelukkig allemaal verstopt in hun holletjes. De staart van een Quetzal gezien, howler monkey’s gehoord, toekans en kolibri’s gezien en andere nestelende vogels. Vandaag weer 5 hangbruggen, erg leuk. Best hoog en schommelend daarbovenop. Alleen echt halverwege deze hike gaan de hemelsluizen open. En als die hier open gaan, ben je binnen 2 minuten doorweekt. Youp sliep gelukkig en Yfke vond al die regen niet erg, die vond het wel interessant, dus nul keer gemekkerd. Wij zeiknat: we soppen in onze schoenen, het water loopt zo onze nek in en we ontdekken dat een hema regenjas voor kinderen niet waterdicht is: arme Youp. Dus ook maar geen foto’s meer gemaakt, want onze camera werd anders zeiknat. Op een gegeven moment kom je op een punt dat je niet natter kunt worden, dus onze Elvis de gids blijft interessante dingen aanwijzen, stoppen om dingen uit te leggen. Pff, wij waren er wel een beetje klaar mee hihi. Maar we hadden ook nog de SkyTram. Eigenlijk pas om 15.00 uur, maar speciaal voor ons, wordt dat ding eerder aangezwengeld voor ons privé en dus gaan we 800 meter de hoogte in. Alleen bovenaan nul uitzicht, want het giet en dus zitten we hier in de wolken. Weer snel naar beneden, het was bij zonneschijn vast erg mooi allemaal. Maar we zijn moe, zeiknat en het begint te waaien, dus krijgen we het allemaal steenkoud. Wel complimenten voor Yfke: met blauwe lippen en handjes van de kou kun je nog steeds prima vrolijk lachen en zwaaien. Die vindt echt alles best deze vakantie. In de auto de kachel lekker aangezet en zo terug naar ons hotel. Droge kleren aan en warm worden onder de dekentjes. Alleen alle natte zooi gaat echt alleen totaal niet drogen hier in Monteverde: alles en iedereen is nattig en klam hier. Hadden we niet al gezegd dat wij hier depressief van zouden worden. De kids zijn gelukkig snel opgewarmd, alleen papa en mama niet. Desondanks gaan we lekker uit eten weer: Taco Taco vanavond. Een lokaal restaurant, waar Youp en Yfke de taco’s als chips eten en wij de fajitas weer bestellen. Best prima met bovendien live muziek pal naast ons. Daarna weer terug naar het hotel waar iedereen al snel gaat slapen want het is morgen weer redelijk vroeg op. |
Zondag 3 juni 2018 Vandaag weer vroeg de wekker, want om 8.00 uur gaan we een koffie-suikerriet-chocolade tour doen en voor die tijd moeten we dus hebben uitgecheckt en ontbeten. We zijn inmiddels weer professionals hierin en dus lukt het allemaal prima. Alleen hebben we echt heel veel natte zooi: alles wat we de afgelopen 2-3 dagen aan hebben gehad in Monteverde is klam, zelfs de zwemkleding van eergister en de knuffels van de kids niet en die hebben de kamer nooit verlaten. Niets droogt hier, dus alle natte zooi maar in een plastic zak gestopt en hopen dat we die in het volgende hotel uit kunnen hangen om te drogen want vandaag beginnen we de dag met een stralende strak blauwe lucht en 24 graden: prima te doen. Het ontbijt is hetzelfde als gisteren. Het is geen buffet dus Jantine besteld alvast het ontbijt terwijl Erik alles weer in de auto gooit. Als hij terug komt is het ontbijt er net, dus meteen aanvallen. Na het ontbijt kunnen we meteen weg, en na een paar minuten rijden zitten de op de Don Juan koffieplantage. We hebben een tour met 6 anderen, allemaal Amerikanen uiteraard: Monteverde lijkt wel een Amerikaanse kolonie. De gids spreekt prima Engels en we krijgen een rondleiding met alle ins en outs over koffie, suikerriet en chocolade. Erik wringt nog even 2 suikerpalmen handmatig uit met Yfke op haar rug: het arme kind wordt tig keer heen en weer geschud op die rug. Youp vindt uiteraard het chocolade proeven het lekkerst (evenals zijn mama) en de kids krijgen nog speciaal een figuurtje op een stokje gemaakt van marshmallows. Ook maken Youp en Jantine nog een klein ritje op een ossenkar achter 2 ossen, best grappig. Uiteraard mag Yfke er ook nog even in, maar alleen voor de foto want het is toch een beetje teveel hobbel de bobbel. Als we klaar zijn met het ritje komt de oude 'Don Juan', de oprichter van de plantage, ook nog even gedag zeggen. Als we weer onderweg zijn zien we ineens Youp op de achterbank met een luiaard knuffel, maar Yfke ook. Huh, maar we hadden er maar één gekocht. Kennelijk heeft Youp er dus zelf nog één meegenomen naar de auto zonder dat papa en mama dit zagen. Gezien we al een kleine tien minuutjes