Vrijdag 11 februari Vandaag zat het ontbijt er inclusief bij, dus wij zaten om 8.30 aan de mooi gedekte tafel. Heerlijk ontbijtje op, waarna we nog even de weg hebben gevraagd aan onze gastheer voor de mooiste route. Dus wij op pad. Samen met de familie van Marc, dus nu met 3 auto's achter elkaar, waarbij wij gedwongen als laatste achter een grote lelijke groen-paarse langzame camper vast zaten ;-). We voelden ons vandaag wel een derde wiel aan de wagen, dus wij zijn de rest van de dag maar apart op pad gegaan en voor vanavond weer afgesproken. Wel weer een schitterende route langs bergen (Jantine gaat die bergen nog zeker missen!) en mooie blauwe baaien. Dit zijn 3 kratermeren gevormd na vulkaanuitbarstingen. Wel flinke omweg, maar zeker mooi en weer zon en blauwe lucht. Lekkere lunch in Lyttelton. Zo rond 14.00 uur aankomst in Christchurch, dus ingecheckt en lopend de stad gaan verkennen. We zitten redelijk in het centrum, dus lopend alles goed te doen. Christchurch heeft veel oude flink Engels aandoende gebouwen, maar velen staan in de steigers na die enorme aardbeving van 5 maanden geleden. Je kan op straat nog dus zeker zaken merken dat die aardbeving nog leeft, evenals in winkels en bij de inwoners. Sommigen zijn nog flink bang, gezien er bijna iedere week wel een goed voelbare aardbeving plaats vindt. Wij hebben in ieder geval een lekkere koffie op een terrasje in het centrum gedronken, doorgelopen langs de rivier naar de botanische tuinen en die even bezocht, waarna we op de terugweg nog flink de laatste souvenirs hebben ingeslagen. We zijn nu wel blut. We hebben inmiddels wel de auto geheel leeg gehaald, aangezien we die morgen moeten inleveren, dus niets laten liggen of zitten, pfff wat een zooi van die 4 weken. Nu even blogje typen in onze studio en even bijkomen. Inmiddels ons laatste diner in Nieuw-Zeeland op: lekker gegeten in een steak-house, was weer gezellig. Nu alles in onze koffers proppen, pfff: hebben we nu echt zoveel souvenirs gekocht? Want het past er echt allemaal maar met moeite in. Nu gaan slapen en hopen op een earthquake vrije nacht! |
Donderdag 10 februari Van tevoren wisten we al dat er 2 lange reisdagen in het programma zouden zitten en vandaag zou de 2e zijn. Dus wat hadden wij bedacht: vroeg op, zodat we nog zeker wat aan de middag zouden hebben...(of om die niet bestaande spits voor te zijn). Om 6 uur dus alles ingeladen en op pad. Mooi de zon op zien komen, het was nog wel wat frisjes, maar dit werd zeker gedurende de dag beter en beter. Onderweg zouden we een paar keer stoppen, maar op de kaart kwamen we enkel sterretjes tegen bij pinguin-kolonies (hadden we net de dag ervoor gezien en die zitten bovendien overdag op zee), albatros-kolonies (ook al gezien) en bij Boulders beach, waar aparte stenen voor de kust lagen, dus hebben we rond 7.45 uur even op de foto gekiekt op het verder geheel verlaten strand. En de highlights in onze reisgidsen gaven ook niet veel soeps: in één plaats die we passeerden was het hoogtepunt 'de grootste gebreidde trui ter wereld', mmmmm die hebben we maar even links laten liggen. Verder was de reis maar saai: vlak landschap met niet veel te zien, dus we konden lekker doorrijden. Oftewel: we kwamen iets na 13.00 uur al aan in Akaroa onder de strakblauwe hemel en een warm zonnetje. Onze B&B is weer fantastisch: er zijn maar 4 kamers en het huis is uit 1878 en typisch Engels, dus veel bloemetjes gordijnen en tierlantijntjes, maar heeft zeker sfeer (en zijn eigen wijngaard...). Ook het eigenaars echtpaar is weer uiterst vriendelijk! Wij besloten na ingesmeerd te zijn naar het centrum te wandelen: lekker langs winkeltjes en het strand. Dit dorpje was vroeger Frans en die invloed is nog zeker te zien. Zo heeten de straten 'Rue de ...', hebben we een 'Boucherie', Franse menukaarten en veel Franstaligs op straat. Op het strand nog wel even schelpen voor thuis verzameld, waarna we terug in de B&B lekker in de tuin hebben zitten loungen in de zon. Toch nog maar even onze vitamine D opslurpen nu het nog kan! Vaste prik was om 18.30 uur een wijntje uit de eigen wijngaard met onze gastheer en vrouw. Leuk zitten kletsen, met name over de afgelopen aardbeving van september j.l. Tot die tijd was hier nooit een aardbeving geweest, daarna is er een flinke breuklijn ontstaan, welke vanaf september tot nu toe hier al 3000 aardschokken heeft gegeven!!!! Zo ook vanmiddag iets na vieren een lichte schok (die wij niet echt geregistreerd hebben, want we dachten dat deze door Marc op zijn speciale manier werd veroorzaakt). Anyway: dit huis is zwaar beschadigd geweest: de schoorsteen is dwars door onze slaapkamer naar beneden gekomen (en wij dachten al dat al dat verschillende pleisterwerk in de kamer kwam omdat dit huis al zo oud was, beetje charme dus). Nu maar hopen dat er vandaag en morgen niets ernstigs gaat schudden! Voor vanavond hadden we gereserveerd, omdat de restaurants redelijk druk bezet waren. Bovendien zijn een neef van Marc en zijn vriendin vandaag geland en zitten hier ook in dit dorp, dus we zaten vandaag met 6 man aan de tapas. Lekker hoor al die kleine gerechten en leuk gezelschap! Om 22.30 uur door het verlaten dorp terug gewandeld naar ons hostel, enorm helder weer en heel veel sterren! nu lekker typen en zo maar gaan slapen. |
Woensdag 9 februari Vannacht had Jantine het toch wel een beetje koud gehad, aangezien Erik zich als een mummie in het dekbed had gedraaid en Jantine enkel maar het laken tot haar beschikking had en de ramen open stonden...maar dit terzijde. We hadden gister al besloten van deze ochtend een redelijke relaxte ochtend te maken aangezien we toch wel een beetje moe beginnen te worden van elke dag iets doen, zien, reizen, mooie indrukken etc. Dus vandaag voor de eerste keer deze vakantie geen wekker. Dus 's ochtends een boekje lezen, wat internetten, blogjes maken, rekening checken etc, heerlijk. Om 11.00 uur toch maar op pad, eerst langs de supermarkt voor de inkopen. We besloten naar 'Sandfly beach' te rijden om daar te picknicken. Echter met deze term werd meer 'flying sand beach' bedoeld, want het was wat winderig. Dus wel bekeken, maar gegeten in de beschutting van de auto. Door naar Dunedin. Vandaag scheen namelijk weer heerlijk het zonnetje, dus alles wordt een stuk leuker in de zon. Het centrum even verkend, met nog mooie oude gebouwen, de kerk binnen geweest etc. Terug naar Portobello, waar we namelijk om 16.00 uur zouden worden opgepikt voor onze 'wildlife encounter tour' op de Otago Peninsula. Het grapige is, wij hebben in alle landen die we bezocht hebben wel vaker vogel-spotting-tours gedaan, maar dat vonden we iedere keer