aan het rijden waren toen we er achter kwamen dat er twee luiaards aan boord waren (of misschien wel 5), en de wegen in Monteverde vrijwel niet verhard zijn, hadden we geen zin om terug te rijden. Bovendien moesten we dan weer langs de entree bij de inrit waar een man stond die vrijwel geen engels sprak. Dan maar doorrijden dus, maar we voelen ons best schuldig dat we niet hebben gezien dat Youp er nog één mee nam, en nog een maatje groter ook bleek. Jantine had overigens in het winkeltje wel een lekker zakje koffiebonen met chocolade erom heen gekocht ook, lekker voor vanavond. We hobbelen en bobbelen voor een deel dezelfde bergweg terug zoals we gekomen zijn, de berg weer af. Meteen stijgt de temperatuur 10 graden naar ruim boven de 30. De kids slapen lekker en wij rijden een uurtje naar de “Crocodile Bridge”. Hier parkeren we ergens de auto en lopen een stuk die brug op, want er onder liggen zo 30 dikke grote krokodillen te luieren in de zon. Oftewel: goed de kinderen vast houden, want als ze over de brug kukelen zijn die in 2 happen zo weg. We zweten weer lekker en missen nog bijna de koelere temperaturen van Monteverde, al is het ook weer fijn dat dingen tenminste droog worden hier. We lunchen hier ook, een paar sandwiches met wat frietjes en gaan weer op pad. Langs de kust naar beneden. Een half uurtje later staan wij bij ons coole volgende resort: uiteraard achter een dik hek. We hebben een grote kamer met 5 bedden zo pal aan het zwembad. Daar zitten we dan ook een paar minuten later al in. Verder hebben we een eigen privé buitenkeuken, privé buitenterras en een koelkast, magnetron, afwasmachine etc. Goed te doen allemaal hier. Jantine had hier best wat langer kunnen bivakkeren. Na het zwemmen gaat Yfke een tukje doen, terwijl wij een beetje luieren op de kamer. Eind middag pakken we de auto naar het ‘centrum’ van Jaco, want we moeten weer dollars pinnen. Gelukkig lukt dit deze keer bij de 4e bank waar we het proberen, dus we kunnen weer vooruit. Deze bank was trouwens bij de Marina, een chique deel, uiteraard na bewaking met grote huizen en grote jachten: we voelen ons hier helemaal thuis ;-) We zoeken een leuk restaurant via de navigatie en op weg daarnaartoe, zien we een speeltuin met tig kinderen erin. Die kan Youp niet links laten liggen, dus ook even schommelen, glijden en klimmen. Daarna lekker gegeten: Erik een biefstuk en Jantine kip in een lokaal restaurant. Alleen jammer dat we ons niet hadden ingesmeerd, want we werden opgevreten door de insecten. Youp was eerder klaar dan ons, die wilde nog even spelen en kwam ons vragen of hij naar de kinderdisco naast het restaurant mocht. Ja hoor, mocht van ons best. Terug in ons hotel slaapt Yfke binnen de minuut. Youp mag nog een paar minuten spelletjes spelen op een tablet waarna meneer met zijn nieuw vergaarde luiaard knuffel in slaap valt. Wij kunnen dan nog mooi even beetje lezen en een filmpje kijken. Alleen jammer van die stroomstoring die echt zeker een uur duurde: pikkedonker hier, dus lezen ging niet meer en internet lag er ook uit. Dus maar eens allemaal vroeg gaan slapen. |
Maandag 4 juni 2018 Na een prima nacht in ons resort, vroeg uit de veren om te ontbijten. Er zijn maar 10 kamers in dit resort en wij waren de eersten en enigen aan het ontbijt zo vroeg. Wordt bijna eentonig: toast met eieren en jam voor ons, samen met een jus d’orange en een koffie, ananas en watermeloen ook overal in overschot maar oké, we hebben in de ochtend nooit zo trek in rijst of bruine bonen. We checken uit en gaan op pad naar het kantoor van de Crocodile Man Tours omdat we daar eerst de excursie van vandaag moesten betalen. Daar ging alles supertraag en langzaam maar vooruit, het nationale park Carara ging toch pas om 8.00 uur open. Onze privé gids wilde met ons mee rijden naar dat park, maar dat gaat niet tussen onze twee kinderstoelen achterin in en met het formaat van deze meneer. We voelen ons spontaan slank naast hem. Zoals gezegd tot klokslag 8.00 uur gewacht tot een ander meneertje het hek van dit park open doet en hup we mogen naar binnen. Onze gids is eigenlijk best vriendelijk, alleen stopt hij om de 3 meter om iets aan te wijzen of te bekijken, dus we gaan traag. En met Yfke op de rug valt dat niet mee, want die wil dan vaak gaan slapen en wordt juist wakker als je stil staat. Wel een heel mooi park weer. Wederom een