niet heel boeiend, maar probeerden het wel iedere keer. Maar we kunnen toch echt weer concluderen: Birds just are not our thing! In het verlden niet en gedurende het begin van deze tour weer niet. Of ze nu een gele bek, groene veren of grote poten hebben.....het boeit ons gewoon niet zo, sorry. Maar vooruit, het werd er gedurende de tour toch wel leuker op. Eerst de kingfisher gezien en daarna de Albatros. Toch wel een hele grote vogel! En onze gids kon er werkelijk alles over vertellen. Door naar de andere kant van de peninsula. Daar is een heel beschermd gebied voor de zeldzame Geel-oogige Pinguins en de blauwe Pinguins. Maar eerst de klif af naar naar de sea furs, oftwel zeehonden. Deze hadden we wel vaker gezien, maar nu kregen we van onze gids ook iedere in en out van deze beesten te horen. Het nadeel van een klif is wel, dat naar beneden meestal wel gaat, maar die bagger klim weer naar boven he, pffff. Daarna naar het volgende stuk: daar waar de sealions en de pinguins zaten, ook weer onderaan het strand, dus weer naar beneden. We hebben in totaal 3 soorten pinguins gezien in het wild. Want er zat 1 nieuwe soort pinguin in het gras, die ze nog niet echt konden thuisbrengen, iets wat voor hun ook maar zelden voorkwam. Pinguins zijn echt hele leuke dieren! We hadden ze al eerder in Zuid-Afrika gezien, maar ze blijven grappig lopen! En zij klimmen verdorie in 7 minuten die gehele stijle berg op iedere dag om hun jongen te voederen!!! Doen wij toch echt een heel stuk langer over. We konden ze op een paar meter afstand rustig benaderen, zeker op de terugweg toen er 1 op ons pad liep. Die zeeleeuwen lagen lekker te tukken op het strand, dus gaven weinig sjoege. Na die hele fijne klim weer omhoog, weer terug naar ons vakantiepark. Morgen weer erg vroeg op, want een lange reis voor de boeg. |
Dinsdag 8 februari Vandaag redelijk vroeg op, want onze gastheer een gastvrouw moesten an het werk. Al het vee moest vandaag getest worden op TBC met een Mantoux. Dus wij vroeg op pad. Dunedin was nog geen 2 uur rijden, dus tijd voor veel sightseeing. Eerst maar even de lokale waterval van Parakaunui gezien. Jammer dat het inmiddels al een beetje miezerde, maar wederom een mooie waterval.Door naar Nuggets point, waar de zeldzame geel-oog pinguins zouden zitten. Wij weer kilometers door een grindbak en welgeteld 1 pinguin gezien, welke waarschijnlijk nog ziek was ook, anders zou hij daar niet zitten. Pinguins blijken namelijk overdag op zee eten te zoeken en pas tegen zonsondergang aan land te komen. Maar die ene pinguin is gespot en op de foto gezet. Daarna door naar een shopping centre, wat volgens onze gastvrouw erg leuk zou zijn. Het was ook wel leuk, maar het was ongeveer even groot als onze lokale bakker, dus niet echt een centre.... Door naar Dunedin. Wist niet dat dit zo'n grote plaats was. Ingecheckt in Portobello in onze chaletjes, klein maar gezellig, en met 1 auto weer verder op pad. We wilden naar het kasteel hier op het schiereiland rijden, maar voordat we ook maar 1 glimp hadden opgevangen moesten we al entree betalen en niet zo'n beetje ook, dus dat hebben we maar geskipt. In Dunedin wilden de heren wel langs de meest zuidelijke bierbrouwer gaan, dus de dames wilden daartegenover wel naar de Cadbury Chocolate factory, dus deze werden uiteindelijk beiden bezocht. Toch erg leuk om te zien hoe ze chocolade etc maken, het rook er lekker en we kregen een snoepzak vol mee naar huis en onderweg in de tour nog wat chocolade om te snoepen! (oja: Jantine had nog als snelste een vraag goed.....). Bierbrouwerij was ook interessant en aan het eind mochten we alle bieren proeven en zelf tappen eigenlijk zoveel je wilde binnen een bepaalde tijd. Jammer dat Jantine bier niet heel lekker vindt, maar ze hadden ook cider en die was best te versmaden. Maar wie was ook alweer de bob? Naast de brouwerij heerlijk gegeten, dus lekker verzadigd vandaag. Vergeet bijna te vermelden dat we tussendoor nog even bij 'World's steepest street' geweest een straat met 34 graden stijging volgens de reisgids.....leek ons wat veel maar steil is deze straat wel. Toch maar niet met zijn 4-en naar boven gereden. |
Maandag 7 februari Vandaag eerst even ontbeten bij de buren (zij hadden namelijk alle gekoelde spullen in hun ijskast staan), daarna op pad richting Parakaunui (wat een namen hier zeg, pfff). We wisten dat dit een redelijke reisdag zou worden, dus onderweg geregeld stoppen om weer wat moois te bekijken. Zodoende namen we de 'scenic highway', dus niet de kortste route, maar een route met hoogtepunten. Eerste stop: een wetland, dus vol vogels met een heuse "vogel-gluur-uitkijkpunt". Ook weer wat voor Gerard. Daarna door, via Invercargill waar we lekker geluncht hebben, door naar Waipapa Bay, met z'n vuurtoren. Ook wel symbolisch: we zijn geheel in het noorden bij de vuurtoren wezen kijken en nu dus geheel in het zuiden! Wat hebben we inmiddels veel gezien en gedaan. Hier heeft ook de grootste scheepsramp in de geschiedenis van Nieuw Zeeland plaats gevonden. Inmiddels was wel het asfalt op, dus tig kilometers door een grindbak! Arme sunny, maar hij houdt zich kranig! Door naar de volgende baai: Slope's point: het meest zuidelijke puntje van het vasteland. Ook hier weer: het meest noordelijke puntje hebben we gehad en nu dus het meest zuidelijkste puntje ('southern most', he Henriëtte) en ook weer af kunnen vinken: 'check'. Door in de grindbak naar Curio Bay. Een tijdje terug hadden zaten we in een hostel in Waitomo met 2 andere Nederlandse stellen en zij gaven ons de tip: Curio Bay. Hier zou je enkel je handen in het water hoeven steken om dolfijnen te lokken.....mmmmmm, nou geen enkele dolfijn gespot.....maar wat we wel tegen kwamen was het Fossel Forrest. Hier had dus ooit een bos gestaan, welke nu door de zee versteend is. Mooi om nog echt de bomen en stammen en zeker veel fossielen te zien! Aangezien het al einde middag werd en we een diner bij het volgende hostel erbij kregen besloten we nu maar door te rijden naar onze volgende overnachting. Midden in de schapenweides! En ja hoor: plots werd onze grindweg versperd door een kudde schapen die eigenlijk langs ons moest, maar daar te bang voor was.....totdat de boer ze samen met 2 honden lekker begon op te drijven, toen stonden we er even middenin! Dit hostel zit trouwens echt in the middle of nowhere midden in de Catlins, maar wel een mooie omgeving. Aangekomen bij osn hostel, bleek er een welkomsbriefje op de deur te hangen met onze namen erop, we konden zo binnen lopen en ons installeren. Wat een gastvrijheid. Nadat Jeroen en Nicole de 3e kamer (van de drie kamers) hadden betrokken, kregen we een rondleiding op de farm. Onze gastheer bleek hier namelijk al 70 jaar te wonen en echt alles van dit land af te weten. Zijn 2 zoons wonen met hun gezin ernaast. Dus met de 4W-drive dwars langs de schapen en koeien met uitleg. Narnia deel 1 bleek hier ook opgenomen te zijn geweest, dus die film moeten we nog maar eens bekijken. Terug in het hostel bleek de gastvrouw een lekkere maaltijd in elkaar te hebben gedraaid, dus met dit echtpaar samen met z'n 8-en gegeten en gekletst. Het was gezellig. Mocht ik hier nog even willen werken, dan kon ik mijn verbleef zo gratis krijgen! Na wat wijntje toch maar lekker gaan slapen. |
Zondag 6 februari Vanmorgen wat eerder opstaan, want voor vandaag hadden we de 'Milford Sounds scenic tour', waar we om 10.10 uur moesten inschepen voor 10.30 uur vertrek. Het was echter dik 2 uur rijden naar de boot en onderweg zou er veel moois te zien zijn, maar dit zouden we op de terugweg langzaam aan wel fotograferen. Marc was zo lief dat hij wel wilde rijden. Het eerste uur: totaal geen enkel ander verkeer op de weg, niet voor ons, niet achter ons en niet tegemoet....lekker stille weggetjes, zouden we de enige zijn op die boot? Maar we zitten weer aan de verkeerde kant van de bergen: hetzelfde verhaal als bij de gletsjers van warme lucht op zee die opstijgt en neerslaat tegen de bergen hier, waardoor het hier ontzettend groen is, maar dus weer 8 meter per jaar regent. Hoeveel meter per jaar regent het eigenlijk in Nederland?? Anyway: het regende dus en niet zo'n beetje ook. Wij dus op onze mooie zeilschip (maar gezien het weer, werden de motoren toch aangezet). Door de enorme regenval hebben we zeker honderden tot misschien wel 1000 watervallen gezien. We voeren zelfs onder een paar door....mmmmm natter dan nat, zeker met de windkracht van zo'n 40 knopen (hoeveel is een knoop?), waardoor de watervallen fijn aan boord werden geblazen. Het was een schitterende omgeving, maar we moeten maar een paar ansicht kaarten kopen, want na 10x de druppels van je lens te hebben moeten vegen, bleven we maar gezelig met z'n 6-en binnen zitten kletsen en fruittella's zitten verorberen. Door de raampjes kon je ook wat zien. En op de terugweg konden we helaas ook nergens droog stoppen, dus maar wat foto's vanuit de auto gemaakt. Terug op het park: Henriëtte aan de was, Erik aan de fotoverwerking, Jantine aan een boek en Marc bekeek de binnenkant van zijn ogen. In het lokale bioscoopzaaltje draait ieder uur een mooie film over de omgeving hier, dus die hebben we om 18.00 uur ook maar even bekeken. Het moet gezegd: een erg mooie natuurfilm.... Gezien het goede eten van gister maar weer fijn in hetzelfde restaurant gegeten, alleen was het eten waarschijnlijk door de drukte niet zo lekker als gister. Nu net gedouched en liggen nu op bed een film te kijken. De buren komen zo langs voor het wijntje en evt wat kaarten. |
Zaterdag 5 februari Vandaag hebben we eigenlijk een rustig dagje, veel gereden maar verder weinig gedaan. Wel was het Henriëtte's verjaardag. Toen we vanochtend weg wilden rijden waren we benieuwd wat Henriëtte van de slingers in de auto zou vinden. Maar helaas, Henriëtte stapte in en begon de kaart te lezen. Ook toen Jantine voor de auto ging staan en praatte keek Henriëtte vrolijk onder de slinger door zonder het ding zelf te zien. We hebben haar dus toch maar even wakker gemaakt........ Vandaag een rit van 2,5 uur naar Te Anau. Onderweg was er niet veel te zien en dus reden we na een ontbijtje bij het McCafe in één keer door naar Te Anau. Hier kwamen we net voor twaalven aan en we konden meteen inchecken. Nadat alle spulen weer binnen stonden zijn we even boodschappen gaan doen bij de supermarkt en bij de bakker, we wilden natuurlijk de verjaardag nog even vieren. In het huisje hebben we nog even kaarsjes op de gebakjes gezet (we konden geen taart vinden) en die mocht Henriëtte uitblazen. Uiteindelijk zijn Marc en Henriëtte gaan wandelen en zijn wij eerst naar het centrum gereden voor nog wat souveniers en daarna zijn we naar Manapouri gereden naar het grote meer daar. Dit was 20 minuutjes rijden. Helaas was het weer wat bewolkt. We hebben wel even een fotootje gemaakt van de mooie sounds en het meer. Het erge was, dat wij even een wandelingetje langs het meer wilden maken, maar toen we naar beneden naar het strand waren gelopen, bleken er binnen 1 minuut zeker 10 'sandflies' op onze benen te zitten!! Au, we werden lek geprikt, met forse jeuk, dus wij teruggehold naar de auto en zijn weer terug naar het Top 10 Holiday park gegaan. We hadden ballonnen gekocht voor Henriëtte en dus vroeg Erik even de sleutel bij de receptie. Dit was geen probleem en dus werd het huisje versierd met ballonnen. Daarna heeft Jantine even een boekje gelezen en Erik ging alvast wat foto's verwerken. Toen Marc & Henriëtte terug waren, werden de ballonnen snel opgemerkt en dus zijn we terug het dorp ingegaan om wat te gaan eten. Het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we wat leuks waar het eten ook nog eens heel lekker bleek te zijn. Goede keuze dus. Inmiddels zijn we terug gekeerd naar de huisjes voor nog een wijntje om daarna weer lekker het bed in te gaan omdat we morgen vroeg weg moeten voor de Milford Sound boottocht. |
Donderdag 3 februari Wakker geworden met het geluid van de golven op het strand, mmmmmm. Na lekker ontbeten te hebben op een mooi uitzichtpunt, dalen we vandaag af richting het zuiden naar 'the Southern Alps'. En ja hoor: we zien al snel de eerste bergen met sneeuwtoppen voor ons opdoemen. Hier staan de hoogste bergen van heel Nieuw-Zeeland, zoals Mount Cook. We komen eerst langs de Franz Josef Glacier. Deze is populairder en dus meer toeristen. Aangezien we nog wel even tijd hadden, hier even onderaan de gletser nog een stukje gewandeld met mooie uitzichten. Met name bij een meertje waar je een erg mooie reflectie van de gletsjer in zag. Door naar Fox Glacier. Hier eerst ingecheckt in ons leuke appartement: erg ruim, keuken, grote badkamer, bank etc. Niet verkeerd. Dit hotel heet 'Mount Cook view hotel', maar we zien door alle laaghangende wolken niet veel van Mount Cook. Terug naar het centrum voor onze 'Fox Glacier guided walk'. We hadden wel enige moeite wat we nu wel of niet aan moesten trekken, 3-4 laagjes stond er, en regenkleding.... En vanaf hier zou Erik misschien dit blog moeten typen, want ik heb een wat gekleurde mening: We moesten namelijk eerst omkleden: allemaal dikke regenbroek, dikke regenjassen aan, nieuwe laarzen (Jantine mocht de hare aanhouden, maar daarover later meer), we konden een rugzak meekrijgen, wanten, mutsen, geitenwollen sokken etc. We moesten ook