luiaard gezien, wel van ver weg verscholen tussen gebladerte al slapende, maar weer cool. En 2 troguns die een nestje aan het bouwen waren. Onze gids was zo enthousiast hierom en omdat die luiaard na tig tijd weer eens gezien was in dit park, dat hij bijna van enthousiasme in zijn broek plaste. Wij kunnen zijn enthousiasme wel waarderen: het is tof om te zien als iemand zo gepassioneerd om iets is. Verder horen we ara’s en toekans etc, maar zien we ze niet. Wel kolibri’s, maar die kun je bijna niet op de foto zetten zo snel fladderen die. Na 2 uurtjes is deze tour weer klaar en rijden we naar de bootsteiger voor onze boottrip op zoek naar krokodillen. Dit zijn de echte joekels van grootte, veel groter dan die kaaimannen van eerder. Er liggen hier tig krokodillen, maar volgens onze gids op de boot heette de grootste ‘Tornado’ en was dit de leider van het stel. Je kan ons alles wijs maken, wij kunnen het toch niet checken. Verder hebben ze namen als ‘Angelina Jolie’ omdat die krokodil van die mooie groene ogen heeft en een ‘Shakira’ omdat die een mooie kont zou hebben. Yeah right. Wel heel cool dat onze kapitein uit de boot zo het water in loopt naast die Tornado-krokodil (een beest van 5,5 meter lang) en die vis begint te voeren voor onze foto’s. Dus hup zo omhoog uit het water springend. Hetzelfde gebeurd dus bij de volgende krokodil die ‘Lady Gaga’ heette alleen kwam die al omhoog gesprongen voor een stukje stofdoek. Het levert wel coole plaatjes op, op een metertje naast ons. Terug naar onze auto en we gaan weer op pad. Eerst in het dorp even lunchen bij de Subway: altijd lekker deze broodjes en wereldwijd hebben ze wel de kip Teriyaki, oftwel de pollo Teriyaki hier. Vandaag hoeven we maar een uurtje te rijden en dus zijn we snel in ons volgende hotel. De ingang is een beetje raar en uiteindelijk moeten we parkeren in een garagebox om de hoek waar je via de achterkant direct in het resort stapt, maar het is wel een mooi resort. Twee zwembaden, met de grootste pal voor onze deur, omringt door groene bomen en struiken. Alleen allemaal trappetjes en sluipdoorweggetjes in dit resort, dus de auto uitladen was even een dingetje. Erik regelt bij de receptie nog 2 coole tours voor morgen en daarna plonzen we allemaal in het zwembad. Youp is in het begin lekker obstinaat, dus die begint lekker op de kant, maar het komt uiteindelijk goed. Jantine en Yfke houden het eerder voor gezien, want Yfke valt bijna in slaap al zwemmende. We rusten dus nog even een uurtje in de kamer en besluiten daarna niet te gaan zoeken naar een restaurant maar gewoon op het resort te eten, iets wat we echt nooit doen. Maar de hamburger en de frietjes waren prima en iedereen eet bijna zijn bordje leeg. Terug op de kamer valt Yfke binnen de minuut weer in slaap, het arme kind was uitgeput, terwijl Youp weer een bed met papa deelt en mama heerlijk breeduit een eigen 2 persoons bed heeft. |
Dinsdag 5 juni 2018 Vanochtend was het weer relatief vroeg opstaan, maar we gaan ook elke dag vroeg naar bed, dus feitelijk hebben we strakjes een iets kleinere jetlag hierdoor. Maar goed, we stonden dus vroeg op voor onze tour naar Manuel Antonio National Parc. Ditmaal hadden we geregeld dat we bij het hotel zouden worden opgepikt. Dat zou om 7.35 uur zijn, dus we hoefden daarvoor enkel even te ontbijten. Dat even ontbijten viel alleen niet mee, want het was weer ontbijt op bestelling en erg vlot ging dat helaas niet. De menen in het hotel zijn echt heel vriendelijk, maar niet echt snel helaas. Om 7.25 kwam dan dus eindelijk het bestelde ontbijt. Jawel, en dus hadden we 10 minuten om het ook daadwerkelijk op te eten, de lege fles en slab terug naar de kamer te brengen, de tas en de camera’s daar te pakken en om in de auto die in de garage stond ook nog de rugdragers op te halen. En dat dus terwijl hier verschillende niveaus zijn die met trappen aan elkaar verbonden zijn, het is een beetje een doolhof. Dus snel snel een boterham gesmeerd en Erik met een stukje toast in zijn mond terug naar de auto gerend voor rugdragers. Toen hij die eenmaal had bleek Jantine juist de kamersleutel te hebben. Die was inmiddels al richting receptie. Dus Erik daarheen. Daar bleek het busje dat ons zou oppikken al te wachten. Van daaruit mocht Erik dus naar de kamer rennen om de spullen weg te zetten en nogmaals langs de auto voor Jantine’s