aangeven of we bepaalde ziektes of klachten hadden, dus we waren nu toch wel benieuwd wat ons te wachten stond en ook enigszins bevreesd...... Met een busje onderaan naar de gletsjer. Het goede nieuws was daar, dat het enorm stortregende en het normale pad inmiddels niet meer veilig begaanbaar was. En dit was een pad met 7000 treden omhoog of iets. In plaats daarvan hadden we geheel geen pad meer. Je moet je dus fijn voorstellen dat je daar in de stromende regen omhoog moet, waar geen pad ligt. Dus fijn over rotsen, klei, keien en stenen klauteren. En door een paar wateren waadden, mmmm keeps getting better and better. Zeker als, zoals sommigen van jullie weten, Jantine weinig enkelbanden meer heeft.... Tot we links langszij een heel stuk langs de gletsjer omhoog waren gelopen, dus was het tijd om onze spikes onder onze schoenen te binden, onze prikstok ter hand te nemen en het ijs op te gaan. We zagen op internet dat er in Nederland ijzel was geweest, nou nu was het voor mijn gevoel lopen op ijzel. Dus ik had totaal geen grip, en glibberde alle kanten op en zwikte nog een keertje. Erik daarentegen kon werkelijk alles op dat ijs, mmmmm. En eerlijk is eerlijk: het was er werkelijk schitterend en een heel speciaal gevoel om daar bovenop zo'n enorme dikke duizenden jaren oude ijsmassa te lopen!!! Dan weer door een soort smalle ijsspleet met links en rechts meters hoog ijs, dan weer spelonken, ijsgrotten en ravijntjes. Maar die grip was er voor Jantine nog steeds niet. We hoorden inmiddels onze gids wel vertellen hoe het kan dat hier 2 gletsjers zo naast het regenwoud zitten: vlak bij de zee, met hoge bergen, al het water uit de zee stijgt op, valt neer aan deze kant van de berg en bevriest en aan de andere kant van de bergen is het vaak droog en warm. Het zou hier per jaar zo'n 11 meter (jazeker 11!!!) regenen, nou vandaag is er volgens mij zo'n 4 meter gevallen! Na een uur op het ijs weer begonnen aan de afdaling, nu dus echt echt totaal geen grip meer, grrrr. En het mooie was: iedereen had dus de geleende laarzen van de Fox aan, maar die waren totaal niet waterdicht dus zij liepen na een half uurtje al te soppen in hun schoenen en Jantine hield erg lange tijd, door haar thuis geimpregneerde schoenen lekker droge voetjes, totdat we weer die riviertjes door moesten, welke door de forse tegenval inmiddels grote stromen waar geworden, waar het water fijn van bovenaf zo je laarzen inliep en dan ben je blij dat je laarzen watericht zijn: nu bleef het water zo lekker in je laarzen staan! Terug de berg af, maar meteen naar onze appartementen om lekker warm te douchen en wat spullen te drogen. In ons appartementje hebben we nog een poging gedaan net zo lang te wachten dat het een beetje droger zou zijn...... nou, dan konden we lang wachten. We zijn dus toch maar naar het centrum gereden om wat te gaan eten. Bij het eerste het beste restaurant mocht Erik vanuit de auto naar binnen rennen door de regen om te kijken of ze wat hadden van onze gading en of er nog plek was voor vier personen. Dit was beiden het geval en dus konden ook Jantine, Marc & Henriëtte uitstappen en naar het restaurant sprinten. Het eten bleek uiteindelijk niet meer dan redelijk. De toetjes waren wel weer lekker. Na het eten zijn we terug gegaan naar de appartementjes en hebben we de hele avond TV gekeken, wat geinternet voor zover het werkte en een wijntje gedronken. |
Woensdag 2 februari Na een redelijk goede maar korte nacht (ach wat wil je na 2 flessen wijn en een paar biertjes) weer op pad. Ontbijten naast de lokale bakkerij waar het niet koud is, maar wel heel erg winderig. We steken vandaag dwars over van oost naar westkust op het zuidereiland. En van het weer valt hier totaal niets te zeggen: het ene dal waait het zoals vanmorgen, het volgende dal regent het, dan weer strak zonnetje.... Onderweg nog even gestopt in Reefton een oud vergaan wijnwerkerstadje, waar nog wel een beetje de sfeer van het oude wilde westen hangt. Verder erg rustig op de weg, je kan hier soms kilometers lang niemand tegen komen! We besluiten een stukje om te rijden om de "pancakes en blowholes' ergens aan de kust te bezoeken. Helaas miezerd het hier een beetje, maar verder erg mooi. Helaas kocht Henriëtte hier een leuk souvenir....alleen jammer dat wij dat een week geleden al stiekem voor haar verjaardag hadden gekocht! Door naar Hokitika, waar inmiddels de zon weer flink schijnt. Ingescheckt in onze lieftallige 2-onder-1 kap houten chalet vlak bij het strand....helaas horen we enkel de zee en zien we hem niet, want er zit nog een rij huisjes voor ons. We hebben wel uitzicht op ganzen, geitjes, vogels en paarden vlak voor onze deur. Wij hokitika in, bekend om zijn jade. Dit was een beetje te kostbaar voor ons, maar we hebben wel andere erg mooie souvernirs hier kunnen scoren, dus we zijn volgens Erik bijna blut ;-). Oja Henriëtte moest nog even langs de huisarts en Jantine tuurlijk even mee om te zien hoe het er hier aan toe ging, zeker interessant en volgens de broeder die ons hielp is hier zeker behoefte aan fysiotherapeuten en huisartsen en verdient Jantine in 2-3 dagen ruim genoeg om van te leven....Marc meteen aan het fantaseren over 6 maanden Nederland en 6 maanden Nieuw-Zeeland, zodat we het beste van 2 werelden hebben en het altijd zomer blijft. Maar wat gaan Erik en Marc voor werk doen dan? Vanmiddag hebben we heerlijk in de zon gezeten op onze veranda met een wijntje en biertje en een chippie. Daarna zijn we gaan uit eten in het centrum. Jantine, Marc & Henríëtte gingen aan de pasta bolognese en Erik koos wederom voor de rib-eye. Na het eten zijn we weer terug op het terras gaan zitten om nog even te wachten totdat de zon bijna onder zou gaan. Op het strand hebben we de zon daarna echt in de zee zien ondergaan. Met de lange schaduwen die ontstaan zijn grappige foto's te maken. Toen de zon onder was hebben we even op de veranda voor ons huisje gezeten totdat het donker genoeg was om ook de gloeiwormen goed te kunnen zien bij de rotswand tegenover de ingang van het vakantiepark. Eindelijk lukte het Erik om enkele foto's te maken waar zowaar iets van gloeiwormen te herkennen zijn zoals de foto hier links. |