zonnebril. Eerst naar beneden dus, dan weer helemaal naar boven en weer een stuk terug naar beneden naar de receptie. Poeh poeh. En dan uiteindelijk toch om 7.34 uur bij het busje aan komen. Aan ons lag het niet, wij waren op tijd ;-) Op naar Manuel Antonio National Parc dus. En dat dachten wij dus niet alleen. Hele hordes busjes en SUV’s reden die kant uit. Links en rechts van de weg bood iedereen parkeerplaatsen aan tegen betaling. Vele stalletjes met kokosnoten, water, fruit, verkoopwaar als fluitjes e.d., het stond er allemaal. Zo toeristisch hebben we het niet eerder gezien hier. We komen uiteindelijk aan bij het kantoortje van de organisatie waar wij mee gingen. Het kantoortje ligt zo’n 50 meter voor de entree van het park, lekker dichtbij dus. Eenmaal binnen betalen we het restant van de tour, een aanbetaling hadden we in het hotel al gedaan. We waren ook niet de enigen, in ons busje zat al een Amerikaans gezin, en ter plekke kwamen er daar nog een serie bij. We hadden dus een vrije grote groep met een gids van de organisatie. Na ook flesjes water, meloen en ananas te hebben meegekregen en te zijn ingesmeerd met muggenwering, konden we richting park. Hier bleken we als groep ook al niet de enige. Er mogen max. 800 mensen tegelijk in het park zijn, tijdens het hoogseizoen komen er gedurende de dag wel 4000 mensen. Maar wij zijn er al om 8.00 uur, als het park opent dus. We moeten nog even in de rij voor de tassencontrole want gezien de aanwezigheid van aapjes mag er geen voedsel mee naar binnen anders dan watermeloen en ananas, wat we dus hadden mee gekregen. Vele Amerikanen konden de bussen Pringles en picknickspullen direct in de vuilnisbak deponeren want anders geen entree. Eenmaal binnen liepen we over een betonnen pad dat iets verhoogd boven het terrein hing. Er was al snel vanalles te spotten, van herten tot krabbetjes en van kameleon’s tot sprinkhanen. Ook aapjes werden al snel gezien en de fameuze groene kikker hebben we hier ook gespot. De wellicht bekende doodshoofdaapjes komen hier dus vandaan, ze zitten naar verluid ook enkel hier in het wild. Een heel stuk verder werd een luiaard gezien, maar wederom een pluizig bolletje heel ver weg en hoog in de boom. Maar na weer een stukje lopen zagen we dan eindelijk een luiaard die goed te zien was en bovendien niet sliep. Die konden we dus met massa’s andere toeristen op de foto zetten. Na nog enkele andere insecten te hebben gezien kwamen we in de buurt van het strand. Hier werden nog wat hauler monkeys gehoord maar niet gezien. Dat was volgens Jantine de schuld van Erik omdat die even naar het toilet moest en de groep liet wachten. Erik moest echter zo lang wachten omdat een vrouw het herentoilet bezet hield. Maar goed. Dus dan maar verder op pad weer een stukje naar beneden richting de zee. Hier beneden werd nog een luiaard gespot die weer moeilijk te zien was, maar ook twee wasberen die echt vlakbij het pad zaten. Daarna konden we zelf het strand op en werd aan ons doorgegeven op welke tijdstippen we terug konden met het busje. We moesten wel nog 30 minuten verder langs het strand lopen over een zandpad, en halverwege rechts af slaan om daar weer via een betonnen pad door de mangrove terug naar de entree van het park te lopen. Mooi, even strand dus. Youp was al snel gewend aan de zee en wilde met Jantine steeds in de branding staan en dan hard terug het strand op rennen als het water hem te pakken kreeg of bijna te pakken kreeg. Yfke moest er niets van hebben. Zodra de teentjes het water naderden gingen de beentjes de lucht in gepaard met duidelijke geluiden dat dit toch echt niet ging gebeuren. Dan maar niet dus. Yfke heeft alles vanaf een handdoekje op het strand gade geslagen met papa. Uiteindelijk waren we het zat en liepen we verder om richting ingang te lopen zodat we met het busje van 12.00 terug konden. Helaas schuurde wat zand tussen de benen van Jantine en dat ging erg pijn doen. Ook Youp vond het maar niets dat hij op blote voeten in het zand liep. Gelukkig konden we een stuk verderop de voeten afspoelen onder een kraan en de schoenen dus weer aan doen. Toen we het park uit waren stonden de verkopers al direct weer naast ons met allerlei prullaria. Een stukje verder hebben we dan toch maar twee toekan fluitjes aangeschaft die Youp daarna ook moest proberen en waar iedereen van mee kon genieten. Ze gaan