Dinsdag 1 februari Na een zeer kort nachtje weer op. Eerste stop de supermarkt, daarna een heerlijk ontbijt aan het strand: volop in de zon met mooi uitzicht over de baai. Met name Erik en Marc vonden het hier erg leuk om de zeemeeuwen te voeren....Om half 10 inchecken voor de walvistocht. Schitterend weer met strakblauwe luchten, heldere wateren en kalme zee. Na een zeer uitgebreide uitleg over alles wat er te weten valt over walvissen, dolfijnen, soorten, maten, eten, lengtes, gewoontes, groepsgenoten etc, kwamen we er vijf tegen: mooi om te zien, zeker wanneer ze gingen duiken naar de diepte en dan nog 1 keer met hun staart 'flapperden'. Na de tocht op weg naar onze volgende bestemming: Hanmer Springs, midden in de bergen. De weg ernaartoe kwamen we kilometers lang niets of niemand tegen, dus we konden gemakkelijk af en toe midden op de weg stoppen om weer mooie vergezichten te fotograferen. Alleen zochten we een plek om te lunchen en kwamen we gedurende de gehele reis allerlei McDonaldsen, Burger kings, Subways etc tegen, nu dus geheel niets!!! Ach, rond 14.00 uur kwamen we met lege maagjes in ons volgende hotel: leuke huisjes met uitzicht op de bergen. Verder heeft Hanmer Springs niet veel behalve een enorm grote spa / pool complex met natuurlijke bronnen. Dus wij hebben na de lunch lekker liggen dobberen in alle baden: 39 graden baden, 40 graden baden, 42 graden baden etc. Met allerlei mineraleren voor helende werkingen....mmmmm heerlijk! Aangezien dit zwembad op loopafstand van ons hotel zat: onderweg terug ons avondeten bij de take-away gehaald en bij ons hotel buiten op onze veranda's bij de ondergaande zon opgegeten. Nu lekker met zijn 6-en, een biertje en wijntje erbij lekker zitten kletsen op de veranda..... |
Maandag 31 januari Vannacht redelijk geslapen, want vanancht was er blijkbaar geen nachtelijke strandparty waar alle backpackers naar toe wilden. Vaste prik: half negen alles weer in de auto en eerst een supermarkt scoren. De ontbijtjes op de parkeerplaats van de supermarkt blijven er ook in. Door richting Kaikoura. Jantine en Erik wisselen vaak nog van bestuurdersplek, zeker op lange routes, arme Marc moet echt elke kilometer rijden :-) We rijden weer een mooie route, grotendeels door de Marlborough wijngebieden....het water loopt ons soms in de mond. In Blenheim nog even gepauzeerd in onze ook inmiddels vaste koffietent: het McCafe waar ze heerlijke caramel latte's, butterscotch cream's en hazelnoot koffies hebben. (oja: en uiteraard thee voor Henriëtte). Onderweg nog een hele kolonie zeehonden (of zijn dit nou zeeleeuwen??) op de foto's gezet met veel jonge zeehondjes die er redelijk schattig uit zagen. In kaikoura zitten we in een hostel genaamd 'the Lazy Shag', vorm je eigen idee daar maar bij. Maar uiteraard weer met de bekende backpackers. We hadden om 15.30 uur een boeking voor een 'Whale watching boat trip', maar toen we vanmorgen verplicht vanuit Motueka belden om deze te confirmen, zei de dame al: "het is hier vandaag rotweer, dus zie maar wat jullie doen als jullie hier zijn, maar ik zal voor de zekerheid alvast een dubbele boeking voor morgen 10.00 uur maken". Dus we verwachtten qua weer al het ergste, maar hier scheen de zon volop, er stond alleen een redelijke wind, dus aan ons de keuze: of vandaag of morgen. Aangezien Marc en Henriëtte al op de oversteek tussen de eilanden al wat groenig zagen, besloten we voor die van morgen te gaan. Wij maar even shoppen, een nieuw vest voor Jantine, leuke kiwi souvenirs voor thuis en een ketting met het Maori teken "geluk" voor Jantine. In de lokale boekenzaak stonden mooie boeken van Nieuw Zeeland met mooie plaatjes en wat wil het toeval: Kaikoura stond er dus ook in! Dus wij op zoek naar de Peninsula: zo gevonden, alwaar je een erg mooie track rondom kon lopen. Daarbij liep je soms op een halve meter afstand van de zeehonden, erg grappig en mooi! En schitterend weer! Met name de fotosessies waren het leukst..... Daarna nog even naar de Maori caves gezocht, maar die waren weer met een hele guided-tour, maar we even geen zin in hadden. We besloten voor het avondeten het centrum van Kaikoura onveilig te maken en Henriëtte had al de hele dag gezegd dat ze vanavond kreeft wilde eten, aangezien deze streek daarom bekend stond. Eindelijk een restuarant gevonden, waar ze zowel kreeft als ook wat voor de anderen serveerden, bleek de kreeft 115 dollar te zijn en enkel in geheel verkocht te worden! Dat was toch een beetje te duur, dus verder. Daarna in een soort pub gegeten, wat wel gezellig was, maar het eten was in zo'n hoeveelheid dat je het volgens Marc 'in je holle kies makkelijk kwijt kon'. Nog wel een lekker ijsje op. Voorlopig lig ik nu mijn bed dit blog te typen in onze slaapkamer: aan de drukke doorgaande weg (State Highway), 2,40 bij 2,60 meter groot, niet zo'n beetje gehorig, met een plank wat door moet gaan als een kussen en een bed waar we geheel doorzakken. Zo Erik geef mij die fles bubbels maar door, zo val ik wat eerder in slaap! |
Zondag 30 januari Erg rot geslapen aangezien alle gasten rond 23.30 uur met veel gelach, gegiebel en gepraat met hun auto's naar het strand vertrokken en zo om 3 uur en 4 uur en 5 uur allemaal weer op dezelfde manier als dat ze weggingen ook weer kwamen binnendruppelen. En het is hier wat gehorig! En we moesten vandaag al wat eerder op want vandaag hadden wij onze track door het 'Abel Tasman national park'. Maar aangezien we niet teveel spullen mee wilden zeulen, besloten we hier in het hostel nog even te ontbijten, dit scheelde weer bagage. 9 uur moesten we bij de boot zijn. Jeroen en Nicole waren er ook weer, dus wij op pad. Eerst 3 uur varen langs wederom mooie vergezichten: bergen en bossen, eilandjes, zeeleeuwen en vogels. Inmiddels hadden wij ons goed ingesmeerd met zonnebrand en deet, dus lekker plakkerig. En ja hoor om 12.00 uur werden we in een baai gedropt en om 17.00 uur werden we 13 kilometer verder weer opgepikt een aantal baaien verder. Die 13 km was nog geeneens het probleem, het was meer de berg telkens weer op: bij het strand was het pad laag, halverwege bij de watervallen ook, maar daartussen was het op en neer!!! Dus soms wat hijgend die bergen over. Het laatste stuk hadden we de keuze: of 5,6 kilometer omlopen, of omdat het laag water was over het strand van de baai afsnijden. We besloten met zijn 6-en door de baai te gaan afkorten, maar enkel Marc, Henriëtte en Jantine hadden slippers ingepakt, dus die konden hun schoenen uittrekken en verder door het water baadden. De andere 3 moesten terug aangezien zij anders erg natte broeken en schoenen kregen! De eerste 3 hebben uiteindelijk 3 kwartier op het strand kunnen wachten op de 3 die moesten omlopen, maar verder allemaal prima. Enkel was Erik halverwege de track de jas van Jantine verloren uit de haak van zijn rugzak.....snik snik, dus nu geen jas meer en we gaan nog wel richting het zuiden en de kou! Ach vandaag is het zondag, dus morgen nog maar even op zoek naar een nieuwe. Zullen ze toch ook wel hebben in Nieuw-Zeeland! 17.00 uur weer op de boot, allen moe maar voldaan! Hadden we toch maar weer mooi even geflikt! Terug naar ons hostel om alle zand, zweet, deet en zonnebrand af te spoelen. Jantine schrijft dit blogje nu, hangend in een hangmat (zo een wil ik er thuis in de tuin ook!!!), Henriëtte is ook hun blog aan het typen en Marc en Erik zijn met een biertje bij de hand aan het poolen. Marc wil vast een revenche. We gaan zo weer op zoek naar wat eetbaars in de stad. |
Zaterdag 29 januari Vandaag zat het ontbijt erbij is, dus wij hebben er ook maar gebruik van gemaakt. Nog wel even weer even boodschappen gedaan in de lokale 'mall' van Picton: lees 4 winkels en een supermarkt, maar okee. Daarna op pad. Het eerste stuk kenden we nog van gister: de kronkelweggetjes. Deze keer voelde Erik zich gelukkig wel goed. Onderweg weer zeker mooie vergezichten over de Marlborough Sounds, dus soms als een stel Jappen: auto snel even stop, eruit, klik-klik-film-film en weer op pad.... Wel nog even in Nelson een wrap bij de Mac gehaald, daarna maar richting ons volgende hotel. Dit was erg mooi gelegen aan de rand van een dorp met uitkijk op bergen en landschap, lekker rustig. Alleen hadden wij volgens de hostel-eigenaar helemaal geen reservering! Dus wij maar met onze vouchers gewapperd en hij ging dus zoeken in zijn niet geordende mailbox van zo'n 12000 mailtjes: ja hoor een mail uit juni 2010 van onze reismaatschappij. Toen beweerde hij dat hij geen confirmation had gegeven. Weer zoeken, nu in de sent-mail, en ja hoor, de confirmation was er ook. Zij hadden dus een fout gemaakt, maar nu zat dat hostel dus vol! Hij maar even rondgebeld en er was nog wel plek in het 'Happy Apple Hostel. Dus wij met zijn excuses en richtingaanwijzingen op pad. Dit bleek een 300% backpackers hostel te zijn! De gemiddelde leeftijd was minstens 10 jaar jonger en de financiële positie 10x minder. Volgens ons waren dit wat hippie achtige people die net geslaagd waren voor hun high school en nu op kosten van paps en mams de wereld rondreizen. Maar voorlopig hingen ze allen te hangen in de tuin, de jacuzzi of de banken. Weinig interesse om wat te zien....meer om wat rond te hangen. Maar ook wel leuk om een keer te zien. Alleen jammer dat we de gang door moeten voor de gedeeld badkamers en tolietten! We besloten op aanraden van deze hostel-eigenaar een rondje te rijden: volop wijngaarden waar je kon proeven, maar Jantine was de enige geinteresseerde helaas! Door naar het strand en een baai die naar mijn nichtje is vernoemd: 'Ruby-bay'. Nog even op de foto gezet. Chauffeur Erik werd wel een beetje draaierig van ons links, onee rechts, onee toch weer links gecommandeur van de route! Terug in het hostel heerlijk van de zon genoten: Henriëtte en Jantine met een boekje in de tuin, Erik en Marc gingen hier poolen: stand 3-1 voor Erik. De kwaliteit van de tafel was een stuk beter dan die van gister, enkel de keu was zo krom al een .... Inmiddels was het richting etenstijd aan het lopen en iedereen begint hier zoals Erik zegt zijn eten in de gaarkeuken te bereidden. Gezien de financiële positie kwamen de meest culinaire hoogstandjes voorbij: eieren met dorperwten.....etc. Wij besloten maar het dorp in te gaan om wat te eten te scoren. Met een sateetje speciaal voor Jantine! MMMM, dus voldaan terug naar het hostel voor een potje kaarten en een flesje wijn. Helaas had dit flesje al een tijdje in de kofferbak liggen schudden en was hij 4x gekoeld en evenzo veel keer ook weer opgewarmd door de zon, zodat de kwaliteit wel wat verminderd was! Maar gezien al de geluiden om ons heen bedachten we dat een extra glaasje wijn ons misschien wat eerder in slaap kon laten vallen. |
Vrijdag 28 januari Vanochtend zijn we op tijd naar de boot gegaan omdat het verkeer nogal eens tegen kon zitten zo 's-ochtends vroeg richting de hoofdstad. Maar alles ging vlot en prima en al snel zaten we te kaarten aan boord. (na eerst wel onze zitplaatsen naast het kinderspeelland ontvlucht te zijn ivm de gillende kinderen...). Maar deze boot deinde nogal heen en weer, dus Henriëtte en Marc zijn lekker achterin buiten gaan staan, terwijl Jantine binnen nog even de gemiste slaap van vannacht probeerde in te halen en nog even te kaarten met Erik. De route over het water liep al een stuk door de Marlborough Sounds, wat wel weer mooie vergezichten opleverde. Aangekomen op het zuidereiland blijkt ons nieuwe hostel pal naast de haven te zitten, dus meteen maar ingecheckt. Onze buren van vannacht zullen niet veel zeggen, aangezien we naast het kerkhof zitten! Als er maar niets spookt. Daarna even Picton verkennen: kleine maar gezellig plaats, maar ook zo weer uitgekeken, dus maar op pad naar het 'Queen Charlotte track' om wat te wandelen in deze mooie natuur. Leuk dat de navigatie zegt dat het maar 38 kilometer rijden is, maar wat er niet bij gezegd wordt, is dat het megakronkel bergweggetjes zijn waar je maximaal 30 kan en waar nu Erik misselijk van werd. Dus Marc en Henriette hebben nog wat gewandeld terwijl Jantine en Erik beetje foto's via de zelfontspanner hebben zitten maken. Terug in het hostel de vraag wat we nu gingen eten. We besloten maar weer even Picton in te gaan om te zien wat we voor eten mee in het hostel kunnen nemen, want we zitten hier mooi hoog en droog, dus kan hier prima gegeten worden. 3 van de 4 had trek in Indiaas eten en de 4e in patat met kipnuggets....alleen jammer dat deze twee bestellingen niet gelijktijdig klaar waren, dus zat er iemand zielig midden op straat de patatjes en de kipnuggets te eten terwijl en nog 3 op hun bestelling aan het wachten waren! Lekker gegeten, daarna nog een potje poolen: de familie van Dijk tegen de familie Linsen....mmmm 2-0.....maar met hulp van de tegenpartij doordat Jantine de zwarte bal er zelf verkeerd inschoot! Nu maar lekker slapen. |