best hard (helaas). Eenmaal weer terug bij het hotel snel even het laatste zand afspoelen onder de douche en vervolgens Yfke even d’r tent in en Youp met een tablet op bed. Even rust, vanavond nog de boottocht naar de mangroves. Eind van de middag lopen we naar de receptie voor de hotelpickup voor de mangrove boottocht. Maar na daar een kwartier te zitten komt er een telefoontje dat de tour niet door kan gaan vanwege de vele regen en wind. De tour kan wel worden verplaatst naar morgenochtend 7.00 uur. Dus die gaat naar morgen. Dan dus maar ergens pizza eten. We vragen bij de receptie naar een goed restaurant met pizza’s en krijgen twee namen door. De eerste is Restaurant Le Wagon, en die vinden we ook in de navigatie. Het is maar 2 minuten rijden dus gaan. Ter plekke blijkt het een gezellig restaurant waar je dus ook in een treinwagon kan eten. Daar passen echter geen kinderstoelen in, en dus nemen we toch een normale tafel. Althans normaal, het is een stukje boomstam dat dus niet rond of ovaal is maar de doorsnede van de boom als vorm heeft, en dan het stukje onderin bij de wortels zoals die hier bij veel bomen flink uitlopen. Er omheen staan enorme schommelstoelen die bijna niet te schuiven zijn zo zwaar. Ze blijken bovendien nog een hele lekker pizza te kunnen maken ook. Dus iedereen weer voldaan. Youp haalt echter het einde niet en zit te knikkebollen aan tafel. Uiteindelijk hebben we z’n hoofd maar op z’n armen op de tafel gelegd. Daarna dus snel terug naar het hotel waar we onderweg wel nog even water kopen. Daarna allemaal naar bed, want die tour is dus nu morgenvroeg om 7.00 uur en bij het ontbijt zijn ze niet zo snel dus we moeten er vroeg uit. |
Woensdag 6 juni 2018 Om 6.00 uur de wekker gezet zodat we vandaag ruimer de tijd hadden voor ons ontbijt en de pick-up voor de mangroves. Alleen bleek het weer te regenen toen we wakker werden, dus Erik werd op pad gestuurd naar de receptie om na te vragen of de boottocht nu wel door zou gaan terwijl de rest nog even door zou slapen. Alleen maakte Erik zoveel lawaai en moest het licht perse aan, dus werden de kids ook wakker. De mangrove tour ging toch door, alleen een uurtje later, want dan zou het weer beter zijn. Ontbijt was best prima: toast met fruit en jus d’orange: continental breakfast dus. Erik had gister hier het lokale ontbijt besteld en die kreeg toen rijst met bruine bonen, mmmmmm heerlijk! Klokslag 8.00 uur worden we met een busje opgepikt: een privé tour vandaag en inderdaad: de zon schijnt inmiddels. De boot blijkt een prima boot te zijn en dus zijn we snel op pad. Alleen Erik en de gids hebben een klik onderling en kletsen de gehele tijd, terwijl Jantine de kids entertaint en te ver weg zit om iets te verstaan, dus die is na 2 uur mangroves het ook wel weer zat. Wel grappig was dat we hier papier en kleurtjes en klei en een schaar voor de kids hebben gekocht ter entertainment en dat Youp al 2 dagen alles zit te knippen wat hij ziet. Zo ook vandaag allerlei blaadjes en takjes in de boot. De kapitein trekt hele takken naar binnen en Youp knipt ze in stukjes en “voert die stukje blaadjes aan de krokodillen en eendjes”. Onderweg een paar aapjes heel dichtbij gezien, tig krabben en zo ook 1 aan boord en een paar vogels. Terug naar de aanlegsteiger en terug naar ons hotel om uit te checken en op pad. Vandaag was de langste rit van de reis ingepland, dus hadden we hem opgedeeld: eerst een uurtje rijden naar de Poza Azul waterval. Een leuke rit langs de kust naar beneden. We blijken op de Pan American Highway te rijden die helemaal van Alaska naar Chili loopt. We hebben er in Peru en Chili eerder op gereden. Anyway: die waterval was tof, alleen niet toeristisch, dus het pad er naartoe niet geplaveid, maar met moeilijke trappetjes, glibberige stenen, zelfs ook stukken zonder pad, dus enkel over keien klauteren en een stukje door het water heen lopen. Erik had gelukkig voor deze keer Yfke op zijn rug en Youp moesten we goed beethouden overal, want anders was hij tig keer gevallen. De paar toeristen die er waren, waren allemaal aan het badderen en zwemmen in die serie watervallen: heel cool. Wij hebben een beetje gepootje baad (en Jantine heeft daar fijn haar teen bij gebroken) en Youp heeft lekker stenen staan gooien in dat water. De terugweg naar de auto was ook een uitdaging, ook omdat het hier 35 graden buiten was