Woensdag 26 januari Aangezien we wisten dat ons volgende hotel maar een uurtje rijden zou zijn, besloten we vandaag lekker wat uit te slapen en te relaxen. De mannen gingen nog even in de lobby internetten, blog online zetten, mail checken evenals de financien....gelukkig: salarissen waren gestort, dus we kunnen gerust nog even hier blijven! Eerst even langs de Huka Falls, de langste waterval van Nieuw Zeeland en zeker ook een mooie. Het schijnt dat in het nabij gelegen resort Wim-Lex en Maxima op hun huwelijksreis hebben gelogeerd....Ondanks dat het nog geen 10 uur was, scheen de zon al behoorlijk, dus meteen even goed insmeren, want we waren allen gister al wat verbrand en dat gat in die ozonlaag vertrouwen we ook niet helemaal. Daarna vaste prik even langs de supermarkt op ontbijt en lunch te scoren. Marc en Henriette kregen een beetje mot, want wat bleek: al onze boodschappen en 2 flessen wijn lagen nog in hun koelkast in het hotel waar we net waren uitgecheckt....dus maar nieuw beleg etc gekocht en geen zakgeld voor hun meer deze week. Na de boodschappen reden we weer langs het hotel en is Erik toch maar ff gaan vragen. Gelukkig was alles er nog en kon de wijn, ham en honing weer mee. Door langs het meer richting Whakapapa Village, midden in het Tongariro national park. Weer een erg mooie route en wij kunnen op onze garmin navigatie zien hoe hoog alles zit. Dus flink stijgen vandaag: Whakapapa ligt rond de 1100 meter hoog. Onderweg nog wel even een bord op de foto gezet: pas op voor overstekende Kiwi's...zo'n bord vind je niet in Nederland! Vandaag gaan we trouwens voor chic: we zitten in een heus Chateau!!! Past alleen totaal niet in de omgeving en je ziet het dus al van kilometers afstand, maar okee. We besloten bij aankomst maar een leuke route van zo'n 2,5 uur te gaan lopen naar de "Silica Falls', maar wat er niet bij stond, was dat de heenweg geheel omhoog liep, dat het grotendeels in de zon was en die brandde goed en dat wij dus maar 2 flesjes water bij ons hadden, die na een half uurtje al op waren. Dus maar fijn voortgesjokt....Volgens Marc liep Jantine als een "Uruk-Hai" rond te stampen, maar Jantine loopt op leren bergschoenen waarbij de rechter stuk is, dus fijn te stampen en bij iedere stap van de rechter schoen maakt ze geluid.... Maar ach, mag de pret niet drukken. Henriette en Jantine kregen wel fijn als beloning een ijsje na het lopen en die hadden we ook wel verdiend! Terug in ons Chateau, besloten we de auto naar boven te pakken, richting de skiliften, maar die bleken om 16.00 uur al gesloten te zijn. Hier is wel een deel van 'The Lord of the Rings' opgenomen en dat kon je nu wel wat herkennen....zag er nu wel mistroostig uit met allemaal oud vulkanisch gesteente. Henriette en Marc moesten weer eens een wasje doen anders moeten ze hun onderbroeken drie dagen achter elkaar gaan dragen. Dit kon in de kelder van Het chateau, waar ook het zwembad en de sauna zat, dus die ook meteen even uitgetest: en het was weer lekker! Verder is Whakapapa niet zo groot, of zoals onze meneer bij de receptie het hier zei: 'what you see is what you get". Oftewel een gat in the middle of nowhere, en dus keuze uit maar 2 restaurants in het gehele dorp, beiden van dezelfde eigenaar. Wel weer erg lekker gegeten, maar beetje veel, we kregen het allen niet op. Na de maaltijd nog even de was uit de droger geplukt en lekker naar bedje. Morgen weer aantal uur richting Wellington. Erik verheugd zich nu al op zijn 'Beef Wellington"..... |
Dinsdag 25 januari Eindelijk staan we een keer op en is het redelijk droog. Zou het dan weer een mooie dag worden? Aan Marc z'n wat chagreinige kop te zeggen waarschijnlijk niet, maar die heeft door de slechte bedden en slechte autostoelen wat pijn in zijn rug...en Henriette kan hem niet helpen zegt ze (is toch fijn zo'n prive fysio?) We gooiden alles maar weer in de auto en vertrokken richting receptie om uit te checken. Daarna door naar de eerste stop..... de supermarkt, er moest namelijk ook ontbeten worden. We zochten weer het één en ander bij elkaar en aten op de parkeerplaats vanuit de kofferbak het eerste broodje. Daarna gingen we snel onderweg richting de Lady Knox geiser in het Wai-o-tapu thermal wonderland. Die geiser gooien ze elke ochtend om 10.15 vol met een zeep goedje om hem te laten spuiten. Leuk hoor, hij spoot zo'n 11 á 12 meter, maar ook wel een beetje tegennatuurlijk sneu en super toeristisch met zo'n 300 man op de tribunes. Aangezien je weer een flink geprijst kaartje moest kopen (p.p. ong. 20 euro) voor de geiser en de rest van het park wisten we dat iedereen aansluitend aan de geiser het park in zou gaan en dat het hier dus druk zou worden. We kozen er dus voor om te beginnen met een ander park zodat het wanneer wij terug zouden komen een stuk rustiger was. Dit was een klein kwartiertje rijden. Dit park heette Waimangu Volcanic Valley. Ook hier werd er p.p. weer iets van 20 euro afgerekend. Nou ja, het was wel een mooie route. Weer een hele serie kraters gezien, een kratermeer met superblauw water, kleine geisertjes, een beek die ook een temperatuur had van zo'n 55 graden, enz. Aangezien we hier rond de middag ergens door het park liepen hadden we alle broodjes, chocoladepasta, honing, ham, paté, brie, water en een kannetje jus allemaal in Marc zijn rugzak gedaan en eraan gehangen. Het kon Marc dan ook niet snel genoeg gaan dat we alles op zouden eten. Bij de vulkanische krater met het superblauwe water vonden we een mooi plekje om te eten. Uiteindelijk kon Marc dan ook een stuk lichter weer verder. Het park had vele verschillende kraters. Allemaal erg leuk om te zien. Aan het einde van de route konden we met een bus terug naar het beginpunt. Uiteindelijk dus terug naar Wai-o-tapu om daar de rest van het park te doen. Vlak ervoor zat ook nog een 'mud pool' die we dus ook nog even aandeden. Hier was een klein meertje met veel modder waaruit ook het gas omhoog kwam en waardoor de modder dus op spatte. In het park zelf vonden we wederom een hele serie kraters met nagenoeg kokend water erin. De mineralen die allemaal vrijkomen door de jaren heen zorgen voor een enorm palet aan kleuren, vandaar ook 'artists palet' genoemd. Het grootste kratermeer daar was 260 meter diep en het water was boven de 100 graden. De meest aparte was toch wel de gifgroene. Wat hier precies de kleur maakte is ons niet bekend. Na het park zijn we doorgereden naar Taupo naar in dit geval het volgende motel. Bij aankomst bleek één of andere 'boeboe' een verkeerde boeking gemaakt en dus was het vol. Ze wisten dit al eerder en dus hadden ze ook al geregeld dat we in een ander motel konden. We kregen instructies om er te komen en reden erheen. Dit motel was echter veel groter en eerder een hotel dan een motel en lag ook veel mooier tov het Lake Taupo. He jammer van deze overboeking! Gelukkig wisten ze er inderdaad bij de receptie van en konden we snel naar de kamers. Eerst alle zooi weer naar boven en daarna even rusten met een biertje erbij. Over een uurtje gaan we nog wel weer wat doen.En dat werd zwemmen: dit hotel heeft namelijk een onverwarmd buitenbadje....brrrr....maar Marc en Jantine durfden al echte daredevils dit wel aan. We konden namelijk ook in de Jacuzzi's maar dat vonden sommigen weer te heet....zucht. Na op de kamers nog even te zijn bijgekomen zijn we nog naar een uitzichtpunt over de stad gereden. Dit stelde niet veel voor. We reden dus maar terug en zijn gaan eten bij Subway. Daarna hebben we op de kamers nog wat zitten kaarten onder het genot van een wijntje. |
Maandag 24 januari Ook vandaag nog steeds veel regen, minder als gisteren, maar toch nog behoorlijk. Ditmaal was het ontbijt inclusief en dus zaten wij om 08.00 klaar voor de toast en de eieren. De vrouw die het pension runde was de dag ervoor niet heel erg vriendelijk, maar vandaag was haar humeur al iets beter. Ze kwam voor bij de toast ongeveer 14 verschillende soorten honing brengen. Tja en om nu je toast in blokjes te snijden om alles te proberen is ook zoiets. Dus maar een selectie gemaakt. Al met al prima te doen. Na het ontbijt vertrokken we richting Glowworm Caves aangezien die de dag ervoor gesloten was omdat hij volgelopen was. Aangezien de regen nog altijd niet gestopt was hadden we er al een hard hoofd in dat het nu anders zou zijn. En inderdaad, de grot was nog altijd gesloten omdat hij overstroomd was. We hebben dus maar ons geld terug gevraagd voor de betaalde boeking aangezien het toch zo'n €15,- p.p. was. Dus maar op naar Rotorua. Onderweg naar Rotorua hebben we eigenlijk niets meer bezocht. De route was aardig maar het weer was nog altijd zo mistroostig dat er weinig mooie kiekjes konden worden gemaakt. In Rotorua hebben we maar gelijk ingecheckt in Het Rotorua Thermal Holiday park.En wat een park....houten kleine chalets, met een twijfelaartje....mmmm dat wordt knus vannacht. En de chalet van onze buurtjes lekte al. Met name Erik vond het echt fantastisch dit camping gevoel! Direct daarna gingen we naar de Okere Falls net buiten het centrum van Rotorua. Hier was het water behoorlijk woest en er waren kajakkers die er hun leven op waagde. Ok hier kwamen we weer vele bekenden tegen, zo leer je alle vakantiegangers uit Nederland wel kenen.... Op de terugweg namen we 'Hells Gate' mee, een thermaal gebied met een hele serie bronnen. Elke bron was weer net ff anders in diepte, temperatuur, consistentie, enz. enz. We hebben er een hele serie op de foto gezet. Het is machtig om te zien hoe zulke waterbronnen richting kookpunt gaan puur door de aardwarmte. De zwaveldampen zijn soms niet te harden en Jantine had op de weg naar Rotorua al de schuld gekregen van deze putlucht. Na 'Hells Gate' zijn we terug gegaan naar de chalets om hier nog even bij te komen in afwachting van onze pick-up voor de Maori Evening Experience. Met name Marc kon niet wachten totdat de avond zou beginnen......... Als één van de eerste stond hij bij de pick-up spot om erheen te gaan. Waarschijnlijk was hij vooraf door Henriëtte toegesproken dat hij dit leuk moest vinden. Marc was immers al vanaf de middag aan het proberen onder deze avond uit te komen. Helaas voor Marc lukte dat niet. We werden opgepikt met een bus en al in de bus begon de chauffeur, zelf duidelijk met Maori-roots, te vertellen over wat we zoal gingen beleven deze avond. Bij aankomst werden we naar een grote tent geleid. Hier hebben we even gezeten totdat iedereen er was. Ondertussen was de gastheer aan het uithoren uit hoeveel landen zijn stam zou komen, dit omdat er ook nog een tweede tent was. Uit onze tent werd zelfs een stamleider uitgekozen, een idioot uit Engeland (wonen d'r meer daar). Uiteindelijk mochten we achter hem aan naar buiten om te zien hoe het eten was gegaard in een grote kuil. Daarna liepen we door naar een beekje onderaan in het aangrenzende stukje bos. Hier 'ontmoetten' we de andere stam uit de andere tent en kwamen de Maori krijgers uiteindelijk in een kano over de beek aan varen. Van hieruit gingen we door naar een klein theater waar een hele show werd opgevoerd met Maori gebruiken zoals het vroeger ging en werd er een stukje uitgelegd over de Maori zelf. Best interresant. Marc vond het allemaal niet al te plezant. Maar goed, ook hij zat het uit en daarna konden we terug naar de tent om te eten. Het eten was best goed te noemen, alles was eigenlijk wel lekker. Toen ook dit naar binnen gewerkt was mochten we weer mee naar buiten in het donker het bos in om hier nog even te kijken naar de Glowworms en om enige uitleg te krijgen van de diverse bomen die in Nieuw-Zeeland groeien. Ook was er onder in het bos een kleine vijver waarin een 'spring' uitmondde en waarvan het water puur en zacht was. Dit water had ook in de flessen op tafel gestaan. Hiervan hadden wij echter niet gedronken. Daarna liepen we terug naar boven ((Erik miste nog wel even de trap zo in het donker) en gingen we meteen de bus in de voor de terugweg. Bij de chalets aangekomen werd snel nog de route voor de dag erop doorgesproken en gingen we meteen ons kleine bedje in. |
Zondag 23 januari Gezien het feit dat het sinds gisteravond 6 uur flink hard aan het regenen is (normaal 180mm in de maand januari, nu 400mm in één dag, ofwel 40cm, dat is dus echt veel), konden we zelf ook wel bedenken dat de boottocht vandaag ook niet meer door zou gaan...dus maar lekker vroeg op pad richting Waitomo. Henriëtte en Jantine hadden gister de route met alle highlights al uitgestippeld. Na weer even de lokale supermarkt gesponserd te hebben maar lekker op weg. Kort samengevat: regen, regen, regen en nog eens regen!!!! En dan bedoelen we geen 's-zomers buitje, maar dan ook echt af een toe een waterhoos ertussen! Erg jammer van de omgeving aangezien we weer mooi door het bos reden en langs mooie bergen. Oja het feit dat we op de lokale radio allerlei berichten hoorden van: "because of bad weather, don't go driving, unless U need to", en allerlei "floodings" en slippartijen, kon de pret niet drukken. Halverwege onze eerste stop: Te Aroha waar de lokale geiser beroemd is. En ja hoor: precies een gietpartij... dus wij regenpakken en poncho's aan en naar de geiser lopen..... zie de foto: zowel het bord als het stroompje zeggen het verhaal, dus maar weer verder. 2e stop: Kiwi House waar we eindelijk de nationale vogel konden spotten! En ja hoor: gezien, maar verder wederom bijna verdronken in de regen, dus maar weer op pad. Gelukig waren we zo in Waitomo, eerst even inchecken in onze Bed & Breakfast, alleen de weg ernaar toe is een klim van 20% steiging.... ook weer overleeft al bleef onze sunny onderweg wel bijna stil staan en Henriëtte hield d'r ogen maar dicht. Door naar de caves, we hadden de combi van Ruakuri en de Glow-worm cave. En wat bleek, "due to flooding" was de glow worm cave inmiddels gesloten, morgen maar opnieuw proberen. Gelukkig waren in de 2e cave ook genoeg gloeiwormen te zien, erg grappig. Ook hier bleek het water door alle regenval woest de grot door te stomen. Ook heel fijn die 11 Aziaten die bij ons aansloten met die gillende kinderen.... Na de grotten besloten we maar even langs de Subway te rijden voor een wat gezondere avondmaaltijd die we heerlijk boven in onze B&B op hebben gegeten. |