en wij hier rond 12.30 uur liepen. Binnen de minuut weer geen droge draad meer aan ons lijf. Gelukkig is de airco in de auto prima. Volgende stop: over weer een uurtje zou er een subway langs de route liggen, daar hadden we wel trek in, dus op pad. Helaas: halverwege deze rit komen we ineens volledig tot stilstand en blijven hier 1,5 uur volledig stil staan. Dus Jantine met de kids naar het begin van de file gelopen: blijken 2 auto’s soort van met elkaar gebotst te zijn op een bruggetje. Alle bruggetjes hier zijn altijd 1-baans, geen idee wie er voorrang heeft en dat heeft hier dus niet goed uitgepakt. Alle Costa Ricanen lieten dit wachten gelaten over zich heen komen, die zijn dit wel gewend, alleen Erik zou Erik niet zijn wanneer hij zich over deze gehele situatie niet volledig op zou winden. We konden geen kant uit op dit bergweggetje, er was geen andere weg voor ons, dus 3 van ons maakten er maar het best van en 1 zat te mopperen. Het was ook wel een beetje raar: die auto’s konden allebei prima nog rijden, maar we stonden te wachten op de politie die een schaderapport kwam maken en er dus blijkbaar 2 uur over deed om hier een keer te komen op dagen. Vervolgens ging eerst de tegenover gestelde richting rijden, over dat 1baans bruggetje, dus konden wij weer wachten: Erik nog geïrriteerder en daarna gingen we de hoogte in: van kustniveau naar ruim 3300 meter omhoog. En dat kunnen vrachtauto’s over slingerende bergweggetjes niet goed, dus we reden weer hele stukken 25 kilometer per uur. De mensen die Erik kennen, snapten nu helemaal zijn humeur. En dus ging hij gekke dingen doen, zoals totaal onverantwoordelijk vrachtauto’s inhalen voor een bocht, in de mist en zaten we 1x echt bijna op een tegenligger. Tis dat die hard remde anders hadden we een frontale botsing gehad. Supertof van hem. De laatste 9 kilometer gingen we weer offroad naar beneden naar de vallei waar ons hotel ook ligt. We blijken veruit het beste hotel hier te hebben: 4 sterren en toch vergane glorie. Het is hier overigens maar 12 graden, 20 graden verschil met 5 uur terug: brrrrr we hebben het koud. We checken in en gaan dineren. We zijn de enigen in dit restaurant en blijkbaar krijgen ze hier echt nooit kinderen, laat staan 2, dus we hadden 5 man personeel om ons heen dartelen die ons wel 20x kwamen vragen of ze iets voor ons konden doen. En wij moesten blijkbaar voor de omzet zorgen, dus wilden ze ons alles aansmeren. Vooruit dan de tenderloin en de kip maar en dan 60 dollar aftikken: niet heel goedkoop. We checken nog even de jacuzzi baden voor morgen en gaan terug naar onze vrijstaande junior suite. Een prima kamer met weer 2 tweepersoonsbedden en een enorme badkamer (waar Jantine niet gaat komen, hoe hard ze ook moet plassen vannacht: er zit namelijk een enorme spin die Erik weigert weg te halen voor haar). Gelukkig lekkere dekens op de bedden, want voor het eerst deze vakantie gaan we een frisse nacht tegemoet. |
Donderdag 7 juni 2018 Vanochtend om 6.00 uur stond de wekker weer omdat we om 6.30 uur moesten ontbijten om klaar te staan voor de Quetzal tour van 7.00 uur. De Quetzal? Ja de Quetzal, een zeldzame vogel met een lange staart. Hij is groen en rood van kleur. Een mooie vogel om te zien, maar hij komt maar weinig voor. De vallei waarin we zitten is de vogel kennelijk goed gezind, want hier zou hij te zien moeten zijn. Je hebt hier wel altijd een gids bij nodig, al is het maar omdat al die gidsen met elkaar in contact staan, en als er ergens één gezien is dan worden alle toeristen die hem proberen te spotten dus ook die kant uit gestuurd. Zo kreeg onze gids dus een telefoontje dat hij elders gezien was en dus raasden wij daar in de auto van de gids naartoe. En jawel, hier vonden we de Quetzal, drie zelfs. Het is nogal een schuchtere vogel die vooral één ding op zijn menu heeft staan, en dat zijn wilde advocado’s. Dus niet de advocado’s zoals wij ze kennen maar wilde advocado’s die een stuk kleiner zijn en zwart van kleur. De Quetzal slikt de hele advocado in, en in zijn maag verteerd hij die, daarna spuugt hij de kern weer uit. Elke advocadoboom is dus een potentiele plek waar de Quetzal gespot kan worden. Maar we vonden hem een stuk buiten ons hotel. Hij had zich goed verstopt en dus was hij moeilijk te zien en te fotograferen. Maar we hebben hem toch een paar keer op foto kunnen zetten. Na de Quetzal tour was het oorspronkelijke plan om even te gaan zwemmen. Maar anders dan op de website van Expedia vermeld stond was het zwembad onderdeel van de spa bij het hotel en kon dit enkel gebruikt worden tegen betaling van 35 dollar per persoon. En om nu drie kwartier in een bad te gaan zitten voor 70 dollar vonden we toch echt te gortig, dus helaas geen zwembad dus. Dus dan nog maar even rusten op de kamer. Jantine maakte hierbij nog een nieuw vriendje op de badkamer.... Een uurtje later hebben we alles weer in de auto gegooid en zijn we in de 4x4 stand een stuk vanaf het terrein van het hotel via een bijna onbegaanbaar pad naar boven gereden. De bedoeling was om een wandelingetje te gaan maken op een pad verderop, en dat we dan een uurtje rond zouden lopen door het bos daar. Maar we waren goed tien minuten onderweg of het begon te regenen. En de regenjassen hadden we net even niet bij ons. Dus toch maar omgekeerd en terug naar de auto. Eenmaal weer terug daar vonden we het wel welletjes en begonnen we aan de reis richting San José. Dat zou maar 2 uurtjes duren. Na een uur rijden kwamen we in een grotere plaats. Hier zou een Subway moeten zitten hadden we met onze navigatie uitgevogeld. Maar die zat dus in een winkelcentrum, dat werd dus zoeken. Uiteindelijk vonden we de Subway in het foodcourt van het winkelcentrum. We gaven hier onze laatste hoeveelheid colones uit, iets te veel zoals later bleek want we moesten nog wat hebben voor de tolweg. Na de lunch reden we door naar San José. Het zou nog 50 minuten moeten zijn gaf de navigatie aan, maar dat werd dus 1,5 uur, want wat is het in San José druk. Ze hebben hier sowieso geen auto’s met richtingaanwijzers, ik heb er niemand althans gebruik van zien maken. Gewoon gaan is hier het devies. Op tien minuutjes van het hotel, vlak voordat we een stukje tolweg op zouden gaan, doken we er nog even af om naar de Walmart te gaan. Hier wilde met name Jantine nog even neuzen. We konden ook de aankopen met dollars betalen en dan weer wisselgeld krijgen in colones, genoeg voor de tolweg in elk geval. Dus door naar het hotel. Het duurde wederom wat langer dan aangegeven wegens de drukte. Mar om 17.00 kwamen we dan toch in het hotel aan. De portier hier had onze naam niet op de gastenlijst staan, dat voorspelde niet veel goeds. Ook binnen bleek men de boeking niet te kunnen vinden. Pas toen er een paspoort bij kwam en er goed werd gezocht kwam toch de boeking boven drijven, gelukkig dus niets aan de hand. De kamer was verder wel weer meer dan prima. Dus ook hier nog maar even een rustmoment gepakt waarna we een uur later een stukje zijn gaan rijden om te gaan eten bij TGI Friday. Het zou maar 8 minuten rijden zijn maar dat werden er dus 25. We moesten hierbij ook weer even over de tolweg. Net na de tolpoortjes waren 2 bussen en een auto tegen elkaar gereden. En dan moet alles precies zo blijven staan totdat de politie er is. En dat duurt lang, met een flinke opstopping tot gevolg. Een andere vrachtwagen zagen we achter ons langs de afrit nemen om net voor het einde via de vluchtstrook verder te rijden. Bij de volgende afrit deed hij dat kunstje nog eens. Verkeersregels gelden hier niet, je moet vechten voor je stukje asfalt. We zijn gelukkig zonder ongelukken bij TGI Friday aangekomen om hier ons laatste diner in Costa Rica te nuttigen. Wellicht nog een snack op de luchthaven morgen. Morgen gaan we nog even in San José kijken en een plons in het zwembad nemen hier. Om 17.00 dienen de koffers te zijn ingecheckt dus we hebben nog een hele dag. |
Vrijdag 8 juni & Zaterdag 9 juni 2018 Vandaag is het helaas alweer de laatste dag in Costa Rica. We zijn nog één dagje in San José en kunnen nog even naar het centrum om de lokale markthal te bezoeken. Helaas blijkt het centrum van San José zo ontzettend druk dat het meer stil staan is dan rijden. Maar we bereiken uiteindelijk toch de garage waar we willen parkeren. We lopen nog een stuk door het centrum en kopen nu eindelijk de souvenirs op deze markt en nog een andere markt met souvenirs aan de andere kant van het centrum. Het centrum is niet heel groot en dus lopen we er in een minuut of twintig naar toe. Nadat we e.e.a. hebben gekocht lopen we weer terug naar de auto om richting Adobe autoverhuur te rijden nabij de luchthaven. We zijn wat aan de vroege kant maar beter op tijd dan te laat. Eenmaal daar aangekomen controleren ze de auto en nadat alles goed is gebleken kunnen we met het shuttlebusje naar de luchthaven. Ook hier zijn we daardoor erg vroeg, zo vroeg dat de incheckbalie nog niet eens open is. Gelukkig vermaken Youp & Yfke zich met een schoonmaakbordje dat in de hal staat en kruipen en om en om onderdoor. Uiteindelijk gaat de incheckbalie open en kunnen we de koffers achter laten. Met enkel nog onze rugzakken, een koffertje dat in de cabine mag en de buggy gaan we richting douane. Ook hier gaat alles verbasingwekkend snel. Na de douane begint het winkelgebied, en we moeten onze laatste colones nog uitgeven. Youp spot al snel een krokodil als knuffel, en aangezien de aanbieding daar 3 voor de prijs van 2 is krijgt Yfke er nog een kaketoe en een kikker bij. Daarna is het helaas wachten geblazen bij de gate. De kids vermaken zich nog wel bij de gate met buiten kijken en rondkruipen. Één van de passagiers is een soort circusartiest en loopt soms rond op zijn handen en jongleert met een balletje of 8. Youp vindt het maar wat interessant. Yfke heeft een dame gespot waar ze aandacht krijgt. Die dame is gekleed in een stretchbroek en een strak shirtje, maar die dame is een soort lopende rollade dus het ziet er niet uit. Maar dat deert Yfke niet, aandacht is aandacht. Uiteindelijk mogen we het vliegtuig in. We hebben 3 van de 4 plaatsen in het middendeel van het toestel. Nog voordat we vertrokken zijn regeld een stewardess dat de dame die naast ons zit elders kan zitten, waardoor die stoel vrij is en we er dus 4 hebben. Youp heeft zodoende op de middelste twee stoelen kunnen slapen en Yfke bij papa op schoot. Yfke heeft maar liefst 6 uur geslapen, Youp maar 3 uur. Die vond dat schermpje ook wel leuk en heeft aansluitend Frozen, Bears en nog een 3e film zitten kijken. Het ging allemaal voorspoedig zo. Maar ja, dan moet je nog naar Charles de Gaulle. En daar gaat alles traag. Eenmaal geland dachten we tijd genoeg te hebben, het was immers pas half 2 's-middags. Het plan was om misschien dan nog even naar het centrum van Parijs te gaan. Maar voordat je daar naar de andere kant van de luchthaven verplaatst bent en door de douane en veiligheidscheck bent ben je dus ruim twee uur verder. En om om 15.30 uur nog naar het centrum te gaan terwijl je om 18.00 uur zou moeten vliegen, dat is toch te krap. Dus wederom een lange zit bij de gate en wachten totdat we verder kunnen. Maar daar dacht Air France anders over. Het toestel werd eerst met drie kwartier vertraagd, en gaandeweg naar 2 uur. Er was zelfs sprake dat het toestel helemaal niet meer zou komen en we hotelvouchers zouden krijgen. Vanwege de onduidelijkheid en gezien dat er nog gegeten zou moeten worden kregen passagiers die er om vroegen bonnen ter waarde van €11 om op de luchthaven wat te eten te halen. Wij hadden dus €33 te spenderen en haalden broodjes met een cola erbij. De laatste bon bleef over en daar hebben we dus maar M&M's van gehaald, je wil hem toch uitgeven. Uiteindelijk werd de tijd bijgesteld naar 20.05 uur, en dat gaf aan dat er toch nog wel gevlogen zou worden. Helaas haalden we 20.05 uur net niet, maar om 20.15 uur vertrokken we dan toch. Zodoende kwamen we om 21.15 uur aan op Schiphol. Hier bleek de buggy niet bij de gate terug te komen maar pas op de kofferband. Dus heel Schiphol nog door met Yfke op de rug en Youp die helaas het hele eind moest lopen en waar hij weinig zin in had. Maar eenmaal bij de bagageband lag daar wonder boven wonder de buggy al in de rondte te draaien. En niet heel veel later kwamen ook de koffers. Er waren immers niet heel veel koffers, want gezien de korte vlucht hadden de meeste mensen enkel handbagage. De parkeerboer die we belden om de shuttlebus, had weer een wijziging aangebracht en nu mochten we een bus opzoeken bij de aankomsthal die ons dan naar het terrein zou brengen. We hadden de bus nog best snel gevonden en na 5 minuten arriveerde die ook al. Maar na het instappen duurde het nog zeker een kwartier voordat we door reden, dus deze parkeerboer nooit meer. Maar we zijn uiteindelijk op het parkeerterrein aangekomen en kunnen hier onze auto weer in ontvangst nemen. Daarna nog de rit naar huis. Uiteindelijk zijn we om 23.10 uur thuis. We hebben snel alles uit de auto gehaald waarna iedereen naar bed kon. Het opruimen kan morgen beginnen. We zijn weer thuis...... |